Μια κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται το κρυμμένο λογισμικό της ακραίας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Τα αποτελέσματα των εκλογών σε χώρες σαν την Ελλάδα του 2019 δεν μετατοπίζουν απλά τον άξονα διαχωρισμού δεξιάς-αριστεράς αλλά νοηματοδοτούν ξανά έννοιες και αξιώματα που στο ιστορικό συνεχές μπορούν να αφήσουν τα αποτυπώματα μιας διεθνώς κατοχυρωμένης κοινωνικής μηχανικής, μιας βιοπολιτικής που συνετελείται μεθοδικά στον ύστερο γνωσιακό καπιταλισμό.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Δεν αποκωδικοποιεί η κάλπη αλλά αντίθετα κωδικοποιεί μηχανικές συναρτήσεις μέσα απο αναδιάταξη πολιτικών δυνάμεων και διαχειριστών της εξουσίας που απλά εφαρμόζουν έξωθεν επιβαλλόμενες και δήθεν επείγουσες παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις- δηλαδή περικοπές δαπανών στο κοινωνικό κράτος.

Άλλο όμως είναι το μείζον. Μια κοινωνία που στην πλειοψηφία της δεν αντιλαμβάνεται το κρυμμένο λογισμικό της ακραίας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, μια κοινωνία που κατέληξε να θεωρεί την Αριστερά κάτι σαν ουτοπική αποικία στο συλλογικό φαντασιακό, που πιστεύει στους θεωρητικούς αυτοματισμούς του κεφαλαίου και της ορθόδοξης οικονομικής πολιτικής, είναι κοινωνία καταδικασμένη να υποτάσσεται στην συστημική λογική του μεταμοντέρνου ''ορθολογισμού'': το χρήμα -που μάζεψαν οι λιγοι- θα ανοίξει-έτσι απλά- δουλειές για τους πολλούς ! 

Ποιός θα δώσει όμως αυτή την διαταγή στο χρήμα; Εκεί βρίσκεται το αναπάντητο, το ακατανόμασto θεωρητικό κενό της νεοφιλελεύθερης σκέψης. Εργασία, παραγωγή, δικαιώματα, μισθός, δεν σταθμίζονται με κριτήρια κοινωνικής αποδοτικότητας αλλά με αριθμητικό/λογιστικό/στατιστικό ζύγι, με όρους προσαρμογής σε μακροοικονομικές σταθερές που ενδύονται τον μανδύα μιας επείγουσας αναγκαιότητας για την διεθνώς εξυμνούμενη ανταγωνιστικότητα. 

Εδώ ακριβώς έκανε στάση η οικονομική θεωρία αφού η νεοελληνική κοινωνία εθίστηκε πριν τα μνημόνια στην μηχανική αναπαραγωγή δανεικού πλούτου με ελάχιστο μόχθο περιορίζοντας την συνολική ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Και αφού ήλθαν τα μέτρα για τα ελλείμματα, η καθίζηση της βάναυσης εσωτερικής υποτίμησης έφερε ιζηματοποίηση αρχικά και μετά κάψιμο του παραγωγικού κεφαλαίου που συμπεριφερότανε σχεδόν ως παρασιτικό και κρατικοδίαιτο. 

Ταυτόχρονα, το πολιτικό λογισμικό της ορθόδοξης άποψης περί ισορροπίας και στην αγορά εργασίας δόμησε ένα πλαίσιο ανορθολογισμού: η ανάπτυξη θα έλθει μόνο απο επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα άσχετα αν το χρήμα έχει παρκαριστεί απο ιδιώτες και δεν πέφτει στην παραγωγή ώστε να ανοίξουν θέσεις εργασίας. Κάθε άλλη πρόταση ισοδυναμεί με κρατισμό-τόσο απλά-για τους σύγχρονους οικονομολόγους.

Οι δε ειδικοί της ορθόδοξης τεχνογνωσίας στην οικονομική πολιτική δεν μπορούν να δουν πίσω απο την οικονομία. Απορρίπτουν τις κοινωνικές παροχές και αμελούν την προστιθέμενη αξία στην κοινωνική συνοχή, στους θεσμούς, στις ίσες ευκαιρίες. Σκέφτονται με όρους νεοκλασικής οικονομικής θεωρίας(επιδοματική πολιτική, προεκλογικά δώρα, παροχές χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα, λες και οι δουλειές θα γεννηθούν με τον αυτόματο πιλότο, με το αόρατο χέρι που θα ενώσει το αποθησαυρισμένο χρήμα με τον άνεργο πτυχιούχο)

Η αδυναμία κατανόησης απο τους πολλούς ότι ζήσαμε και ζούμε κρίση υπερσυσσώρευσης παράλληλα με την κρίση υπερχρέωσης, περιορίζει την ταξική συνείδηση και αποενοχοποιεί την συμμετοχή στο αόριστο προσδοκώμενο μέγεθος μιας μεγαλύτερης ανάπτυξης που δήθεν θα ερχότανε νωρίτερα και η Αριστερά την ανέκοψε. Βολικό σενάριο που θέλει να καταγράψει στην Ιστορία το κατεστημένο της μεταπολίτευσης χωρίς οι συγγραφείς του να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις προηγούμενες εποχές κακής διαχείρισης του κοινωνικού πλούτου και του δημόσιου χρήματος...

Πηγή