Όταν θα είναι πια πολύ αργά

Γράφει ο Βαγγέλης Σπανός

Πιτσιρίκο, το 1/3 των μελισσών πέθανε τον περασμένο χειμώνα, όπως αναφέρει η Le Monde, επικαλούμενη στοιχεία του γαλλικού υπουργείου Γεωργίας.

Συγκεκριμένα, η θνησιμότητα άγγιξε το 29,4%, σύμφωνα με 14 χιλιάδες, επί συνόλου 46,5 χιλιάδων μελισσουργών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του γαλλικού υπουργείου και συμμετείχαν στην έρευνα.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Το ποσοστό θνησιμότητας είναι, μάλιστα, 35% για τα μικρά μελίσσια, με κάτω από δέκα κυψέλες και μειώνεται στο 28% για τα μεγάλα, με πάνω από 50 μελίσσια, ενώ ποικίλλει και ανάλογα με την περιοχή.

Κανονικά, το 30% των μελισσών πεθαίνει στη διάρκεια ενός έτους και όχι τεσσάρων μηνών, όπως συνέβη πέρσι.

Έτσι, ασκούνται πλέον πιέσεις για να εξέλθει η γεωργία από την εξάρτηση από τα φυτοφάρμακα, πολλά εκ των οποίων πλήττουν το νευρικό σύστημα των εντόμων.

Ζητείται, λοιπόν, από την ΕΕ ο περιορισμός αυτών των φυτοφαρμάκων σε όλη την επικράτειά της και η απαγόρευσή τους στη Γαλλία ως το 2020.

Το υπουργείο Γεωργίας ανακοίνωσε, εξάλλου, αποζημίωση 3 εκ. ευρώ στους μελισσουργούς που επλήγησαν.

Αλλά το πιθανότερο είναι αυτά τα χρήματα να μην χρειαστούν, καθώς οι μελισσουργοί αποκατέστησαν ήδη τα σμήνη των εντόμων.

Μεταξύ 1995 και 2017, η παραγωγή μελιού στη Γαλλία μειώθηκε από 32 χιλιάδες σε 10 χιλιάδες τόνους και συχνά οι συσκευασίες μελιού νοθεύονται με σιρόπι ζάχαρης.

Η αλήθεια είναι ότι οι μέλισσες απειλούνται -και για άλλους λόγους όχι μόνο εξαιτίας των φυτοφαρμάκων- με εξαφάνιση.

Κάτι που γνωρίζει λίγος κόσμος, ενώ ελάχιστοι είναι φυσικά αυτοί που ενδιαφέρονται.

Πριν μερικά χρόνια, σταμάτησα να πηγαίνω σε ένα κουρείο, επειδή ο γιος του κουρέα σκότωσε μία μέλισσα που είχε μπει μέσα, ενώ του είπα ότι δεν με ενοχλεί και να μην την πειράξει γιατί είναι απειλούμενο είδος.

Εκείνος, όμως, τη σκότωσε διότι ο άνθρωπος νομίζει πως είναι το μοναδικό είδος που έχει το δικαίωμα να υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Και όλο και επεκτείνεται, τσιμεντώνοντας τη φύση.

Θα πει τώρα ο δικηγόρος του διαβόλου, «μα, για μία μέλισσα κάνεις έτσι»;

Όπως μου λένε και στη θάλασσα, «μα, για μερικά ψάρια κάνεις έτσι»;

Όταν εξαφανιστούν, όμως, μια μέρα όλα τα ψάρια, τα χταπόδια, τα βασιλικά καβούρια και τα άλλα ζώα, τι θα κάνουν οι άνθρωποι;

Θα λένε στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα;

Αυτά σκεφτόμουν πηγαίνοντας την Παρασκευή με λιακάδα και μπονάτσα στη δαντελένια ακρογιαλιά.

Μαζεύοντας μερικά σκουπίδια και φωτογραφίζοντας, μεταξύ κακαρέλων, μελανουριών, σαργών, κέφαλων και χταποδιού -το χταποδάκι το άφησα όπως πάντα ελεύθερο μετά τη φωτό- και μία στήρα που ψυχορραγούσε.

Η στήρα είναι πετρόψαρο, συγγενικό με τον ροφό, αλλά και με τη πέρκα, τον χάνο και τη χειλού, που βλέπεις πιο συχνά στο σκούρο μπλε του βυθού.

Koλυμπούσε ακόμα, έστω και με το ζόρι, όταν την άφησα και κρύφτηκε κάτω από έναν βράχο, αλλά οι πιθανότητες ήταν εναντίον της.

(Αγαπητέ φίλε, ζούμε πια στην εποχή του «μα για έναν άνθρωπο κάνεις έτσι;», οπότε φανταστείτε πώς σκέφτονται πολλοί άνθρωποι όχι μόνο για τις μέλισσες αλλά και για τα άλλα πλάσματα. Για την στήρα, έχω να σας πω πως μπορεί να έπαιζε θέατρο. Δηλαδή μπορεί να το έπαιζε ετοιμοθάνατη για να την γλιτώσει. Είναι πανούργα αυτά τα ψάρια. Τετραπέρατα. Από την άλλη, αν η στήρα τα τίναξε, να σκέφτεστε πως πάει σε μια ανώτερη ενσάρκωση. Δηλαδή, μπορεί να γίνει δελφίνι και να την συναντήσετε και πάλι. Εγώ έτσι σκέφτομαι -σε αυτές τις περιπτώσεις- για να μην στενοχωριέμαι. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Πηγή