Για τη φριχτή πολτοποίηση βιβλίων



 Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Η απολίτιστη και ανατριχιαστική διαδικασία να πολτοποιούνται τα βιβλία ενός χρεωμένου εκδότη είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια, διά νόμου μάλιστα κατοχυρωμένη. Φίλος εκδότης μού το είχε πει εδώ και πολλά χρόνια –και είχα μείνει άναυδος– αλλά έλεγα, αφελώς, ότι πάνε αυτά, τελείωσαν, προχωρεί ο πολιτισμός και η κοινωνία.

Αίφνης έγινε γνωστό ότι πολτοποιήθηκαν τα βιβλία του εκλιπόντος εκδότη Σάμη Γαβριηλίδη μετά από απαίτηση [παρέμβαση] πιστωτριών τραπεζών και το θέμα ήλθε ξανά στην επικαιρότητα, προκαλώντας ένα μικρό σοκ, όχι μόνο στους ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο και την προαγωγή του.

Ο φριχτός και αντιπαιδαγωγικός, απάνθρωπος αυτός νόμος εξακολουθεί λοιπόν να ισχύει – τίποτα δεν έχει μπορέσει να τον καταργήσει, εάν φυσικά έχει γίνει κάποιος αγώνας για αυτόν τον σκοπό. Αναγράφεται λοιπόν στον νόμο αυτόν ότι τα υλικά της χρεωμένης επιχείρησης πρέπει να καταστραφούν οπωσδήποτε – εάν δεν συμβεί αυτό, ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει υψηλό πρόστιμο ή να επιβαρυνθεί με επιπλέον καταβολή φόρων. Απαγορεύει μάλιστα ρητά να προσφερθούν τα υλικά, εν προκειμένω τα βιβλία, ως δωρεά σε ιδιώτες ή σε ιδρύματα καθώς επίσης απαγορεύεται ακόμη και να πεταχτούν στον δρόμο! Μετά τον βαρβαρισμό αυτόν, τη χυδαιότητα για το πνεύμα, απαιτείται σύνταξη πιστοποιητικού καταστροφής, ώστε να είναι όλα μέλι-γάλα.

Πώς εξακολουθεί να ισχύει αυτός ο αδιανόητος νόμος, προκαλεί απορία αλλά και αγανάκτηση. Τόσα χρόνια δεν βρέθηκε άλλος τρόπος από το κάψιμο των βιβλίων; Δεν ντρέπονται καθόλου για το ότι βιβλία καίνε μόνο φασιστικά καθεστώτα; Δεν σέβονται τους συγγραφείς των βιβλίων αυτών, τις λέξεις τους, τις ιδέες τους, την αγωνία τους, το έργο τους, την ελληνική και παγκόσμια γραμματεία; Αλλά για τις τράπεζες τίποτε δεν έχει αξία εκτός από το χρήμα. Να λοιπόν ακόμη μία ευκαιρία για επαναξιολόγηση των έως τούδε αξιών στον ευαίσθητο εκδοτικό χώρο, τόσο πολύτιμο για το εκπαιδευτικό και παιδευτικό σύστημα της χώρας [και όχι μόνο σε αυτόν τον χώρο] – και ας έχει τον πρώτο λόγο εδώ το υπουργείο Οικονομικών και όχι του Πολιτισμού. Αλλά γιατί να μην έχει λόγο και το δεύτερο;

Είναι καιρός να πάψουν να ισχύουν ή, τουλάχιστον, να βελτιωθούν όλοι αυτοί οι αναχρονιστικοί, σκοταδιστικοί νόμοι και να επικρατήσει μια αξιοπρεπής διαδικασία, κοντά στο πνεύμα και τον πολιτισμό, ακόμη και στην οικονομία. Εάν απαιτείται προς τούτο μια σύμπραξη συγγραφέων - εκδοτών - εφοριακών, ας γίνει, για να σταματήσει επιτέλους η ολοκληρωτική αυτή και αντιπνευματική διαδικασία, που μόνο θλίψη διαχέει στο [δια]νοητικό επίπεδο της χώρας. Αυτή ήταν η μόνη λύση που βρήκαν τα τσακάλια του οικονομικού [για φαντάσου] εγκλήματος;

Να ρίχνουν τα βιβλία στην πυρά και όχι να τα διαθέτουν σε βιβλιοθήκες λ.χ. μικρών χωριών αλλά και συνοικιών της Αθήνας; Δεν θα χαθεί το κράτος και η οικονομία του δα από μια τέτοια εξέλιξη, που συνάδει με την πνευματική ομαλότητα της χώρας και πρωτίστως με το λαϊκό αίσθημα – γιατί όσο να ’ναι δεν χρειάζεται να είναι κανείς βιβλιόφιλος για να μη νιώθει απαίσια από την κρατική «μέριμνα» της δήωσης της οικονομίας και του πολιτισμού.

από efsyn

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.