Ένας χρόνος χωρίς τον συνθέτη των σπαγγέτι γουέστερν

 

Γράφει ο Γιώργος Λυκοκάπης

«Μου αρέσει να τους βλέπω να σκοτώνονται». Με αυτή την φράση λέγεται πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αιτιολογούσε την μεγάλη αγάπη που είχε για τις ταινίες γουέστερν. Ήταν το είδος με το οποίο πολλοί ταύτισαν τον Ένιο Μορικόνε, τον μεγάλο Ιταλό μαέστρο που “έφυγε” έναν χρόνο πριν, παρόλο που οι συνθέσεις για ταινίες γουέστερν (συγκεκριμένα τα ιταλικά σπαγγέτι γουέστερν) αποτελούσαν μόλις το 8% του πλούσιου έργου του.

Πράγματι ο μεγάλος Ιταλός μουσικοσυνθέτης είχε καταπιαστεί με όλα τα κινηματογραφικά είδη, από γκανγκστερικά έπη και αστυνομικά θρίλερ, μέχρι και το πολιτικό σινεμά της δεκαετίας ’70. Όμως το κοινό παγκοσμίως τον γνώρισε και τον αγάπησε από τις συνθέσεις του για τα ιταλικά γουέστερν σπαγγέτι, κυρίως αυτών του μετρ του είδους Σέρτζιο Λεόνε, με τον οποίο υπήρξαν παιδικοί φίλοι και συμμαθητές.

Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 οι θεατές λάτρευαν να “βλέπουν να σκοτώνονται” ο Λι Βαν Κλιφ, ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ, ο Κλάους Κίνσκι και άλλοι χαρακτηριστικοί “κακοί”, στις ατμοσφαιρικές μονομαχίες με τις οποίες ταυτίστηκε η “τριλογία των δολαρίων” του Λεόνε (“Για μια χούφτα δολάρια”, “Μονομαχία στο Ελ Πάσο”, “Ο Καλός, Ο Κακός και ο Άσχημος”), αλλά και το “Κάποτε στη Δύση” που ακολούθησε. Ταινίες που σίγουρα δεν θα έκαναν την ίδια αίσθηση χωρίς αυτήν την ιδιαίτερη μουσική του Μορικόνε, ένα ποτ πουρί από εκκλησιαστικά όργανα, τρομπέτες, ηλεκτρικές κιθάρες και εκείνο το χαρακτηριστικό σφύριγμα που έμενε στα χείλη του θεατή μετά το τέλος της ταινίας.

Έβαλαν τα γυαλιά στους Αμερικανούς

Μπορεί το γουέστερν να υπήρξε το κατεξοχήν κλασικό είδος του αμερικανικού κινηματογράφου, όμως τα soundtrack των αμερικανικών γουέστερν δεν υπήρξαν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτα (με επιμέρους εξαιρέσεις, όπως το εκπληκτικό μουσικό θέμα από το “Και οι εφτά ήταν υπέροχοι”). Τελικώς αποδείχτηκε πως δύο Ιταλοί, ένας συνθέτης και ένας σκηνοθέτης, θα κατάφερναν να συναγωνιστούν τους μεγάλους Αμερικανούς δημιουργούς, βάζοντας τους τα γυαλιά!

Στην πραγματικότητα κανείς δεν περίμενε ότι το φτηνιάρικο “Για μια χούφτα δολάρια”, που βγήκε στις οθόνες το 1964, πως θα σημείωνε επιτυχία. Ούτε και οι ίδιοι οι Ιταλοί συντελεστές του, οι οποίοι “κρύφτηκαν” πίσω από αμερικανικά ψευδώνυμα! Ο Λεόνε ήταν ο Μπομπ Ρόμπερτσον, ο “κακός” Βολοντέ ήταν ο Τζον Γουέλς και ο Μορικόνε ο Ντόναλντ Σάβιο.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress