Τα μη λεχθέντα της τετραμερούς συνόδου κορυφής για τη Συρία

Του Τιερί Μεϊσάν

Η τετραμερής σύνοδος κορυφής της Κωνσταντινούπολης για τη Συρία επικύρωσε τη πρόοδο της ρωσικής πολιτικής, αλλά δεν αποφάσισε τίποτα. Η Μόσχα εργάστηκε να παιδαγωγήσει τους Τούρκους, Γάλλους και Γερμανούς εταίρους της. Οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον δυσκολεύονται να αφομοιώσουν την ήττα τους και να καταλήξουν σε συμπεράσματα.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Μετά τη ρωσο-αμερικανική συμφωνία του Ελσίνκι τον περασμένο Ιούλιο, ο πρόεδρος Donald Trump προσπαθεί να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη Συρία, ενώ το Πεντάγωνο επιμένει στη διατήρηση τους προκειμένου να μην αφήσει τη Ρωσία μόνη της να αποφασίσει σχετικά με το μέλλον της χώρας. Ωστόσο, οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αρνούνται την ήττα.

Η τετραμερής σύνοδος κορυφής στη Κωνσταντινούπολη έπρεπε να φέρει πιο κοντά τις απόψεις της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Διαβάζοντας το τελικό ανακοινωθέν [1], η συνεννόηση φαίνεται τέλεια, αλλά αν τη συγκρίνουμε με ό τι λέει ο Τύπος των ενδιαφερόμενων χωρών, τίποτα δεν φαίνεται να είναι σίγουρο.

Το θέμα της διαφωνίας, το οποίο δεν αναφέρεται ούτε καν στο ανακοινωθέν, είναι το συριακό Σύνταγμα, το οποίο εγκρίθηκε με δημοψήφισμα στη Συρία το 2012.

 Αφού πρότεινε να εφαρμοστεί στη Συρία το ομοσπονδιακό μοντέλο των εθνικών δημοκρατιών, η Ρωσία συνειδητοποίησε ότι η κατάσταση της χώρας είναι εντελώς διαφορετική από τη δική της. Στη Συρία, οι κοινότητες δεν αποδίδονται γεωγραφικά. Η Μόσχα δεν σκοπεύει επομένως να παρέμβει στη συζήτηση αυτή.

 Από τη τουρκική άποψη, θα έπρεπε να επαναληφθεί στη Συρία το τι έχει πραγματοποιήσει στην Κύπρο. Το 1974, η επιχείρηση για τη δήθεν "Ειρήνη για την Κύπρο" αναφερόταν με τη πιο σαφή κωδική ονομασία ως επιχείρηση "Αττίλα". Στόχευε να προσαρτήσει το Βορρά του νησιού με τη συγκατάθεση τουHenry Kissinger [2]. Σήμερα η επιχείρηση "Κλάδος της ελιάς" θα μπορούσε να επιτρέψει την προσάρτηση του Βορρά της Συρίας και να πραγματοποιήσει έτσι εν μέρει τον "όρκο του Ατατούρκ" [3].

 Από τη σκοπιά των Γάλλων, οι τελευταίοι συνεχίζουν να ονειρεύονται την "εντολή" που τους έδωσε η Κοινωνία των Εθνών (1920) σε εφαρμογή της συμφωνίας Sykes-Picot (1915). Δεδομένου ότι η αποαποικιοποίηση που ξεκίνησε στο τέλος του Α ’Παγκοσμίου Πολέμου, η Κοινωνία των Εθνών εξήγησε ότι επρόκειτο να διασφαλίσει μια «μεταβατική περίοδο» μεταξύ της de factoανεξαρτησίας και μιας πραγματικής ανεξαρτησίας (sic). Διατηρώντας το ίδιο λεξιλόγιο, ο πρόεδρος François Hollande, όταν βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, μίλησε για την ανάγκη να καθιερωθεί μια νέα «εντολή» στη Συρία. Ενώ ο διάδοχός του, Εμμανουέλ Μακρόν, ισχυρίζεται ότι είναι απαραίτητο να οργανωθεί μια "μεταβατική περίοδος", χωρίς ποτέ να τολμήσει να διευκρινίσει τι και τι.

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το γαλλικό "αποικιοκρατικό Κόμμα" (που δεν ήταν πολιτικό κόμμα, αλλά ένα διακομματικό λόμπι) δε δέχθηκε την αποαποικιοποίηση. Χωρίς άδεια της κυβέρνησης του Παρισιού, οι γαλλικές ένοπλες δυνάμεις βομβάρδισαν όχι μόνο τη Συρία το 1945 (δηλαδή μετά την ανεξαρτησία), αλλά επίσης την Αλγερία (σφαγές στο Σετίφ, Guelma και Kherrata, 1945) και την ’Ινδοκίνα (σφαγή στο Haifeng, 1946).

Ακολουθώντας αυτή την ιδεολογία, η Γαλλία σχεδιάζει επίσης να δημιουργήσει μια «κουρδική εθνική εστία» με το μοντέλο που έθεσαν σε εφαρμογή οι Βρετανοί στην Παλαιστίνη.

 Τέλος, από τη γερμανική άποψη, όποιο Σύνταγμα να καθιερωθεί, θα πρέπει να μεταναστεύσουν και πάλι οι Σύροι που μετακινήθηκαν κατόπιν κοινού αιτήματος του ΝΑΤΟ [4] και των Γερμανών εργοδοτών και να επιστρέψουν στη χώρα τους. Από στρατηγική άποψη, η επιχείρηση για την εκκένωση της χώρας από τους κατοίκους της δεν επέτρεψε τη νίκη. Ενώ από οικονομικής απόψεως δεν ήταν δυνατό να ενσωματωθεί η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών στη βαριά βιομηχανία της Γερμανίας. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι κατηγορούν επομένως την καγκελάριο Μέρκελ ότι τους επέβαλλε το βάρος της κοινωνικής αρωγής.

Η Καγκελαρία συνειδητοποίησε λίγο αργά [5] ότι, με δεδομένη την έλξη της Γερμανίας που υφίσταται στις χώρες του νότου, ο αριθμός των μεταναστών θα ήταν ο ίδιος με ή χωρίς πόλεμο, από τη στιγμή που το Βερολίνο ανακοίνωνε ότι αποδέχεται όλους τους αλλοδαπούς που ήθελαν να μεταναστεύσουν.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση 

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή 

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] “Joint Statement by the Quadrilateral Summit on Syria”, Voltaire Network, 27 October 2018.

[2] The Cyprus Conspiracy: America, Espionage and the Turkish Invasion, Brendan O’Malley & Ian Craig, I.B. Tauris, 1999.

[3] “Misak-ı Milli Kararları”, Voltaire İletişim Ağı , 28 Ocak 1920. “Η στρατιωτική στρατηγική της νέας Τουρκίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 11 octobre 2017.

[4] “Strategic Engineered Migration as a Weapon of War”, Kelly M. Greenhill, Civil War Journal, Volume 10, Issue 1, July 2008. Understanding the Coercive Power of Mass Migrations,” in Weapons of Mass Migration: Forced Displacement, Coercion and Foreign Policy, Kelly M. Greenhill, Ithaca, 2010. “Migration as a Coercive Weapon: New Evidence from the Middle East”, in Coercion: The Power to Hurt in International Politics, Kelly M. Greenhill, Oxford University Press, 2018.

[5] “Πώς χειραγωγεί η ΕΕ τους Σύρους πρόσφυγες”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 2 mai 2016.