Οι Παναγίες των Παρισίων και οι πυρπολητές

Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

Χτες πρωταγωνίστησαν δύο γεγονότα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Η μερική καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων και η ομιλία της 16χρονης Σουηδέζας μαθήτριας Γρέτα Τούνμπεργκ στο Ευρωκοινοβούλιο, που είναι υποψήφια για το Νομπέλ Ειρήνης.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Και τα δύο αφορούν σε κάτι που είναι μακριά από την καθημερινή κάφρικη κουλτούρα που σπέρνουν οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις με τη βοήθεια της ανύπαρκτης ελληνικής διανόησης. Και τα δύο αφορούν απολύτως και στην Ελλάδα.

Η Παναγία των Παρισίων είναι για τους Γάλλους ό,τι ο Παρθενώνας για τους Έλληνες. Για την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά είναι δύο από τα ελάχιστα εναπομείναντα μνημεία ενός παλιού πολιτισμού. Κατά σύμπτωση, και τα δύο αφιερωμένα στη θεά γυναίκα. Παναγία στους μεν, Αθηνά στους δε. Κατά σύμπτωση πάλι, και ο Παρθενώνας επί τουρκοκρατίας λεγόταν από τους Αθηναίους κατοίκους ναός της Κυράς.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, ένας αποδεδειγμένος δημοκράτης, στο μνημειώδες έργο του «Η Παναγία των Παρισίων» είχε γράψει ότι τέτοια έργα δεν γίνονται από έναν άνθρωπο ή από ανθρώπους. Γίνονται από πολιτισμούς και από έθνη. Μ αυτή την έννοια η ζωή ενός ανθρώπου είναι μικρή αξία μπροστά στη ζωή αυτών των μνημείων. Και το λέω, γιατί κάποιος ρηχός άνθρωπος, αριστερούλης κατά δήλωση του, που στα χέρια του δυστυχώς εκπαιδεύονται νέοι, έγραψε στο τουίτερ, ότι θα προτιμούσε να στενοχωρηθεί για τη ζωή ενός ανθρώπου από τη ζωή αυτού του μνημείου. Ο αμόρφωτος.

Όποιος αντιτείνει ότι η Νότρ Νταμ ήταν ένα διαχρονικό σύμβολο εκκλησιοκρατίας, φεουδαρχισμού και πλουτοκρατίας δεν έχει σκεφτεί ποτέ ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι μια σκάλα. Και ότι το σκαλί που βρισκόμαστε σήμερα δεν είναι παρά το επόμενο των σκαλιών που προϋπάρχουν. Χωρίς τα οποία δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ. Η Νότρ Νταμ και ό,τι τη συνοδεύει είναι ένα από αυτά τα σκαλιά. Αυτή είναι η διαλεκτική αξία της.

Με μια καθαρή προσέγγιση, η ζωή αυτών των μνημείων δεν είναι οι πέτρες τους, ούτε καν τα έργα τέχνης που τα συνοδεύουν. Είναι η ψυχική και πνευματική επίδραση που έχουν στους λαούς. Είναι ο συμβολισμός τους. Είναι η Αξία τους στο λαό. Είναι τα σημεία συνάντησης και έκφρασης ολόκληρων εθνών.

Μ αυτή την έννοια δεν είναι τυχαίο, που άνθρωποι από όλο το δυτικό κόσμο παρακολουθούσαν κλαίγοντας τη Νοτρ Νταμ να καίγεται. Γιατί καιγόταν ζωντανή Ιστορία. Καιγόταν μια ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Καιγόταν Τέχνη. Καιγόταν σύμβολο Πολιτισμού.

Ο υπογράφων, το έχω ξαναπεί, είναι άθεος. Αλλά, ήταν από αυτούς που παρακολουθούσαν βουρκωμένος το μνημείο να καίγεται, με πόνο ψυχής. Οι πολλοί μπορεί να μην το έχουν παρατηρήσει, αλλά αν οι άνθρωποι δεν πίστευαν σε θεούς δεν θα είχαν χτιστεί πυραμίδες, Παρθενώνες, Νοτρ Νταμ. Ούτε θα είχαν ζωγραφιστεί τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στον καμβά και στους τοίχους ναών και τάφων. Μήτε θα είχαν λαξευτεί περίτεχνοι ναοί στο Ανκορ Βατ, στην Τεοτιχουακάν, στην Οζακα, στην Πέτρα. Κι ούτε θα είχαν σμιλευτεί τα ωραιότερα γλυπτά και αγάλματα στην ιστορία τους ανθρώπου.

Η αδυναμία του ανθρώπου να πιστεύει σε θεό είναι ταυτόχρονα και η δύναμή του να γεννάει αριστουργήματα, ξεπερνώντας τη φαντασία, τη μηχανική, την ίδια την πεζή και μίζερη πραγματικότητά του. Την καθημερινότητά του. Προκειμένου να καταγράψει αυτή του την αγωνία μπροστά στο θάνατο. Αυτό του τον τρόμο και το δέος μπροστά στο άγνωστο του σύμπαντος. Και τελικώς, μπροστά στην επίγνωση της μικρότητάς του.

