Καταρρέει η Αργεντινή σε ένα τείχος σιωπής

Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης

Η είδηση δεν αφορά την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας που γέννησε τον Τσε. Έχοντας χρεοκοπήσει επίσημα οκτώ φορές στην ιστορία της η Αργεντινή, με τελευταία φορά το 2001 όταν πάγωσαν προσωρινά αποπληρωμές ύψους 100 δισ. δολ., το ενδιαφέρον έχει πάψει να συγκεντρώνεται στις δημοσιονομικές της περιπέτειες.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Η είδηση σχετίζεται με την σκανδαλώδη προστασία που απολαμβάνει το εν ενεργεία πολιτικό της προσωπικό, καθώς παρότι οδηγεί τη χώρα στα βράχια με μια γενναία αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, αν δεν προηγηθεί επίσημη στάση πληρωμών, να είναι θέμα χρόνου, σύσσωμος ο διεθνής Τύπος ακόμη και τώρα επαινεί κι εγκωμιάζει τον πρόεδρο της Αργεντινής, κι εκλεκτό του ΔΝΤ Μαουρίτσιο Μάκρι. Από δεκάδες δημοσιεύματα που αποτελούν ορισμό της παραπληροφόρησης επιλέγουμε το ακόλουθο των New York Times, που συμπυκνώνει τη μεροληπτική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι του: «Τα υποσχόμενα οφέλη από τις μεταρρυθμίσεις του – σταθερό νόμισμα, τιθάσευση του πληθωρισμού, νέες επενδύσεις και θέσεις εργασίας – θα χρειαστούν χρόνια για να υλοποιηθούν»!

Για την εφημερίδα – σύμβολο των Δημοκρατικών και του φιλελεύθερου κατεστημένου, επιτόκια δανεισμού στο ύψος του 70%, πληθωρισμός στο ύψος του 60%, υποτίμηση της συναλλαγματική αξίας του νομίσματος κατά 50% το 2018, μείωση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 13% μόνο το 2018 κι η έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας είναι προσωρινά …μικροπροβλήματα που δεν ισοδυναμούν με ακύρωση και διάψευση των εξαγγελιών του νεοφιλελεύθερου προέδρου. Απλώς …μεταθέτουν στο μέλλον την υλοποίηση των εξαγγελιών του. 

Αξίζει ωστόσο να αντιπαραβάλουμε την ασυλία που απολαμβάνει ο αργεντινός πρόεδρος με τα πρωτοσέλιδα της ίδια εφημερίδας, όταν ο υπερπληθωρισμός πλήττει την Τουρκία ή τη Βενεζουέλα, όπου στο πηδάλιο βρίσκονται ηγέτες που από διαφορετικές θέσεις συγκρούονται με τις ΗΠΑ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ρεπορτάζ, αποστολές και δακρύβρεχτα ρεπορτάζ δημιουργούν φαινόμενα χιονοστιβάδας, ωθώντας τις αγορές να εντείνουν τις επιθέσεις τους στα εθνικά νομίσματα των χωρών, προκαλώντας φυγή κεφαλαίων, κ.α.

Στη στάση των διεθνών κεφαλαίων βρίσκεται ωστόσο κι η αιτία για τη …στοργή με την οποία περιβάλουν οι Αμερικάνοι την Αργεντινή. Αποτέλεσμα αυτής της «στοργής» ήταν ακόμη και το πρώτο δάνειο ύψους 57 δισ. δολαρίων που ενέκρινε το ΔΝΤ υπέρ της Αργεντινής για να αποφύγει την κήρυξη στάσης πληρωμών. Πίσω από την απόφαση του μισητού διεθνούς οργανισμού βρίσκεται ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ που ήθελε να διασφαλίσει ότι οι χώρες με δεξιές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αντι-παραδείγματα απέναντι στη Βενεζουέλα. Στα απόνερα αυτής της επίπλαστης εικόνας οι πρόεδροι της Βραζιλίας και της Αργεντινής κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Μπολσονάρου στο Μπουένος Άιρες υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν τα πάντα για να επιστρέψει η δημοκρατία στη Βενεζουέλα. Υποσχέθηκε δημοκρατία ο Μπολσονάρου που φλερτάρει δημόσια με το φασισμό και τις χούντες και στη χώρα του οι παρακρατικές συμμορίες δολοφονούν ακτιβιστές… Τα ύστερα του κόσμου…

Οι κίβδηλοι όρκοι πίστης στη δημοκρατία, το δάνειο μαμούθ του ΔΝΤ (που από το 1958 έχει υπογράψει 22 συμφωνίες με την Αργεντινή, με τις περισσότερες να λήγουν κακήν – κακώς) και το πέπλο σιωπής που έχουν δημιουργήσει γύρω από την κοινωνική εξαθλίωση στην Αργεντινή υπηρετούν ένα και μοναδικό στόχο:  Να προστατεύσουν το μεγάλο πλιάτσικο που συνεχίζει να συντελείται σε βάρος της Αργεντινής, έκφραση του οποίου είναι το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Σε αντίθεση με την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπισαν δημοσιονομική κρίση το 2010-2011, η Αργεντινή όπως συμβαίνει με πολλές άλλες χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας δανείζεται, δηλαδή δημιουργεί δημόσιο χρέος, για να μπορεί η οικονομική της ελίτ να εξάγει το χρηματικό της πλούτο στο εξωτερικό. 

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι πλούτος που αντιστοιχεί στο 80% του ΑΕΠ της χώρας βρίσκεται αποθησαυρισμένος στο εξωτερικό. Κι ενώ το εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας τινάσσεται στον αέρα από την οικονομική ελίτ, οι όροι που θέτει το ΔΝΤ (ξέρετε, εκείνο που «έχει αλλάξει», που «έχει μάθει από τα λάθη του», κ.λπ., κ.λπ.) μεταφέρει το κόστος της προσαρμογής στις πλάτες των φτωχών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η κατάργηση κατά τη θητεία του Μάκρι των κρατικών επιδοτήσεων σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ηλεκτρική ενέργεια, που έχει οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες οικογένειες χωρίς θέρμανση και την ενεργειακή φτώχεια στα ύψη.

Τούτων δοθέντων η κατακρήμνιση των ποσοστών δημοτικότητας του Μαουρίτσιο Μάκρι εν όψει των εκλογών που θα διεξαχθούν τον Οκτώβριο και η διθυραμβική εμφάνιση της πρώην προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ που ζητάει την ψήφων των Αργεντινών ως αντιπρόεδρος του υποψηφίου Φερνάντες μόνο έκπληξη δεν προκαλεί. Ειδικότερα η Κίρχνερ, που το 2015 δε ζήτησε την ψήφο των Αργεντινών επειδή δε μπορούσε λόγω ορίου που θέτει το σύνταγμα, συνεχίζει ωστόσο να είναι γερουσιάστρια, αν κάπου χρωστάει τη δημοφιλία της είναι στην μονομερή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Αργεντινής. Στην απόφασή της δηλαδή να αλλάξει τους όρους αποπληρωμής των κρατικών ομολόγων. 

Ήταν μια επιλογή που, χωρίς να ισοδυναμεί με στάση πληρωμών, προκάλεσε τότε την οργή των κερδοσκόπων και μέχρι σήμερα την μήνι του διεθνούς Τύπου, που με κάθε ευκαιρία τη χαρακτηρίζει λαϊκίστρια. Αυτή η απόφαση ωστόσο επέτρεψε στην Αργεντινή να ανακάμψει οικονομικά. Αντίθετα, ο διάδοχός της Μάκρι δίνοντας προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και την πληρωμή των αρπακτικών κεφαλαίων έχει οδηγήσει την οικονομία σε κατάρρευση και το λαό στην εξαθλίωση, με τη φτώχεια από 26% το 2017 να έχει αυξηθεί στο 32% το 2018.

 Πηγή: Νέα Σελίδα, μέσω leonidasvatikiotis