Δυο λόγια για λόγια Μεγάλων - Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Μακμπέθ

Γράφει ο Λεϊμονής Κώστας

«Εκεί που η ομηρική τύφλωση συναντά την κρατική εξουσία»

Ο Σαίξπηρ (εκδ. Πατάκης, 2010, μτφ. Κ. Καρθαίος) γράφει φαντασία. Γράφει συναίσθημα. Γράφει πολιτική. Όλα αντικείμενα του ίδιου ρήματος. Συνδυάζει τα πάντα στο εναρκτήριο τίποτα του πρώτου γράμματος της πένας του και καταφέρνει να τα πει όλα μέσα σε λίγες μόνο πράξεις.
Παρ' όλο που τα έργα του προορίζονταν για το σανίδι, ήταν δηλαδή έργα παράστασης και θεάτρου, εντούτοις η περιγραφή και η μετάδοση των μηνυμάτων μέσα από τις άρτια επεξεργασμένες σκηνές του, τον καθιστούν λογοτέχνη με τη stricto sensu έννοια.

Πλοκή: Ο Μακμπέθ αποκτά την εξουσία από τον βασιλιά Ντόνκαν με δόλιους τρόπους, διαπράττοντας δολοφονίες. Η σύζυγος στέκεται στο πλευρό του, όχι όμως και η μοίρα. (Φανερή και καταλυτική για το τραγικό τέλος η επιρροή της γυναίκας, όμως οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι ο βασιλιάς παίρνει τις τελικές αποφάσεις). Δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Ειδικά αν κάποιος έχει ήδη διαβάσει κάποιο έργο του συγγραφέα, όπως τον Ιούλιο Καίσαρα ή τον Οθέλο.

Ο Μακμπέθ (και όχι Μάκβεθ ή Μάκμπεθ, όπως εσφαλμένα αλλά πλέον κατά κόρον λέγεται) αποτελεί το "αδερφάκι" του Οθέλου. Δείχνει πόσο πολύ μπορεί να συνεπάρει κάποιον η δύναμη της δόξας, η ηδονή της εξουσίας και το περίφημο: "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Το έργο του Σαίξπηρ θα μπορούσε άνετα να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους για πολιτικούς σκοπούς "κάτω από τη μέση". Είναι κυρίως πολιτικός συγγραφέας. Όμως, αυτό που τον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα λυκοφιλικά μιάσματα των κομματικών και κυβερνητικών αυλών είναι η σφαιρική του οπτική και η ειλικρινής αγάπη του για την πατρίδα.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress