Πυροβολικό και υπόγεια τούνελ – Ένας συνδυασμός-ευκαιρία για την Ελλάδα

 Γράφει ο Κώστας Γρίβας

Σε προηγούμενο άρθρο ο γράφων ανέφερε οπλικά συστήματα και μεθοδολογίες που μπορούν να καταστήσουν την αρχιπελαγική δομή του Αιγαίου σε χώρο ελληνικής κυριαρχίας, μετατρέποντάς την σε ελληνικό “καφέ-γαλάζιο έδαφος”. Αναφερόμαστε σε πλέγματα αναγνώρισης-κρούσης (reconnaissance-strikecomplexes), πυρήνας των οποίων είναι συστήματα πυροβολικού βελτιωμένων ικανοτήτων όσον αφορά το βεληνεκές, την ικανότητα λειτουργίας σε δικτυοκεντρικές δομές, την ακρίβεια πλήγματος και μια σειρά από άλλα.

Σε άλλο άρθρο, είχαμε εξετάσει πως ο αμερικανικός Στρατός Ξηράς κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Επίσης, φαίνεται πως το “επαυξημένο πυροβολικό” (enhancedartillery) ενισχύει δραστικά τον ρόλο του στο “χαρτοφυλάκιο” των ικανοτήτων προβολής ισχύος και άλλων χωρών, όπως είναι το Ισραήλ, η Ρωσία, η Κίνα και μια σειρά από άλλες. Ωστόσο, αυτή δείχνει να είναι και η επιλογή πολλών φτωχών χωρών, οι οποίες, ακριβώς γιατί δεν έχουν πολλά χρήματα να δαπανήσουν για την άμυνά τους, επενδύουν σε συστήματα πυροβολικού επαυξημένων ικανοτήτων.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Μπαγκλαντές, μια από τις πιο φτωχές χώρες στον πλανήτη, η οποία από το 2014 εφοδιάζει το πυροβολικό της με τους κινεζικής κατασκευής πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών WS-22A των 122 χιλιοστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν τόσο “χαζές”, όσο και κατευθυνόμενες ρουκέτες. Οι τελευταίες προσφέρουν μεγάλη ακρίβεια πλήγματος σε μέγιστο βεληνεκές 45 χλμ.

Οι WS-22A ουσιαστικά αποτελούν παραλλαγή των ρωσικών BM-21 Grad, ένα έκδοχο των οποίων είναι και οι τσεχοσλοβάκικοι RM-70, που υπηρετούν εδώ και δεκαετίες στο ελληνικό οπλοστάσιο. Παρόμοια όπλα μπορούν να αποδειχθούν αποφασιστικός παράγοντας μετατροπής της ενιαίας θαλασσο-χερσαίας αρχιπελαγικής δομής του Αιγαίου σε χώρο αναντίρρητης εθνικής κυριαρχίας, πλαισιωμένα φυσικά και από άλλα όπλα, στα οποία κυρίαρχη θέση έχουν και άλλα συστήματα πυροβολικού, ακόμη μεγαλύτερου βεληνεκούς.

Άρνηση επαφής με την εχθρική αεροπορία

Μια “κλασική” αντίρρηση που προκύπτει όταν αναφερόμαστε στις επιχειρησιακές αρετές παρόμοιων όπλων, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για “μέγα ρουκετοβόλα”, όπως είναι το Jobaria MCL των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που επίσης έχουμε εξετάσει σε παλαιότερο άρθρο, είναι ότι αυτά είναι τρωτά στη δράση της εχθρικής αεροπορίας, οπλισμένων UAV ή και του εχθρικού πυροβολικού.

Ωστόσο, το πρόβλημα αυτό περιορίζεται σε σημαντικό βαθμό όταν τα συστήματα πυροβολικού συνδυαστούν με “πρωτόγονες υποδομές” (primitive infrastructures), δηλαδή υπόγεια δίκτυα από τούνελ, τα οποία θα διαθέτουν πολλαπλές, παρηλλαγμένες, εξόδους, απ’ όπου τα συστήματα θα μπορούν να εξέρχονται να εξαπολύουν πυρ και μετά να ξανακρύβονται για να εμφανιστούν εν συνεχεία από κάποιο άλλο σημείο.

