Για να σωθεί η χώρα μας πρέπει να απαλλαγούμε από τις κατοχικές δυνάμεις και τους εδώ εκπροσώπους τους.

Γράφει ο Θεόδωρος Κατσανέβας

Αναρωτιούνται πολύ γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος με όλα τα τρομακτικά μέτρα που μας φορτώνουν οι δανειστές μας. Γιατί δεν βγαίνει  μαζικά  στους δρόμους, γιατί δεν επαναστατεί. Γιατί το αγωνιστικό φρόνημα του λαϊκού κινήματος είναι ημιθανές ;

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Πριν από μερικά χρόνια  όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα η Αγκέλα Μέρκελ ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν τότε στην αντιπολίτευση μαζί με  το ΚΚΕ και όλους τους ξέμπαρκους και χωρίς στόχο αντιστασιακούς εποχής, οργάνωσε τεράστιες κινητοποιήσεις που είχαν και εκφάνσεις βιαιοτήτων. Ρώτησαν τότε την Αγκέλα αν ενοχλείτε από τις μαζικές αυτές κινητοποιήσεις και ταραχές στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Και εκείνη απάντησε αφοπλιστικά. «Κάθε άλλο. Αντιθετα θα με  παραξένευε αν δεν υπήρχαν κινητοποιήσεις. Ο κόσμος πρέπει να εκφράζεται, να διαμαρτύρεται, να κινητοπείται. Αυτή είναι η έννοια της δημοκρατίας, την οποία εγώ ζώντας μικρή στην κουμουνιστική Ανατολική Γερμανία την είχα στερηθεί».

Αγανακτήστε, λοιπόν φίλτατοι υπήκοοι της αποικίας μας, διαμαρτυρηθείτε, εκτονωθείτε και μετά σαν καλά παιδιά ξεκουραστείτε μπροστά στην τηλεόραση που εκπέμπει ψέματα,φόβο και ελπίδα. Αυτό είναι το grosso colpo της σύγχρονης μεταμοντέρνας μεθόδου κατοχής της χώρας. Της βελούδινης κατοχής που έχει επιβληθεί με τον  έλεγχο του νομίσματος,των τραπεζών και των ΜΜΕ. Και η οποία αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική από τη στρατοκρατούμενη βίαιη κατοχή με τα τάνκς και τη Γκεστάπο

Το mind control (έλεγχος του μυαλού) αναδεικνύεται πιο αποτελεσματικό από τον έλεγχο με τη βία. Με τα υπό την απόλυτη εξουσία του ΜΜΕ, το καθεστώς ελέγχει το μυαλό των πολιτών εκπέμποντας ψέματα,φόβο και ελπίδα. Και αγοράζει χρόνο. Έτσι  η χώρα ψήνετε σιγά σιγά και στο τέλος καίγεται σαν τον βάτραχο που τον βάζουν σε χλιαρό νερό και στο τέλος σε καυτό και καίγεται χωρίς να το καταλάβει.

Όλες οι μαζικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες οι πλατείες, των αγανακτισμένων, χωρίς στόχο και προοπτική κατέληξαν στη απόλυτη ήττα. Τα παθήματα έγιναν μαθήματα. Γιατί να βγει ο κόσμος στου δρόμους;  Για να πετύχει τι. εκτός από εκτόνωση της αγανάκτησής του που τώρα πια αρκείται να τη διοχετεύει μέσα από τις οργίλες εκπομπές  φωνασκούντων “αντιστασιακών” της τηλεόρασης, από την πολυθρόνα, χωρίς να ξεπαγιάζει και στο κρύο του δρόμου.

Ξέρει καλά πως όσο και να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, τίποτα δεν πρόκειται να πετύχει. Όσο υπάρχει η παρανοϊκή ιδεοληψία του «πάση θυσία στο ευρώ», που ακόμα και σήμερα ένα μέρος των αγανακτισμένων και φτωχοποιημένων πολιτών το δέχεται μοιρολατρικά, είναι φυσικό τίποτα να μην αλλάζει από το τραγούδι της  δυστυχίας που μας έχουν καταδικάσει με την παγίδα χρέους και το ευρώ οι ανελέητοι δανειστές.

Όλες οι απεργίες, οι πορείες,οι διαμαρτυρίες, η δίκαιη οργή, δεν μπορεί να έχουν αποτέλεσμα αν δεν απαλλαγεί η χώρα από το κύριο αίτιο που προκαλεί την απέραντη φτώχεια,τον πόνο, τη δυστυχία που βιώνουμε όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Την απαλλαγή μας από τις κατοχικές δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα, τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας, με κύριο όπλο τους τις τράπεζες,το παρανοϊκό  ευρώ και τα ΜΜΕ.

