Είναι η συμφωνία για τον EastMed εθνική επιτυχία;

Γράφει ο Αποστόλου-Κατσαρός Κωνσταντίνος

Τις τελευταίες ημέρες επικρατεί ένας διπλωματικός πυρετός σχετικά με το ζήτημα του αγωγού φυσικού αερίου EastMed. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η κωλυσιεργία των τελευταίων έξι μηνών, ξεπεράστηκε με τις έντονες διεργασίες μιας μόνο εβδομάδας.
Ακόμη και η χλιαρή --αρχικά αρνητική-- στάση της Ιταλίας έναντι του EastMed ξεπεράστηκε. Aποφάσισε τελικά να συνδράμει, επιτρέποντας την διέλευσή του από την επικράτειά της.

Με διαδικασίες fast track, στις 2 Ιανουαρίου 2020 αναμένεται να υπογραφεί η Διακρατική Συμφωνία από τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, και τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη. «Η Συμφωνία θα ολοκληρωθεί και με την υπογραφή της από την Ιταλία», σύμφωνα με το Μαξίμου.

Εν τω μεταξύ σχεδόν ταυτοχρόνως, υπερψηφίστηκε το EastMed Act από την Ολομέλεια της Γερουσίας και υπογράφηκε από τον Πρόεδρο Τραμπ στις 20 Δεκεμβρίου 2019. Σύμφωνα με το νέο αυτό νόμο, τις επόμενες 90 ημέρες θα υποβληθούν στις αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου στρατηγικές για τη βελτίωση της ασφάλειας και συνεργασίας των ΗΠΑ με το Ισραήλ, την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα.

Όλος αυτός ο οργασμός διπλωματικών και νομοθετικών διεργασιών πυροδοτήθηκε ως απάντηση στο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης. Παρότι οι εξελίξεις σχετικά με τον EastMed φαίνονται εκ πρώτης όψεως θετικές, οφείλουν να αναλυθούν. Ποιόν διασφαλίζει τελικά το EastMed Act και γιατί προωθείται ο αγωγός, o οποίος αποτελεί ένα γεωπολιτικό-γεωστρατηγικό εργαλείο για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων και όχι μια αποκλειστικά εμπορικής φύσεως επένδυση; Μπορεί ο αγωγός να αναχαιτίσει την τουρκική επεκτατικότητα;

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress