"Η Always θέλει να το αλλάξει αυτό". Εμείς θέλουμε;

Γράφει ο Μιχάλης Αριδάς

Τις τελευταίες ημέρες, τις λίγες φορές που άνοιξα την τηλεόραση, μονίμως έβλεπα μια διαφήμιση, που μου σήκωνε την τρίχα κάγκελο.

Κάποια κοριτσάκια στην εφηβεία μιλάνε για λογαριασμό μιας γνωστής πολυεθνικής εταιρείας, η οποία πουλά προϊόντα για την γυναικεία περίοδο.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Λένε, λοιπόν, πως η εν λόγω εταιρεία θα δίνει δωρεάν σερβιέτες στα κορίτσια που δεν πηγαίνουν στο σχολείο όταν έχουν περίοδο, γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν τα προϊόντα αυτά. Έτσι δεν θα χάνουν τα μαθήματα, τις παρέες τους, τις δραστηριότητές τους κλπ.

Την πρώτη φορά που είδα τη διαφήμιση αυτή, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τις επόμενες, απλά ανατριχιάζω.

Και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι (σχεδόν όλοι μας), μιλάω για τη φτώχεια και τη δυστυχία που μας έφερε το ξεπούλημα της Πατρίδας μας, από ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που είναι στη βουλή, από το 2010 και πολύ πιο πριν. Και εγώ, όπως και εσείς, βιώνω τη φτώχεια, τη δυσκολία, την αγωνία, το βάσανο.

Για να είμαι ειλικρινής, ενώ έχω δει αξιοπρεπείς και μια χαρά ανθρώπους, να ψάχνουν στα σκουπίδια το σούρουπο, δεν περίμενα ποτέ αυτό. Ελληνικές οικογένειες να μην έχουν χρήματα, να αγοράσουν μια φορά το μήνα ένα πακέτο σερβιέτες. Δεν θέλω να σκεφτώ, δεν το αντέχω, το τι κάνουν αυτά τα κορίτσια τις "δύσκολες" μέρες τους. Να μην μπω σε λεπτομέρειες, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή, από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνταν παλαιότερες δεκαετίες.

Το ερώτημα που σχηματίζεται σε πολλούς είναι το εξής: πως σκέφτονται, πως αντιδρούν οι Έλληνες που έχουν φτάσει σε αυτή την κατάσταση, όπως και αυτοί που δεν έχουν φτάσει ακόμα, αλλά το βλέπουν να ΄ρχεται;

Δύο πράγματα θέλω να σημειώσω εδώ, προερχόμενα από την δική μου συναναστροφή με τον κόσμο.

Πρώτον, όλο και περισσότεροι Έλληνες αρχίζουν πλέον να κοινωνούν την κατάστασή τους. Δεν ντρέπονται πια, βλέπουν ότι δεν είναι οι μόνοι, αλλά ότι έχουν γίνει πλειοψηφία. Μια έρευνα που δημοσιεύει η εφημερίδα Κυριακάτικη Δημοκρατία, την Κυριακή 3/3/2019, επιβεβαιώνει αυτό το πράγμα.

Όταν κοινωνείται μια τόσο άσχημη κατάσταση, κατ΄εμέ έχει μπει στο δρόμο για το τέλος της. Αυτοί που την επέβαλαν χάνουν ένα από τα κυριότερα όπλα τους: τη σιωπή μας.

Και όλο αυτό, γίνεται πολύ πιο εξοργιστικό, από τη στιγμή που μετανάστες κάθε είδους, από κάθε γωνιά της Γης, καθώς και ρομά, πηγαίνουν κάθε μήνα και εισπράττουν ένα τετρακοσάρι ευρώ, ενώ οι Ελληνίδες δεν μπορούν να έχουν τα απαραίτητα ή διαβάζουν τα μαθήματά τους στο φως της λάμπας του δρόμου.

Δεύτερον, όχι οι περισσότεροι, αλλά σχεδόν όλοι όσοι βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση ή βλέπουν ότι θα έλθουν σε τέτοια, δεν θέλουν ούτε να ακούν για κόμματα και πολιτικούς. Αν κάνεις το λάθος και μιλήσεις για κάτι παρόμοιο, θα συναντήσεις απαξίωση, ειρωνεία, οργή και διώξιμο. Δεν προσπαθώ ούτε να δικαιολογήσω τους Έλληνες, ούτε να τους κατηγορήσω. Απλά μεταφέρω αυτό που βλέπω.

Τα παραπάνω δεν οδηγούν στην απογοήτευση. Το αντίθετο μάλιστα. Δείχνουν τον δρόμο και τον τρόπο. Κι αυτός είναι η επιστροφή στην Ελληνικότητα, στην Ελληνική Κοινωνία, η οποία δεν ανέχεται τέτοιες καταστάσεις. Ποτέ δεν τις ανεχόταν, γιατί εδώ είναι Ελλάδα και όχι Ευρώπη, κι ας παλεύουν άδικα να μας εκπαιδεύσουν για το αντίθετο.

Όλο και περισσότερο έδαφος κερδίζει η άποψη τούτη, σε όλα τα στρώματα του Ελληνικού πληθυσμού. Κάτι που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αγκιστρωμένοι στην παλιά αντίληψη του πρωτοπόρου κόμματος που, ως καλός ποιμήν, θα οδηγήσει το ποίμνιο στη σωτηρία.