Αυτή δεν είναι μια θεωρητική πραγματικότητα. Πολλές χώρες στον πλανήτη, για να επιτύχουν “άρνηση επαφής” (contact denial) με την αεροπορική ισχύ του αντιπάλου, επένδυσαν στο υπέδαφος. Στις χώρες αυτές περιλαμβάνεται η Κίνα, η Σερβία, η Ταϊβάν, η Σουηδία και η Ελβετία. Όμως, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Βόρειος Κορέα. Η τελευταία χρησιμοποιεί το πυροβολικό της –είναι το μεγαλύτερο στον πλανήτη– ως στρατηγικό όπλο, ενώ έχει να αντιμετωπίσει τη σχεδόν απόλυτη αεροπορική κυριαρχία της Νοτίου Κορέας και των ΗΠΑ σε περίπτωση πολέμου. Έτσι, έχει δημιουργήσει συνδυασμούς τούνελ και συστημάτων πυροβολικού.

Όπλα καταστροφής τούνελ

Για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή, η Νότιος Κορέα αναπτύσσει επειγόντως ειδικά όπλα που θα προσβάλουν το βορειοκορεατικό πυροβολικό μέσα στα τούνελ του. Συγκεκριμένα, όπως ανακοίνωσε η νοτιοκορεατική υπηρεσία αμυντικών προμηθειών DAPA στις 25 Νοεμβρίου 2020, το υπουργείο Άμυνας αποφάσισε να ξεκινήσει άμεσα η σειριακή παραγωγή του εγχώριου τακτικού πυραύλου εδάφους-εδάφους KTSSM (Korean Tactical Surface to Surface Missile).

Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι θα παραχθούν 200 πύραυλοι του τύπου μέχρι το 2025. Το βεληνεκές των πυραύλων είναι 120 χλμ και θα αρχίσουν να τίθενται σε υπηρεσία από το 2022. Τα βλήματα αυτά αποσκοπούν στην καταστροφή συστημάτων πυροβολικού μεγάλου βεληνεκούς της Βορείου Κορέας που βρίσκονται κρυμμένα σε υπόγεια τούνελ. Γι’ αυτό και οι εν λόγω πύραυλοι χαρακτηρίζονται “φονιάδες πυροβολικού” (artillery killers).

Η ανάπτυξη των νοτιοκορεατικών πυραύλων έγινε από την κρατική υπηρεσία αμυντικής ανάπτυξης (Agency for Defense Development / ADD) και την εταιρεία Hanwha. Τέσσερα βλήματα θα μπορούν να εκτοξεύονται σχεδόν ταυτόχρονα από έναν εκτοξευτή. Εμφανισιακά μοιάζουν με τους πυραύλους εδάφους-εδάφους ATACMS (υπάρχουν και στο ελληνικό οπλοστάσιο) και εκτιμάται ότι διαθέτουν μια διατρητική κεφαλή μικρής διαμέτρου εφοδιασμένη με εκρηκτική γόμωση υψηλής απόδοσης (high blast) ή θερμοβαρική (thermobaric).

To 2017 το υπουργείο Άμυνας της Νοτίου Κορέας είχε ανακοινώσει ότι σε περίπτωση πολέμου οι KTSSM θα χρησιμοποιηθούν για να πλήξουν εχθρικά τούνελ στα οποία οι Βορειοκορεάτες κρύβουν αυτοκινούμενα πυροβόλα M1978 των 170 χιλιοστών και πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών M1985 και M1991 των 240 χιλιοστών.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, ο συνδυασμός υπόγειων εγκαταστάσεων και συστημάτων πυροβολικού ήδη εφαρμόζεται και αποτελεί μια μεγάλη απειλή για τα εξελιγμένα τεχνολογικά οπλοστάσια χωρών, όπως είναι η Νότιος Κορέα, η οποία αναπτύσσει ειδικά όπλα για να αντιμετωπίσει τις απειλές αυτές. Κατά την άποψη του γράφοντος, η εφαρμογή παρόμοιων λύσεων χαμηλού κόστους και χαμηλής τεχνολογίας, αλλά μεγάλης επιχειρησιακής αξίας, αποτελεί τεράστια δυνητική ευκαιρία για τον Ελληνικό Στρατό αλλά και για την Εθνική Φρουρά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε παρόμοιες λύσεις, οι οποίες μπορούν να πλαισιωθούν με υποσυστήματα ελληνικής κατασκευής. Η εποχή των αποκλειστικών ακριβών λύσεων υψηλής τεχνολογίας για την άμυνα της χώρας έχει πια παρέλθει ολοκληρωτικά.

από slpress