Μελετάνε οι Τούρκοι την ιστορία τους;

Γράφει ο Ιωάννης Αναστασάκης

Η γνωστή ρήση “η ιστορία επαναλαμβάνεται”, έχει αποδειχθεί στην πράξη ως προφητική. Στην περίπτωση της Τουρκίας θα έπρεπε οι νεότεροι Τούρκοι να μελετούν τα “έργα και ημέρες” των προγόνων τους. Διότι ιστορία δεν είναι μόνο οι φανταχτερές στολές, τα σεράγια και τα γιαταγάνια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην ουσία των γεγονότων και όχι με επιδερμικούς συμβολισμούς.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, στις 10 Ιουλίου του 1867, ένα μήνα μετά τη Μάχη του Λασιθίου και διαρκούσας της Κρητικής Επανάστασης (1866-68), ο Οθωμανός Σουλτάνος Αμπντούλ Αζίζ (1830-1876) επισκέπτεται εκτάκτως για πρώτη φορά τη Δυτική Ευρώπη. Ενώ ήταν ο 32ος Οθωμανός Σουλτάνος, ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να ταξιδεύσει εκτός των ορίων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό είναι ένας σαφής δείκτης του απομονωτισμού της απόμακρης οθωμανικής Τουρκίας από την αναγέννηση και τον Δυτικό πολιτισμό γενικότερα.

Στο ταξίδι αυτό επισκέφτηκε το Παρίσι, το Λονδίνο και την Βιέννη για να επηρεάσει υπέρ της οθωμανικής αυτοκρατορίας τις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις της εποχής. Ακυρώθηκε η επίσκεψη στην Ιταλία, λόγω του εκεί πολέμου. Ο Βίκτωρ Εμμανουήλ ήταν σε σύγκρουση με τον Πάπα της Ρώμης, στην προσπάθεια να ενώσει τα Ιταλικά κρατίδια σε ενιαίο κράτος με πρωτεύουσα την Ρώμη

Η ρωσική πρωτεύουσα δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα της επίσκεψης, προφανώς λόγω των ρωσοτουρκικών πολέμων στην Κριμαία. Άλλωστε από τις 14 Ιουνίου, μία εβδομάδα μετά το “δείπνο των τριών αυτοκρατόρων” στο Παρίσι, ο Τσάρος είχε σπάσει το κοινό μέτωπο των Μεγάλων Δυνάμεων και είχε στείλει τα πλοία του στην Κρήτη, επικαλούμενος ανθρωπιστικούς λόγους, λόγω των βιαιοτήτων των Τούρκων προς τους Κρήτες πολίτες.

Ο Σουλτάνος απογοητεύτηκε από την περιορισμένη στήριξη των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων, δεδομένου ότι όλες είχαν τα δικά τους σχέδια για την επερχόμενη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αποτέλεσμα της απογοήτευσης του Σουλτάνου και της αδυναμίας του να επανεγκαταστήσει Άξονα υποστήριξης των Μεγάλων Δυνάμεων, ήταν μετά από τέσσερα χρόνια να συνάψει Συνθήκη Ειρήνης με τον παραδοσιακό αντίπαλο των Οθωμανών, την Τσαρική Ρωσία. Η αρχή του τέλους είχε επισημοποιηθεί. Το 1876 υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την εξουσία και να αυτοκτονήσει.

Ο εσπευσμένος προγραμματισμός της επίσκεψης αμέσως μετά τη Μάχη του Λασιθίου και διαρκούντων των συγκρούσεων στην Κρήτη, προσδίδει αποχρώσες ενδείξεις της σοβαρότητας των διεθνών γεωστρατηγικών εξελίξεων που σχετίζονται με το θέμα της Μάχης αυτής.

Στη σημερινή Τουρκία των νεο-οθωμανών η πολιτική ηγεσία έχει εμπλέξει και πάλι τη χώρα στη διελκυστίνδα μεταξύ των Δυτικών Δυνάμεων και της Ρωσίας. Ο νέος υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ ανέφερε σε δήλωσή του για την Τουρκία: «είναι μία χώρα σύμμαχος που δεν συμπεριφέρεται σαν σύμμαχος». Η ιστορία επαναλαμβάνεται, διότι στις διεθνείς σχέσεις, με τα ίδια λάθη της τουρκικής κυβέρνησης, προκαλούνται τα ίδια αποτελέσματα. Η φθορά στα διεθνή ερείσματα της Τουρκίας είναι εμφανής. Ο γίγαντας με τα γυάλινα πόδια και τις άδειες τσέπες πιέζεται να εγκαταλείψει το ρόλο του νταή της γειτονιάς.

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το υπό έκδοση βιβλίο του συγγραφέα με τίτλο: “Μια Γιγαντομαχία με διεθνή γεωστρατηγική εκμετάλλευση”. Το προλογίζει ο καθηγητής Δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας.

από slpress