Είμαι και εγώ Μακεδόνας

Γράφει ο Στάθης

Όταν δεν θες να δεις, δεν βλέπεις. Δεν έβλεπε την άδεια αίθουσα μπροστά του ο κ. Παππάς. Καθότι στις δηλώσεις του κατόπιν μίλησε για «μεγαλοποίηση» των γεγονότων. Δεν αποκλείεται. Όσοι είδαμε στις οθόνες τη μισοάδεια αίθουσα, ίσως να σταθήκαμε μάρτυρες ενός φαινoμένου διαστολής του χώρου.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Ούτε την ηχώ της άδειας αίθουσας άκουγε ο κ. Παππάς, άκουγε μόνον όσα έλεγε. Κι ύστερα βιαστικά - βιαστικά τα μάζεψε, ακύρωσε κι επέστρεψε στην Αθήνα.

Υποτίμησε την «υπόθεση Σκοπιανό» ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως υποτίμησαν την αντίδραση - αντίσταση στο Σχέδιο Ανάν τότε, οι Κατασκευαστές της Συμφωνίας των Πρεσπών τώρα. Τώρα οι μαριονέτες των Κατασκευαστών επιμένουν ότι η οικονομική δραστηριότητα, οι οικονομικές σχέσεις θα «λύσουν» τα προβλήματα (που η Συμφωνία αναπαράγει). Το ίδιο πίστευε και ο Βασιλείου, πρόεδρος της Κύπρου, ότι θα συνέβαινε με τους Τουρκοκύπριους.

Ακόμα περισσότερο, σήμερα ορισμένοι ελαφρόμυαλοι πιστεύουν ότι το τετελεσμένο της Συμφωνίας θα επιφέρει το τετέλεσται της υπόθεσης, ότι θα χαμηλώσουν οι τόνοι, ότι σιγά - σιγά η αγωνία πολλών Ελλήνων θα περάσει στη λήθη. Καλά κρασιά Κίνας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε για τον ίδιο μια Νέμεσιν που τον σαρώνει στη Βόρεια Ελλάδα (και που αν δεν τον σαρώνει και στη Νότια, θα πρόκειται για ένα ιστορικό παράδοξο) – ή για ένα σύμπτωμα της εποχής μας που θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια φράση: «άσε είναι μακριά η φωτιά, καίει το άλλο χωριό, πιάσε μια μπύρα». Τη φράση αυτή είχα ακούσει, όταν υπηρετούσα στρατιώτης στην Αεροπορία και η μονάδα μας συμμετείχε στην προσπάθεια να αντιμετωπισθεί μια μεγάλη φωτιά στη Μεσσηνία.

Την επόμενη μέρα το χωριό του μαλάκα που απολάμβανε τη φωτιά που έκαιγε τους «άλλους» πίνοντας μπύρες, κάηκε.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η Νέμεσίς του τού την έχει στήσει μόνον στις κλεισούρες και τις πεδιάδες της Μακεδονίας, πλανάται πλάνην Ανάν. Δεν είναι λιγότερο Μακεδόνες οι Καλαματιανοί, οι Αθηναίοι ή οι Κρητικοί. Όλοι είμαστε Μακεδόνες.

Περίκλειστος μέσα στο Μαξίμου, κυκλωμένο να το φυλάνε οι κλούβες, τι καταλαβαίνει πια ο Τσίπρας ή δεν καταλαβαίνει απ’ όσα συμβαίνουν στη χώρα, είναι ένα ερώτημα που χάνει συνεχώς την αξία του. Όταν φερ’ ειπείν με τοξική ευκολία ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι «είναι ανοιχτή η πόρτα επιστροφής σε κάθε επιστήμονα» τι ακριβώς εννοεί; Να επιστρέψουν πού; Να κάνουν τι; Να επιστρέψουν στα μεγάλα λόγια μικρών ανθρώπων;

Τι έκανε η κυβέρνηση για να επιστρέψουν οι ξενιτεμένοι; γιατί υβρίζονται τόσον εύκολα;

Αυτή η κρυμμένη ύβρις μέσα στα περισσότερα απ’ όσα λέει αυτή η κυβέρνηση, άλλοτε προς τους ξενιτεμένους, άλλοτε προς τους μισθωτούς, τους επιστήμονες, τους γεωργούς, τους συνταξιούχους, δυναμώνει καθώς η χώρα βαδίζει προς τις εκλογές. Μάλιστα, αυτό συμβαίνει ενώ η κυβέρνηση αυτοεγκλωβίσθηκε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο. Με μόνη ενασχόληση το… πότε θα γίνουν εκλογές.

Δεν είναι τυχαία η δυσκολία του Τσίπρα να πάρει απόφαση για τον χρόνο των εκλογών, όχι διότι μετρά τα υπέρ και τα κατά, αλλά διότι μετράει μόνον το μέγεθος των κατά. Για όσον αντέχει να κάνει τέτοιους υπολογισμούς, διότι όσον περνάει ο καιρός, τόσον περισσότερο καταφεύγει και ζει μέσα στον κόσμο της ΕΡΤ. Εκεί, η άδεια αίθουσα που μίλησε ο κ. Παππάς δεν υπάρχει, ούτε υπάρχει η αγωνία του άνεργου και η θλίψη των γερόντων, εκεί υπάρχουν γέφυρες, το στοιχειωμένο προσκλητήριο προς την Κεντροαριστερά κι άλλα μαντζούνια.

Δεν μπαίνουν όμως στην ίδια λίστα ο Μάρκο Μπότσαρης και ο Πήλιο Γούσης.

Άσε που τον Μπότσαρη τον έχουν φάει από καιρό οι Καρανίκες και οι Γαβρογλομπαλτάδες…

Πηγή