Η χώρα συνεχίζει να κατολισθαίνει στα Τάρταρα της φτώχειας, της ανεργίας  που είναι αλυσοδεμένες με το Μνημόνιο και την ευρωλαγνεία. Οι κυβερνώντες κερδίζουν χρόνο  εκπέμποντας τα χοντρά παραμύθια του success story για παιδιά. Αλλά και η αντιπολίτευση ομνύει στο ευρώ ! Η δολοφονική ευρωζώνη είναι ταμπού για κυβέρνηση και αντιπολίτευση !  Και οι δύο τσακώνονται για τα επιμέρους και συμφωνούν στο κεντρικό ζήτημα. Όση  φτώχεια, ανεργία, δυστυχία, αυτοκτονίες, τραγωδίες, αδιέξοδα και αν βιώσουμε, αυτοί εκεί, πιστοί στο δόγμα : «ένας είναι ο θεός, ο ευρωδουλισμός». Κάτι σαν το «ελιά –ελιά και Κώτσο Βασιληά)

Το φοβερό οπλοστάσιο του  κατεστημένου τρομοκρατεί  ανελέητα το ζαλισμένο και φοβισμένο πλήθος ενάντια στο μονόδρομο της εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στο καταστροφικό Μνημόνιο. Αυτό της επιστροφής στη δραχμή, με υποτίμησή της  και  νοικοκυρεμένη διαχείριση από μια πατριωτική κυβέρνηση που θα νοιάζεται για τα συμφέροντα του τόπου και όχι των ξένων πατρώνων. Αλλά το κατεστημένο και οι υπάλληλοί του έχουν το δικό τους βιολί.  

Τη δουλειά τους κάνουν, τις καρέκλες τους διασώζουν. Ελεγκτέοι για την αντιφατική στάση τους είναι όσοι  εκφράζουν την οργίλη αντίθεσή τους στο Μνημόνιο και την ίδια ώρα ευλογούν το ευρώ.  Μοιάζουν με το δανειστή που καταγγέλλει τους δανειστές και το δάνειο, αλλά παρακαλά να του το δώσουν  ! Πρόκειται για εξώφθαλμο παραλογισμό, αν όχι πονηρό Μαυρογιαλουρισμό.

Η φτώχεια, η ανεργία, η δυστυχία, η καταστροφή, το Μνημόνιο και το ευρώ είναι απόλυτα αδιαίρετες έννοιες Μνημόνιο και το ευρώ είναι περισσότερο και από δίδυμα αδέρφια, είναι Σιαμαίοι αδελφοί και τίποτα δεν μπορεί να τα διαχωρίσει. Φυσικά  είναι αστείες οι υποθέσεις ότι με μια ποιο σκληρή διαπραγματευτική στάση, η Άνκελα Μέρκελ θα υποστείλει τη σημαία της άτεγκτης Μνημονικής λιτότητας. συστημικού οικοδομήματος της ευρωζώνης όπως έχει στηθεί από τους νεοκατακτητές, το Μνημόνιο είναι αλυσοδεμένο με το ευρώ.

Ο οξύς καταγγελτικός λόγος, η αντίθεση στη θέση χωρίς θέση, υπήρξε διαχρονικά γνωστό υποπροϊόν της ανευθυνότητας. Η έλλειψη πολιτικής πλατφόρμας, η αοριστολογία, η αντιφατικότητα είναι συχνά φαινόμενα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και μάλιστα σε χώρες με έντονο κοινωνικό παρορμητισμό και  ευκολοπιστία όπως η δική μας. Βολεύει την προσέλκυση ψήφων, την πολιτική πατρονία και ανακολουθία.

Οφείλεται επιπλέον, σε σύγχυση ιδεών, πείσματος, ανεπάρκεια γνώσεων, πείρας και πολιτικού οράματος. Όπως και στην εκ του πονηρού στάση, να μη γίνονται συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες μπορεί να δυσαρεστήσουν κάποιους.  Άλλωστε, όταν δεν υπάρχουν προτάσεις, μπορεί όταν κερδηθεί η εξουσία να παρθούν οποιαδήποτε μέτρα, που θα είναι χειρότερα από τα προϋπάρχοντα!

Όμως, μια ολοκληρωμένη πολιτική πλατφόρμα, δεν μπορεί να στέκεται μόνο στον καταγγελτικό λόγο. Η πολιτική δεν είναι μόνο αγανάκτηση, άρνηση, διαμαρτυρία. Είναι πάνω απ’ όλα πρόταση ευθύνης για το μέλλον. Η προσδοκία της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο προϋποθέτει το όραμα και το πρόγραμμα. Στην τραγική Ελλάδα του σήμερα, ακούγεται πλούσιος καταγγελτικός λόγος, που δικαιολογείται  από την εγκληματική κυβερνητική πολιτική των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Η καταγγελία του απαράδεκτου Μνημονίου είναι ασφαλώς κατανοητή. Ορθό είναι επίσης να αναζητούνται ευθύνες για τους υπεύθυνους της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Όμως, ο καταγγελτικός λόγος δεν μπορεί να μη συνοδεύεται από ολοκληρωμένες πολιτικές προτάσεις.

Μια τεράστια αυτονόητη αντίφαση, στην ουσία μια μη-πρόταση, είναι η άρνηση του Μνημονίου, με ταυτόχρονη επαιτεία των δανεικών σε ευρώ. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Για τους λόγους αυτούς, όλες οι απεργίες, οι πορείες,οι διαμαρτυρίες, η δίκαιη οργή, δεν μπορεί να έχουν αποτέλεσμα αν δεν απαλλαγεί η χώρα από το κύριο αίτιο που προκαλεί την απέραντη φτώχεια,τον πόνο και τη δυστυχία. Την απαλλαγή μας από τις κατοχικές δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα, μαζί με τους εδώ εκπροσώπους τους. Τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας με κύριο όπλο τους τις τράπεζες, το ευρώ και τα κατοχικά ΜΜΕ.

Πηγή