Διεφθαρμένα κόμματα και πολιτικοί που τετραγωνίζουν τον κύκλο

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Είναι πολύ άσχημο να σε κοροϊδεύουν τόσοι πολλοί και για τόσο μεγάλο διάστημα, μπροστά στα μάτια σου… Πόσες φορές άκουσα αυτή τη φράση από την περασμένη Κυριακή όταν δημοσιεύθηκε το κείμενό μου για τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου της Κύπρου και τις σχετικές μικρές αναφορές για την Ελλάδα, η οποία πιάστηκε στη μέγγενη των Μνημονίων, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.

Επειδή από τη Μεταπολίτευση και μετά κυριάρχησε στον ελληνικό πολιτικό κόσμο μία άνευ προηγουμένου διαφθορά, που σάπισε το σύστημα και μαζί του και την ίδια την Ελλάδα. Οι καταγγελίες είναι πολλές, αλλά οι πολίτες, όπως και οι ηθικοί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, φοβούνται. Τι νομίζετε ότι είναι η τιμή ενός ανθρώπου στην «αγορά» της μαφίας, όταν με μία καταγγελία μπορεί να ρίξει το σύστημα, που λυμαίνεται μία χώρα;

Δυστυχώς η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, δεν έχουν ένα πραγματικό πρόγραμμα «προστασίας μαρτύρων» ή ας πούμε των κρατικών υπαλλήλων, που θα μπορούσαν να δώσουν στοιχεία για διεφθαρμένους συναδέλφους τους και πολιτικούς. Και οι δύο χώρες είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υποτίθεται ότι πολεμά τη διαφθορά, αλλά δεν τις άγγιξε ποτέ η συμμετοχή τους στα εν λόγω προγράμματα.

Θα έλεγα, ότι μερικές χώρες, όπως οι δικές μας, η Ουγγαρία, η Μάλτα, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και άλλες, έκαναν εισαγωγή τη διαφθορά στην Ευρώπη, η οποία εξελίχθηκε σε μία γραφειοκρατική λέσχη. Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο, που αν χρησιμοποιούνταν σωστά θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο τις ζωές των Ευρωπαίων πολιτών.

Ξέρετε τι προκαλεί μεγάλη ανησυχία και σχετικά γίνεται σούσουρο στην Ουάσιγκτον, όπου η έδρα του ΔΝΤ και στη Φρανκφούρτη όπου εδρεύει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ); Ότι 3 χρόνια Μνημόνιο στην Κύπρο και 10 στην Ελλάδα, δεν στάθηκαν ικανά για να καταπολεμήσουν τη διαφθορά και να αλλάξουν τη νοοτροπία των εκάστοτε κυβερνώντων.

Εμπλοκή Ανδρέα Βγενόπουλου

Ό,τι γινόταν πριν τα Μνημόνια, που οδήγησε τις χώρες στον κρημνό… το ίδιο ακριβώς γίνεται και τώρα. Και ο κάθε καλόπιστος άνθρωπος αναρωτιέται για τη γαϊδουριά του συστήματος. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το λάθος των πολιτών; Ότι ενώ δικαιούνται να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται, σιωπούν. Και επίσης, δεν χρησιμοποιούν τη ψήφο τους σωστά.

Η ψήφος είναι και τιμωρίας, και επιβράβευσης (αν πρέπει). Όμως, οι πολιτικοί έχουν βάλει τους ψηφοφόρους σε αυτό το λούκι: Δώσε ψήφο για να διοριστεί το παιδί σου. Ή για να πάρεις κρατικό συμβόλαιο… Ή για να έχεις πρόσβαση στο κράτος… Και όταν δίνεται η ψήφος, ούτε διορισμό βλέπουν, ούτε συμβόλαια. Έχω ακούσει για μία περίπτωση ανθρώπου, που δεν ζήτησε ποτέ και τίποτα από το κόμμα του. Και όταν χρειάστηκε μόνο μία φορά από το 1976 μέχρι σήμερα, μόνο μία χάρη, τον έφτυσαν στην κυριολεξία. Και τι του λες τώρα του ανθρώπου; Ότι όλα αυτά τα χρόνια εμπιστεύθηκε πολιτικούς απατεώνες; Και να είναι ο μόνος;

Θα μιλήσουν, υποσχέθηκαν, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ και ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, για τη διαφθορά από τηλεοράσεως. Και ΔΕΝ μίλησαν βεβαίως… Σε ένα στημένο στα μέτρα τους debate, διότι επέβαλαν τους όρους τους. Προσέξτε: Δεν ψέγω τους συναδέλφους, που συμμετείχαν, και όλους τους τιμώ. Αλλά τον τρόπο που έγινε το debate. Διότι είπαν και οι δύο το ποίημα τους, αλλά δεν πληροφορηθήκαμε τίποτα για τη διαφθορά των κομμάτων τους και γενικά των πολιτικών.

Και ομιλούμε ότι οι κύριοι αυτοί αντιπροσωπεύουν δύο κόμματα που έχουν παραδεχθεί ότι πήραν χρήματα από συγκεκριμένο επιχειρηματία: Τον Ανδρέα Βγενόπουλο, ο οποίος είχε πολλά συμφέροντα στην Κύπρο. Και ο οποίος έδωσε τα χρήματα για να ρυθμιστούν κάποια θέματα του από τα δύο μεγάλα κόμματα της νήσου. Τι όχι;