Μ αυτή την έννοια, τα μνημεία αυτά είναι η έκφραση μιας αυτογνωσίας αδυναμίας αυτού του αλαζονικού όντος, που καταστρέφει με περισσή μανία ό,τι φυσικό υπάρχει γύρω του για να καταπιεί περισσότερο χώρο για τον εαυτό του.

Και σ αυτό ακριβώς το σημείο, η 16χρονη Σουηδέζα Γκρέτα, κλαίγοντας, έδωσε ένα ρεσιτάλ ευαισθησίας και ωριμότητας μιλώντας μέσα στο άντρο της ΕΕ στο Στρασβούργο, σε ένα πλήθος από τους πιο υποκριτές, αναίσθητους και φιλαυτείς ανθρώπους της Ευρώπης. Τους ευρωβουλευτές και τους ηγέτες της ΕΕ.

«Το όνομά μου είναι Γκρέτα Τούνμπεργ, είμαι 16 χρονών, είμαι από τη Σουηδία και θέλω να σας πανικοβάλω. Θέλω να δράσετε σαν να καίγεται το σπίτι σας», ξεκίνησε την ομιλία της η μαθήτρια., που ξεκίνησε το μαθητικό κίνημα για το κλίμα και που έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες νέους στους δρόμους τους τελευταίους μήνες , από το Πεκίνο, τη Μόσχα, το Παρίσι και κάθε ευρωπαϊκή και αμερικάνικη πρωτεύουσα, εκτός από την Ελλάδα! Εδώ η νεολαία έχει άλλα, πιο σοβαρά ενδιαφέροντα…

Το 2030, είπε, «θα φτάσουμε σε ένα σημείο δίχως επιστροφή για τον πολιτισμό μας», εκτός και αν προηγηθούν σημαντικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης τουλάχιστον κατά 50% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Και, με έναν λόγο απολύτως τεκμηριωμένο, προειδοποίησε για συγκεκριμένα φαινόμενα που δείχνουν την πορεία προς την καταστροφή του πλανήτη, όπως η εξαφάνιση των ειδών, η διάβρωση, η αποψίλωση των δασών, οι απότομες αλλαγές στο κλίμα και η μόλυνση των ωκεανών.

Όπως είπε, για όλα αυτά δεν είναι καλά ενημερωμένος ο κόσμος επειδή κανείς δεν φρόντισε να τους τα πει. Αναρωτήθηκε, επίσης, γιατί έχουν γίνει τρεις έκτακτες σύνοδοι κορυφής για το Brexit και καμία για το κλίμα. «Ο χρόνος τελειώνει και τίποτα δεν γίνεται. Γιατί καθυστερείτε;», προειδοποίησε η Σουηδή μαθήτρια, σημειώνοντας πως η πιο συχνή απάντηση των πολιτικών είναι ότι δεν μπορούν δράσουν άμεσα γιατί τα «δραστικά» μέτρα προσκρούουν στην αντίσταση των ψηφοφόρων!

Η μεγάλη Νοτρ Νταμ (η Κυρία μας) και οι μικρές μαχητικές νοτρ νταμ σαν την 16χρονη Γκρέτα είναι ο αντίποδας μιας επεκτεινόμενης αμορφωσιάς και πολιτικής αφασίας σαν αυτή που περνάει ο ελληνικός πληθυσμός και όχι μόνο. Ο οποίος γοητεύεται ακόμα από την αμορφωσιά και τις μπαχαλάκηκες νοοτροπίες σαν του πρωθυπουργού ως αγράμματου ακτιβιστή των μαθητικών συμβουλίων. Σε αντίθεση με τις Γκρέτα, που για κάτι αγωνίζονται με γνώση, επάρκεια και, κυρίως, υπευθυνότητα και σοβαρότητα.

Η Γκρέτα, ένας άδολος μορφωμένος, χρήσιμος άνθρωπος και ωφέλιμο παράδειγμα μαχητικότητας προς μίμηση είναι υποψήφια για το Νομπέλ Ειρήνης. Στον αντίποδα, ένας άλλος κόσμος, βρώμικος, υπόγειος και δολερός σπρώχνει για το βραβείο δυό δούλους, που υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Ο ένας, μάλιστα, σε βάρος της χώρας του και υπό την κατακραυγή του λαού του.

Τα βραβεία δεν έχουν τόση αξία. Γιατί το μεγαλύτερο βραβείο είναι οι πολίτες που γεννάς και πρωταγωνιστούν. Η Σουηδία έδωσε την ευκαιρία σε μια Γκρέτα. Και η Ελλάδα σε έναν Τσίπρα.

Πηγή