Οι δολοφονίες της φρίκης και η Αστυνομία της ντροπής

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος

Σε ένα φρεάτιο, σε μια βαλίτσα, παρόμοια με αυτήν που είχαν γεμίσει τον πόνο της μετανάστευσης ερχόμενες στην Κύπρο για ένα καλύτερο μέλλον, χώρεσαν τα άψυχα σώματά τους. Οι δολοφονίες της φρίκης και της ντροπής. Κάποια από τα θύματα του κατά συρροή δολοφόνου τοποθετήθηκαν από τον ίδιο σε βαλίτσα και στη συνέχεια τα έριξε στη λίμνη. Για να μην τις βρουν…

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Ποιος θα τις ψάξει, όμως, για να βρεθούν κιόλας; Συγκυριακά ξετυλίχθηκε το κουβάρι. Ο Γερμανός τουρίστας, που πήγε να φωτογραφίσει, οι βροχές που γέμισαν το φρεάτιο και «έστειλαν» προς τα πάνω τη σορό της Μαρί. Και μετά το παζλ συμπληρωνόταν και συμπληρώνεται σιγά-σιγά. Όλα συγκυριακά. Με το «εάν» δεν έρχονται πίσω οι γυναίκες και τα παιδιά που δολοφονήθηκαν. Δεν μπορεί, όμως, κανείς να αμφισβητήσει το αυτονόητο. Εάν στις καταγγελίες η απάντηση ήταν πανομοιότυπη, «πρέπει να έφυγαν, πήγαν κατεχόμενα», η τύχη προδιαγεγραμμένη.

Ο μάγος(!) πίσω από το αστυνομικό γραφείο ξεμπέρδευε με μια ατάκα που βόλευε πολύ. Δεν θα έκανε το παραμικρό, δεν θα έψαχνε και δεν θα κουραζόταν. Κι όλα αυτά γιατί ήταν ξένες και για αυτό, κατά αυτούς, τους βολεμένους αρμόδιους, «ποιος ασχολείται;». Αλλά και στα κατεχόμενα να πήγαιναν, προφανώς και υπήρχε ευθύνη. Δεν υπάρχει έλεγχος ποιος πάει και ποιος έρχεται από τα κατεχόμενα; Είναι προφανές πως ο ένας καρφώνει τον άλλο για να φύγει η ευθύνη από πάνω του.

Είναι όπως στις περιπτώσεις που πηγαίνει κάποιος σε γραφείο της Δημόσιας Υπηρεσίας και τον στέλνουν από όροφο σε όροφο για να μην τον εξυπηρετήσουν. Στην προκειμένη περίπτωση αφορά ανθρώπινες ζωές και όχι ένα ζήτημα γραφειοκρατίας. Είναι θύματα νοοτροπιών οι άνθρωποι που δολοφονήθηκαν. Θύματα ενός συστήματος που αποποιείται ευθυνών.

Η Αστυνομία ψάχνει δικαιολογίες

Θα το επαναλαμβάνω και θα επιμένω: Εάν οι γυναίκες ήταν κυπριακής καταγωγής, διαφορετικά θα αντιδρούσαν οι αρμόδιοι. Εάν ήταν υπήκοοι ευρωπαϊκών χωρών, θα τους έψαχναν από τις πρεσβείες τους. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Το ζητούμενο είναι να δοθούν απαντήσεις για το γεγονός ότι δεν έγινε οτιδήποτε που θα απέτρεπε τις δολοφονίες. Το ζητούμενο είναι να αποδοθούν ευθύνες. Στην Κύπρο, όμως, υπάρχει πρόβλημα. Ούτε το σύστημα λειτουργεί ούτε και αναλαμβάνονται ευθύνες. Η ατιμωρησία διαιωνίζει τη σαθρή κατάσταση. Πολιτικοί και πολιτειακοί αξιωματούχοι προτιμούν να παραμένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες έστω κι εάν τους απαξιώνει η κοινωνία.

Βρήκε η Αστυνομία την αστεία δικαιολογία πως δεν τους επιτρέπει η νομοθεσία να παρέμβουν στα τηλεφωνικά δεδομένα των εξαφανισθέντων. Προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από αυτό. Φταίει η Βουλή, λένε, γιατί πάντα φταίει κάποιος άλλος! Το θέμα είναι πως ούτε καν ήλεγξαν τα σπίτια τους, δεν αξιολόγησαν τις καταγγελίες και τα στοιχεία. Τίποτε δεν έγινε καθώς εάν γινόταν, θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν και την υφιστάμενη νομοθεσία. Το γεγονός ότι ψάχνουν αγωνιωδώς για δικαιολογίες επιβεβαιώνει τις ενοχές τους, την αποτυχία τους.

Οι παραιτήσεις δεν θα φέρουν πίσω στη ζωή τις δολοφονηθείσες. Όμως δεν έχουν επιλογή οι εμπλεκόμενοι. Και για να είμαστε σωστοί παραιτούνται όσοι είχαν την πολιτική και διοικητική ευθύνη, δηλαδή υπουργός και αρχηγός της Αστυνομίας, αλλά και όσοι υπηρεσιακά εμπλέκονται. Διότι εάν από το 2016 με την πρώτη καταγγελία ενεργούσαν όπως έπρεπε, θα αποτρέπονταν οι κατά συρροή δολοφονίες.

Πηγή