Ούτε ο κορονοϊός δεν θα αποτρέψει την ετήσια "γενοκτονία" των αμνών...

Γράφει ο Νίκος Ζάππας

Κάθε χρόνο σύμφωνα με το έθιμό μας, πραγματοποιείται η "γενοκτονία των αμνών". Σφαγιάζονται χιλιάδες αρνιά και μαζί τους κατσίκες, αγριοκάτσικα και προβατίνες για την Κυριακή του Πάσχα. Εν συνεχεία σουβλίζονται για να καταλήξουν στην εστία της αυλής ώστε να αρχίσει μια τελετή, η οποία στην κουλτούρα των Ελλήνων κατέχει ιδιαίτερη θέση, ως το πασχαλινό ψήσιμο του αρνιού.

Με μανία, σκάβουμε λάκκους στην αυλή, και ανάλογα με τα αρνιά που θα σφαχτούν ανάλογος είναι και ο αριθμός των κρατήρων αργού θανάτου που θα προκύψουν στον κήπο ή αν χρειαστεί και στο διπλανό χωράφι. Άλλοι μετατρέπουν παλιούς θερμοσίφωνες σε ψησταριές προκειμένου να χωρέσει ολόκληρο το άμοιρο ζώο με την σούβλα. Τα άντερα του ζώου γίνονται κοκορέτσι ενώ η ειδίκευση στο είδος αποτελεί τίτλο τιμής για αυτόν που τον κατέχει ως τις μέρες μας.

Η εικόνα του βλέμματος του αρνιού καθώς περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της φονικής σούβλας, δεν μας ευαισθητοποιεί  μπροστά στις άγριες ορέξεις, αλλά και την “μαγεία” της υπόλοιπης εθιμοτυπίας που πλαισιώνει την τελετή, όπως είναι τα δημοτικότροπα ακούσματα, ο χορός και η μέθη.

Με ασυναίσθητο σαδισμό, σουβλίζουμε το αρνί, ενώ μέχρι να ψηθεί, έχουμε ήδη χορτάσει από τα βραστά αυγά, τις σαλάτες και τα γνωστά εδέσματα. Όμως, το ένστικτο της λαιμαργίας, παράλληλα με αυτά της υπερβολής, μας οδηγούν στο τραπέζι όπου ο τεμαχισμός του άμοιρου αμνού είναι και η τελευταία πράξη του δράματός του.

Αρχαιοτάτων χρόνων τελετή έχει τις αφετηρίες της βαθιά ριζωμένες στην ιστορική μας μνήμη, και αποδεικνύει περίτρανα ότι ο πρωτογονισμός μας κατέχει πολύ μεγαλύτερο μερίδιο στην συμπεριφορά μας από ό,τι η ευαισθησία και ο σεβασμός στους συγκάτοικούς μας στη Γη που είναι τα όμορφα και ευγενικά αυτά πλάσματα του ζωικού βασιλείου.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress