Η ανατροπή του Ομάρ αλ-Μπασίρ

Του Τιερί Μεϊσάν

Ορισμένοι θύλακες στο Σουδάν βρίσκονται ακόμη σε πόλεμο και η κυβέρνηση του Χαρτούμ εξακολουθεί να είναι στρατιωτική. 

Τίποτα δεν άλλαξε παρότι ο πρόεδρος Ομάρ αλ-Μπασίρ ανατράπηκε. Για τον Τιερί Μεϊσάν, το πρόβλημα του Σουδάν είναι πρωτίστως πολιτιστικό μετά από 30 χρόνια δικτατορίας των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Τα σημερινά γεγονότα δεν έχουν καμία σχέση με αναζήτηση για ελευθερία, αλλά μόνο με την πείνα.

Η χρονική σύμπτωση των γεγονότων στην Αλγερία, τη Λιβύη και το Σουδάν θυμίζει αυτό που συνέβη το 2011 στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Για ορισμένους, πρόκειται για επαναστατικό κίνημα ενάντια δικτατορίες, για άλλους μια επανέκδοση της οργάνωσης από τους Βρετανούς της Μεγάλης Αραβικής εξέγερσης του 1916.

Όσον αφορά το 2011, η δημοσίευση των εσωτερικών μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του υπουργείο Εξωτερικών από τον καταγγέλτη-πληροφοριοδότη Derek Pasquill, ο ρόλος και ο συντονισμός των Αδελφών Μουσουλμάνων σε όλες αυτές τις χώρες, και, τέλος, η σειρά των γεγονότων δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: επρόκειτο για ένα κίνημα που προετοιμάστηκε για επτά χρόνια από τους Βρετανούς και ολοκληρώθηκε με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, για να αντικατασταθούν τα κοσμικά εθνικιστικά καθεστώτα με φιλοδυτικά θρησκευτικά καθεστώτα.

Αλλά τι γίνεται για το 2019; Θα ήταν αλαζονικό να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση όταν μόλις ξεκινούν αυτά τα γεγονότα, ενώ δεν γνωρίζουμε πολλά για τους νέους παράγοντες, ούτε για ξένες προθέσεις και δυνατότητες. Το πολύ, μπορούμε να αποφύγουμε να εξαπατήσουμε τους εαυτούς μας επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα της δυτικής επικοινωνίας.

Αναφέραμε συχνά τις καταστάσεις στην Αλγερίας και τη Λιβύη. Θα εξετάσουμε εδώ τη κατάσταση στο Σουδάν και θα δείξουμε την ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας.
Ο πρόεδρος του Σουδάν Ομάρ αλ-Μπασίρ ανατράπηκε στις 11 Απριλίου 2019, καθώς μαζικές διαμαρτυρίες έπληξαν τη χώρα. Πήρε την εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα πριν από 30 χρόνια και εκδιώχθηκε από άλλο στρατιωτικό πραξικόπημα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η χώρα δεν γνώριζε ποτέ ειρήνη ούτε αξιόπιστες εκλογές.

Το Σουδάν διαδραμάτισε ιδιαίτερο ρόλο στη διεθνή σκηνή, εκείνο του Μεγάλου Κακού, ενώ διατηρούσε λίγο πολύ μυστικές προνομιακές σχέσεις με τους Δυτικούς που δεν έπαψαν να τον υποστηρίξουν συνεχώς κάτω από το τραπέζι. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τύπος, ο οποίος προσποιήθηκε ότι αγνοεί την πραγματικότητα αυτού του διπλού παιχνιδιού, συνδέει την πτώση του Ομάρ αλ Μπασίρ με μια επανάσταση σε αντίδραση για τα εγκλήματα που του αποδίδονται. Αυτό είναι απολύτως λάθος.

Πρώτον, ο πόλεμος που αιματοκύλησε το Σουδάν και συνεχίζει να το αιματοκυλήσει ακόμα, έχει τις ρίζες του πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια αίρεση εμπνευσμένη από το Ισλάμ επαναστάτησε εναντίον της αγγλο-αιγυπτιακής αποικιοκρατίας. Θεωρώντας τον αρχηγό της, τον «Μαχντί», ως τον Μεσσία της, πολέμησε εναντίον των χριστιανο-μουσουλμάνων αγγλο-αιγυπτιακών στρατευμάτων, προσπαθώντας να επιβάλουν έναν τρόπο ζωής που αφήνει μεγάλο χώρο για τη δουλεία και τις σωματικές τιμωρίες, καταστρέφοντας τους των τάφους άγιων και τα τζαμιά των "άπιστων" μουσουλμάνων. Σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο περιβάλλον, οι Βρετανοί δεν προσπάθησαν να αλλαξοπιστούν τη χώρα στο χριστιανισμό, όπως έκαναν αλλού, αλλά με τη βοήθεια του Μεγάλου Μουφτή της Αιγύπτου και του Πανεπιστήμιου Αλ-Αζάρ, να επινόησουν μια μορφή του Ισλάμ που να είναι συμβατή με την αποικιοκρατία.

