Νέοι υποψήφιοι, τα «ραπανάκια» του πολιτικού συστήματος

Γράφει η Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Ο μύθος των νέων προσώπων αποτελεί για μια ακόμα φορά την mainstream άποψη της εκλογικής συγκυρίας. Φάγαμε στο κεφάλι τα «νέα παιδιά με τις φρέσκες ιδέες» που πέρασαν από το 3% στην κυβέρνηση, φέρνοντας τον αέρα της «προόδου» μαζί με τη μυρωδιά του πιο θλιβερού πασοκικού παλαιοκομματισμού, της πιο θλιβερής παρακμής.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Σήμερα, λοιπόν, όποια εφημερίδα ανοίξει κανείς, όποιο εκλογικό φυλλάδιο βρεθεί στα χέρια του, όποιο ψηφοδέλτιο από οποιοδήποτε κόμμα, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και πατριωτικής ευαισθησίας, διαβάσει, διαπιστώνει το πλήθος από «ραπανάκια» που έχουν φυτρώσει από το σπόρο της καινοτομίας, της πρωτοτυπίας και της αλλαγής!

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα «προόδου και αναγέννησης του σάπιου πολιτικού κόσμου» εμφανίζονται ευειδείς κυρίες που πέρασαν με επιτυχία από τα ντολμαδάκια στη nouvelle cuisine και από εκεί στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Το ίδιο και προσεγμένοι κύριοι με άποψη, επαγγελματικές ανησυχίες, σπουδές επιστημονικού κύρους και παρθένο πολιτικό παρελθόν έτοιμοι να ασβεστώσουν με την πάνλευκη αγνότητά τους την μαυρίλα και την βρωμιά του πολιτικού κατεστημένου.

Όλα αυτά τα νέα πρόσωπα, περίπου σαν οικολογικό απορρυπαντικό που δεν μολύνει το περιβάλλον, υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν με την παρουσία τους και μόνον την κάθαρση του δημοσίου πολιτικού βίου, έστω και αν οι «αλλαγές» που ευαγγελίζονται δεν περιλαμβάνουν τίποτα το καινούργιο. Αυτά, λοιπόν, τα νέα πρόσωπα θα έκαναν ορισμένους δογματικούς να νοσταλγούν ακόμα και την κ. Παπαρήγα.

Πόσο γελοίο φαντάζει το ψευδεπίγραφο χαμόγελο κάθε μαϊντανού ή γλάστρας που στολίζει τα ψηφοδέλτια των διάφορων παρατάξεων πλαισιώνοντάς το με το ανάλαφρο lifestyle που φυσά τον αέρα της «αλλαγής και της ανατροπής»; Πόσο αθώες και αλτρουιστικές είναι οι προθέσεις των υποψηφίων με τα λευκά πολιτικά μητρώα που συνωστίζονται για μια θέση στο ηλιόλουστο πολιτικό σύστημα που τα νέα πρόσωπα φέρουν μαζί τους;

Για να δούμε τι καινούργιο, διαφορετικό και καινοτόμο έχουν να προτείνουν τα νέα πρόσωπα μιας πολιτικής με φωτογένεια, αν όχι μια ωραιοποιημένη και εξωραϊσμένη κοσμοπολίτικη εκδοχή ενός ειρηνευμένου κόσμου απαλλαγμένου από τα πάθη, τις λοβιτούρες –και βεβαίως– τα κεκτημένα του παρελθόντος;

Ο λαός μπορεί να κοιμάται (αν)ήσυχος: Όποια πέτρα κι αν σηκώσει έτοιμος να την πετάξει στο κεφάλι όσων τον ξεπούλησαν, αμέσως ηρεμεί βλέποντας από κάτω κάποιο νέο υποψήφιο να του χαμογελά με την άφθαρτη μάσκα του. Τον καθησυχάζει με τα ίδια ακριβώς στερεότυπα της κάθαρσης και της αλλαγής, με τα οποία ο λαός βομβαρδίστηκε εδώ και χρόνια.

Πηγή