Η πιο καταραμένη ταινία του Χόλιγουντ, το φιλμ που έβαλε λουκέτο σε ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο

Στις 5:45 τα ξημερώματα της 21ης Νοεμβρίου 1980, ο μισοκοιμισμένος νυχτοφύλακας στο στούντιο της United Artists πετάχτηκε από την καρέκλα του από κείνους τους προβολείς που τον τύφλωσαν ξαφνικά.

Πριν το αμάξι φτάσει στο φυλάκιό του, πρόλαβε να επικοινωνήσει με τον συνάδελφό του στην άλλη άκρη της περίφραξης: «Τι συμβαίνει;», ρώτησε. Όταν άκουσε την απάντηση, έτρεξε να ανοίξει την πύλη και να προϋπαντήσει το αυτοκίνητο.

Μέσα του ήταν το τρομερό παιδί του στούντιο, ο 38χρονος Μάικλ Τσιμίνο, ο οποίος ερχόταν από τα αξημέρωτα για δουλειά. Δίπλα του υπήρχαν μερικές μπομπίνες από το ολοκαίνουριο γουέστερν του των 3,5 ωρών, την «Πύλη της Δύσης». Τεσσάρων ωρών, σωστότερα, μόνο που είχε κοπεί τελικά ένα μισάωρο μπας και βγει στις αίθουσες.

Κι όμως, το φιλμ των 44 εκατ. δολαρίων (ένα ποσό αδιανόητο για το 1980!) είχε πεταχτεί από τους σινεμάδες της Αμερικής με τις κλοτσιές μόλις δύο μέρες πρωτύτερα, καθώς οι κριτικοί είχαν χύσει όλη τη χολή τους. Και το κοινό το είχε αγνοήσει επιδεικτικά.

Μέχρι τις 6:00 το πρωί, ο Τσιμίνο και η ομάδα του, μεταξύ των οποίων και αυτοί που είχαν μοντάρει την πρόσφατη επιτυχία του, τον αριστουργηματικό «Ελαφοκυνηγό» (1978), είχαν σηκώσει τα μανίκια για να πετσοκόψουν το νέο φιλμ σε μια δίωρη έκδοση που θα μπορούσε ίσως να βρει διανομή.

Σε λιγότερο από μία βδομάδα, το φιλμ θα είχε μετατραπεί σε μια δημιουργική Κόλαση για τον Τσιμίνο και το Καθαρτήριο το ίδιο για τη United Artists. Αλλά και την οριστική ταφόπλακα του λεγόμενου «Νέου Χόλιγουντ»!

Και η αλήθεια είναι πως η United Artists είχε επενδύσει πολλά στο επικό γουέστερν, με τα στελέχη της να το χαρακτηρίζουν τίποτα λιγότερο από τη «νέα ‘‘Γέννηση ενός έθνους’’» ή το «σύγχρονο ‘‘Όσα παίρνει ο άνεμος’’». Με τη δεύτερη ταινία συγγένευε βέβαια περισσότερο, καθώς θα την έπαιρνε πράγματι ο άνεμος!

Διαβάστε την συνέχεια στο newsbeast