Σαράντα χρόνια αργότερα, ακόμη και πριν από την ανεξαρτησία της χώρας (1956), ο πόλεμος συνεχίστηκε. Μετά από σχετική κατάπαυση του πυρός από το 1972 έως το 1983, επανήλθε ξανά. Ο Ομάρ αλ-Μπασίρ ήρθε στην εξουσία μόνο το 1989. Γι ’αυτό δεν έχει καμία ευθύνη για το ξέσπασμα αυτού του πολέμου, του οποίου δεν είναι παρά μόνο ένας αργοπορημένος πρωταγωνιστής. Ο πόλεμος αντιστέκεται πράγματι, διάμεσος του αιώνα σε αυτή την τεράστια χώρα, ένας πληθυσμός -ο οποίος θέλει τόσο να απελευθερωθεί το Σουδάν από τους αποικιοκράτες όσο και να επιβάλει τον τρόπο ζωής του- στους παραδοσιακούς ανιμιστές, χριστιανούς και μουσουλμάνους, οι οποίοι του αντιστέκονται.

Και τα δύο κατηγορητήρια κατά του Ομάρ αλ-Μπασίρ από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ), πρώτα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου (2009) και ύστερα για γενοκτονία (2010), βασίζονται σε ερμηνεία των γεγονότων που αγνοεί τις πραγματικές συνθήκες και επιρρίπτοντας κατ ’αρχήν κάθε ευθύνη στον αρχηγό του κράτους. Βασίζονται στις φαντασιώσεις του βιαστή και διεφθαρμένου εισαγγελέα, Luis Moreno Ocampo. Εξ άλλου, έχουν απορριφθεί τόσο από τον Αραβικό Σύνδεσμο όσο και από την Αφρικανική Ένωση.

Ο αλεξιπτωτιστής Ομάρ αλ-Μπασίρ βασίστηκε για πολύ καιρό στο χάρισμα του διανοουμένου Hassan el-Turabi. Οι δύο άνδρες ήταν μέλη της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων και προσπάθησαν να προσαρμόσουν στο Σουδάν την ιδεολογία του Hassan el-Banna και του Sayyed Qutb. Ο El-Turabi προσπάθησε να απομακρύνει τον αλ-Μπασίρ το 1999, αλλά απέτυχε. Ο τελευταίος κατάφερε να τον φυλακίσει το 2004-05. Στο τέλος, έδωσε χάρη στον el-Tourabi ο οποίος πέθανε από όμορφο θάνατό το 2016.

Η κατάσταση αυτή είναι ακόμη πιο συγκεχυμένη δεδομένο ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα δημιουργήθηκε από Αιγυπτίους, στο πλαίσιο της συμμαχίας μεταξύ του Μεγάλου Μουφτή της Αιγύπτου και των Βρετανών κατά των Σουδανών Μαντχιστές, ότι διαλύθηκαν από τους Αιγυπτίους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τελικά αποκαταστάθηκαν από τους Βρετανούς.

Όπως όλοι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, οι Αλ-Μπασίρ και Αλ-Τουράμπι είχαν διαφορετικό λόγο ανάλογα με τους συνομιλητές τους οι οποίοι τους χαρακτήρισαν εναλλακτικά ειλικρινείς ή υποκριτικούς, φασίστες ή κομμουνιστές. Περαιτέρω, καθώς αναπαρήγαν τη σύγκρουση των Μαντιστών εναντίον των Αιγυπτίων, διαφώνησαν με την υπόλοιπη Αδελφότητα. Ως εκ τούτου, υιοθέτησαν την ίδια ασάφεια όχι μόνο με το ευρύ κοινό αλλά και με τους άλλους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Για 30 χρόνια, ο Ομάρ αλ-Μπασίρ έπαιξε έξυπνα για να παραμείνει στην εξουσία, χωρίς να ασχοληθεί ποτέ με το να ξυπνήσει το πνεύμα του λαού του. Επανέφερε τη σουδανική ερμηνεία της Σαρία ως ποινικό δίκαιο στην πλειοψηφία της χώρας. Η εκτομή της κλειτορίδας των κοριτσιών είναι ο κανόνας - δήθεν στο όνομα του Ισλάμ -. Η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θανατική ποινή. Το μαστίγωμα και η θανατική ποινή με λιθοβολισμό ή σταύρωση εξακολουθούν να ισχύουν, ακόμη και αν έχουν ατονίσει τα τελευταία χρόνια.

Είναι σύνηθες να κατηγορηθεί μόνο ο Ομάρ αλ-Μπασίρ για τη σφαγή πληθυσμών στο Νταρφούρ. Ξεχνιέται ότι οι πολιτοφυλακές Μπαγγαρά τους (οι «Τζαντζαουίντ») πλαισιώνονταν από μια αμερικανική ιδιωτική στρατιωτική επιχείρηση DynCorp International, στην οποία ανάθεσε το Πεντάγωνο να διατηρήσει το έγκλημα σε αυτή τη πετρελαϊκή ζώνη, προκειμένου να αποτραπεί η εκμετάλλευση της από την Κίνα .

Σε διεθνές επίπεδο, το Σουδάν προσφέρει μια ουδέτερη ζώνη στους δυτικούς ενώπιον των περιφερειακών ιδεολογικών συγκρούσεων. Έτσι, φιλοξένησε και παρακολουθούσε όλους εκείνους που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «αντι-Αμερικανούς», είτε πράγματι όπως τον αντι-ιμπεριαλιστή Ilich Ramírez Sánchez («Κάρλος») ή ψευδώς όπως τον βοηθητικό του ΝΑΤΟ Οσάμα Μπιν Λάντεν. Ωστόσο, παρέδωσε τον Κάρλος στους Γάλλους και προστάτεψε τον Μπιν Λάντεν.

Το Σουδάν πήρε μέρος σε ξένα θέατρα επιχειρήσεων, μεταξύ άλλων κατά της Ουγκάντας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, υποστηρίζοντας μια αιμοδιψή αίρεση, τον Απελευθερωτικό Στρατό του Κυρίου.

Κατά την τρέχουσα περίοδο, το Σουδάν έλαβε ένα δισεκατομμύριο δολάρια από το Κατάρ για την απομάκρυνση του επικεφαλής της αποστολής του Αραβικού Συνδέσμου στη Συρία ο οποίος είχε διαψεύσει την προπαγάνδα για «επανάσταση» κατά του προέδρου Άσαντ. Από το 2015, έστειλε στρατεύματα - συμπεριλαμβανομένων πολλών ανήλικων μεταξύ 14 και 17 ετών - στην Υεμένη για να πολεμήσουν ενάντια στους Χούθι Σιίτες υπό σαουδο-ισραηλινή διοίκηση. Το 2017, νοίκιασε το νησί Suakin για 99 χρόνια στην Τουρκία για να ελέγξει την Ερυθρά Θάλασσα, εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και του Ισραήλ. Το 2018, ο Ομάρ αλ-Μπασίρ ήρθε να εκπροσωπεί ποιος ξέρει ποιον σε επίσημο ταξίδι στη Δαμασκό. Κλπ. Καμία λογική στις πράξεις αυτές, αλλά μια πολύ ελεγχόμενη τακτική που κάνει το Σουδάν χωριστή χώρα, ταυτόχρονα φίλο και εχθρό του καθενός.

Τέλος πάντων, η σημερινή εξέγερση δεν έχει καμία σχέση με μια δημοκρατική φιλοδοξία, αλλά μόνο με την αύξηση των τιμών που έχει συγκλονίσει τη χώρα μετά την ανεξαρτησία του Νότιου Σουδάν (2011) και την απώλεια των κοιτασμάτων πετρελαίου. Η οικονομική κατάρρευση που ακολούθησε ήταν ιδιαίτερα σκληρή για τους φτωχότερους. Ένα σχέδιο που αναπτύχθηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τέθηκε σε εφαρμογή το 2018. Προκάλεσε σε λίγους μήνες πληθωρισμό του 70% και το Δεκέμβριο, έναν ξαφνικό τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού στον οποίο αντέδρασε ο πληθυσμός με διαδηλώσεις. Αποκορυφώθηκαν με το στρατιωτικό πραξικόπημα που παρέσυρε τον Ομάρ αλ Μπασίρ. Ο διάδοχός του, στρατηγός Ahmed Awad Ibn Auf, παραιτήθηκε την επόμενη ημέρα υπέρ του στρατηγού Abdel Fattah Abdelrahmane al-Burhan. Αναμένεται να προεδρεύσει μιας διετούς μετάβασης, προτού παραδώσει την εξουσία σε μια πολιτική κυβέρνηση. Για την ώρα, καταργήθηκε το Σύνταγμα.

Καθώς δεν ξέρουμε τι έγινε ο Ομάρ αλ-Μπασίρ και εάν οι διάδοχοί του είναι μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, είναι αδύνατο να εξηγήσουμε τι συμβαίνει.

Σήμερα, η κατάσταση είναι ασταθής, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει είτε πολιτισμικά είτε πολιτικά. Το Σουδάν εξακολουθεί να είναι μια "ισλαμική" κοινωνία που διέπεται από μια στρατιωτική δικτατορία.

Αυτά τα γεγονότα είναι μια αντίδραση στο άγχος για τη λιμοκτονία που γνώρισε το Νταρφούρ στη δεκαετία του ’80, μια λιμοκτονία που δεν οφείλεται στην έλλειψη τροφής, αλλά στην αδυναμία των φτωχών να την αποκτήσει. Δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει στην Αλγερία, μια μορφωμένη χώρα της οποίας η κυβέρνηση ιδιωτικοποιήθηκε από μια σύμπραξη τριών συμμοριών. Ούτε με αυτά της Λιβύης, όπου η καταστροφή του κράτους από το ΝΑΤΟ και τη δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι έκανε αδύνατη μια συμφωνία μεταξύ των φυλών, προϋπόθεση για μια δημοκρατική λύση.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση 

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή 

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)