Το πετρωμένο* φυγείν αδύνατον – Destiny is unavoidable…

Γράφει ο Πάνος Σαββόπουλος

Μπορεί να γράφω εγώ την παρούσα ιστορία, όμως ο λόγος ανήκει στη μητέρα μου, Ελένη Σαββόπουλου, η οποία μου τη διηγήθηκε. Την είχε ακούσει, μικρή, από τη γιαγιά της Σπυριδούλα Καρζάκη, η οποία με τη σειρά της την είχε ακούσει ή από τον παππού της ή από κάποιον συγγενή του παππού της.

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι την άκουσε από έναν σοφό άνθρωπο, που ήξερε και μελετούσε τα αστέρια αλλά και μιλούσε –όπως έλεγε– μαζί τους. Η ιστορία τοποθετείται στις αρχές του 1800.

Η διήγηση της μητέρας μου έγινε στον αυλόγυρο μιας εκκλησίας, όπου έπαιζα μικρός τα καλοκαίρια, δίπλα στο πατρικό σπίτι του πατέρα μου και με θέα τη λίμνη Τριχωνίδας. Λοιπόν, σε κάποιο χωριό της Αιτωλίας έφτασαν ένα χειμωνιάτικο και βροχερό βράδυ δύο πολύ νεαροί περιηγητές, Εγγλέζοι και μάλιστα λόρδοι. Διέκριναν μεσ’ τη βροχή ένα κίτρινο φως, το οποίο ερχόταν από το μοναδικό καφενείο του χωριού. Έτρεξαν εκεί, μπήκαν, ζήτησαν κάτι να πιουν για να ζεσταθούν και πήγαν προς το τζάκι για να στεγνώσουν.

Ρώτησαν πού θα μπορούσαν να φάνε και να διανυκτερεύσουν, αλλά στο χωριό δεν υπήρχε εστιατόριο και ξενοδοχείο. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει τα παιδιά και μόνο ο πιο φτωχός του χωριού τα κάλεσε στο σπίτι του για να περάσουν τη νύχτα πρόχειρα και να φάνε ό,τι υπήρχε στο κρεμασμένο φανάρι. Τους διευκρίνισε ότι διέθετε μόνο ένα δωμάτιο, ότι είχε πέντε μικρά παιδιά και ότι η γυναίκα του ήταν ετοιμόγεννη, δηλαδή στην ώρα της!

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress