Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Ισπανία

Δέκα Ανδαλουσιανά Κόπλας

1

Στο μπαλκόνι σου έβγα, αγάπη,

την ψυχή μου που κολάζεις.

της Σεβίλλιας πορτοκάλι,

του τριγυστή σου, ελπίδα.

2

Να’μουν μια φεγγαραχτίδα

νά’μπω απ’ το παράθυρό σου,

τα μαλλιά τα καστανά σου

με το φως μου να χαϊδέψω.

3

Μπρος στην πόρτα του σπιτιού σου

άι και νά’μουν βοτσαλάκι,

κάθε πρωί να με πατείς

και να σου φιλώ το πόδι.

4

Άι και νά’μουν εγώ ο τάφος

που μια μέρα θα σε βάλουν:

Αιώνια μες στην αγκαλιά μου

θα κρατούσα το κορμί σου.

5

Τη γης πόσο τη ζηλεύω,

πώς ζηλεύω τα σκουλήκια

που θα φάνε μιαν ημέρα

το κορμί που με κολάζει.

6

Κάθε που το συλλογούμαι

πως μια μέρα θα πεθάνω,

στη γη απλώνω το καπότο

και του αξύπνητου κοιμούμαι.

7

Της μητρός σου ήταν το λάθος

που άφησε ανοιχτή την πόρτα,

λάθος μου ήτανε που μπήκα

κ’ η σιωπή το λάθος σου ήταν.

8

Θάνατος σαν με κοιτάζεις,

χάνομαι αν δε με κοιτάξεις.

Κοίταζε με, αγαπημένη:

διάλεξα το θάνατό μου.

9

Δίχως χαίρε, δίχως λύπη,

μα για να τα σπάσεις όλα,

έφυγες κ’είμαι έτσι μόνος

όπως είναι ο αριθμός Ένα.

10

Με τις βρύσες κείνες μοιάζεις

που στη μέση στις πλατείες

άπαυτα και μάταια τρέχουν

κι ο καθένας πάει και πίνει.

Μετάφραση:  Άρης Δικταίος

από edromos