Πως η παγκοσμιοποίηση ευνοεί τον Τρίτο Κόσμο

Γράφει ο Βαρσακέλης Νίκος

Συνήθως οι επικριτές της παγκοσμιοποίησης, και όχι μόνο, δηλώνουν και πιστεύουν ότι το διεθνές εμπόριο ωφελεί μόνο τις πλούσιες χώρες εις βάρος των φτωχών. Τελικά μήπως έχουν δίκιο; Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, μια συζήτηση μεταξύ ενός τριτοετούς φοιτητή που σπουδάζει οικονομικά και ενός επικριτή.

Ο επικριτής ερωτά τον φοιτητή ποιος καθορίζει τι θα παράγει και θα εμπορεύεται μια χώρα. Ο φοιτητής απαντά άμεσα: «κανένας». Η κάθε χώρα παράγει και συμμετέχει στο διεθνές εμπόριο με βάση το συγκριτικό πλεονέκτημα.

(David Ricardo).

Σύμφωνα με την αρχή του συγκριτικού πλεονεκτήματος, μια χώρα θα εξειδικευθεί στην παραγωγή και εξαγωγή των προϊόντων που παράγει σχετικά φθηνότερα και θα εισάγει τα προϊόντα που παράγει σχετικά ακριβότερα. Δηλαδή, δεν έχει σημασία το απόλυτο αλλά το σχετικό κόστος παραγωγής. Και συνεχίζει ο φοιτητής. Η αρχή του συγκριτικού πλεονεκτήματος στηρίζεται στην έννοια του εναλλακτικού κόστους ή κόστους ευκαιρίας.

Το εναλλακτικό κόστος ή κόστος ευκαιρίας υπάρχει όταν τίθεται θέμα επιλογής μεταξύ δύο ή περισσότερων επιλογών και μετρά τι χάνουμε όταν επιλέγουμε την επιλογή Α και όχι την επιλογή Β. Για να γίνει πιο αντιληπτό, θα παραθέσω ένα παράδειγμα που είχε χρησιμοποιήσει ο Πολ Σάμουελσον (Νόμπελ Οικονομίας). Ένας σύμβουλος επιχειρήσεων αμείβεται με 1000 ευρώ την ώρα για κάθε συνάντηση με πελάτη. Επίσης δακτυλογραφεί ταχύτερα από τον γραμματέα του.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress