Τι θα σημαίνει η απομάκρυνση του Δένδια από το υπουργείο Εξωτερικών

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος

Από τη μέρα που ο Νίκος Δένδιας τα είπε χύμα και τσεκουράτα στον Τούρκο ομόλογό του, οριοθετώντας τις κόκκινες γραμμές των ελληνικών δικαιωμάτων, οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές τον αναβάθμισαν σε δελφίνο ή Νο 2 στη ΝΔ. Λίγες μέρες μετά άρχισαν να επισημαίνονται “ξινίλες” στο Μαξίμου και σενάρια αντικατάστασής του από το υπουργείο Εξωτερικών στον επόμενο ανασχηματισμό.

Αποκορύφωμα αυτών των πληροφοριών ήταν ένα πρωτοσέλιδο της Κυριακάτικης Kontra News με πηχυαίο τίτλο «Διώχνει Δένδια, Αβραμόπουλος Διαμαντοπούλου στην κυβέρνηση». Ακολούθησε η ρηματική εκδήλωση της «έντονης απογοήτευσης» της κυβέρνησης για την γερμανική πολιτική για μια σειρά θεμάτων υψηλής ελληνικής ευαισθησίας, όπως η άρνηση της συμμετοχής της χώρας μας στη Διάσκεψη για τη Λιβύη, τις μη κυρώσεις στην Τουρκία, την εξαγωγή υποβρυχίων στην Τουρκία, τις πρακτικές του Βερολίνου στα Δυτικά Βαλκάνια, τις πολεμικές επανορθώσεις κ.ο.κ. Η δυσαρέσκεια εκφράστηκε στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD), Νιλς Σμιντ.

Με τις δύο αυτές δημόσιες τοποθετήσεις που εξέφρασαν την συντριπτική πλειοψηφία του λαού και αναπτέρωσαν κάπως το καταρρακωμένο ηθικό των Ελλήνων, ο Δένδιας μάλλον αναβαθμίστηκε ως ενδοκυβερνητικό πρόβλημα για το Μαξίμου. Τι θα κάνει ο Μητσοτάκης; Θα τον αλλάξει; Κι αν τον αλλάξει, τι θα σημαίνει αυτό; Πάντως, το πρώτο που έκανε είναι να τον βγάλει εκτός από την ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση. Δεν ισχύει, λοιπόν, το σενάριο, σύμφωνα με το οποίο ο Δένδιας ως υπουργός Εξωτερικών εκφράζει τις σκληρές εθνικές θέσεις παίζοντας τον ρόλο του αδιάλλακτου, ενώ ο πρωθυπουργός τον ρόλο του μετριοπαθούς ευέλικτου παράγοντα.

Το δεύτερο πράγμα που μπορεί να σκεφθεί κανείς είναι ότι ο πρωθυπουργός έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε συμβιβασμούς που είναι πέραν των “κόκκινων” εθνικών γραμμών. Αυτό φάνηκε εξ αρχής με το στήσιμο της διαδικασίας του ελληνοτουρκικού διαλόγου, ο οποίος διαφαίνεται ότι διολισθαίνει σε μια διαπραγμάτευση εφ΄ όλης της ύλης και πέρα από τα δεδομένα του διεθνούς δικαίου και των εθνικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό.