Η νύχτα που έσβησαν για πάντα τα «κόκκινα φανάρια» της Τρούμπας

Ακόμα και σήμερα αν πας σε κάποιο παραδοσιακό καφενείο του Πειραιά και πετύχεις μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, ντόπιους, που ζουν πολλές δεκαετίες στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, είναι δεδομένο πως θ’ ακούσεις πολλές ιστορίες για την Τρούμπα.

Την κακόφημη συνοικία που τραγουδήθηκε και έγινε ταινίες. Μυρωδιά χασισιού και αγοραίος έρωτας. Μαχαιρώματα. Τσαμπουκάδες. Παράνομες λέσχες και ζάρια στην άκρη του πεζοδρομίου.

Γυναίκες που πουλούσαν τα κορμιά τους και αδίστακτοι νταβατζήδες που τράβαγαν φαλτσέτα απλά και μόνο επειδή πέρασες από δίπλα τους και τόλμησες να τους κοιτάξεις. «Η πιο ζόρικη διαδρομή, για τους ανυποψίαστους», όπως έγραφε ο Διονύσης Χαριτόπουλος στον πρόλογο του βιβλίου του «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι», θέλοντας να περιγράψει το τι περίμενε κάποιον όταν περπατούσε «στις σκληρές γειτονιές Τρούμπα, Δραπετσώνα, Ταμπούρια, Καμίνια, Κοκκινιά, Πέραμα και τα άγρια Μανιάτικα σφηνωμένα ανάμεσα σε βράχια και λασπόνερα».

Ή όπως έγραφε η Σπεράντζα Βρανά στο βιβλίο της «η Τρούμπα», με μια πιο «παραμυθένια» γραφή: «Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα από τα πιο όμορφα λιμάνια της Μεσογείου, τον Πειραιά, υπήρχε μια συνοικία, που ήταν το καμάρι του και η... ντροπή του».

Φτώχεια αλλά και μπέσα. Ανέχεια αλλά και αξιοπρέπεια. Μέσα σε χρόνια δύσκολα. Όλα αυτά σταμάτησαν μέσα σε μια νύχτα. Όταν τα περιβόητα «κόκκινα φανάρια» έσβησαν για πάντα, τα μεσάνυχτα της 12ης Σεπτεμβρίου του 1967, με απόφαση της Χούντας.

Διαβάστε την συνέχεια στο newsbeast