ΦΙΛΟΤΙΜΟ: ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα. Γράφει ο Μ. Αριδάς

Γράφει ο Μιχάλης Αριδάς

Προσφάτως, ενώ βρισκόμουν μέσα στο ακινητοποιημένο από την κυκλοφορία αυτοκίνητό μου σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, έγινε κάτι που με ανησύχησε ιδιαίτερα.

Σταμάτησε δίπλα μου ένα δίκυκλο, κατέβηκε κάτω ο επιβάτης του (ένας εύσωμος σαραντάρης), κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο που ήταν πίσω του και άρχισε να βρίζει τον οδηγό του χυδαία και με ένα μίσος απίστευτο.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Έλεγες ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου, θα του είχε σκοτώσει τη μάνα. Δεν ήταν αυτός ο λόγος, όμως. Ήταν ότι, κατά την εκτίμηση του έξω φρενών υβριστή, του είχε κλείσει το δρόμο και δεν τον άφησε να ξεχυθεί με ταχύτητα στην περιπέτεια της οδήγησης στους δρόμους της πρωτεύουσας. Όταν χόρτασε βρισίδι και ξεφτίλισμα έφυγε και ήλθε δίπλα μου το εν λόγω ένοχο αυτοκίνητο. Τότε έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο οδηγός του, αυτός που δεχόταν τα βρισίδια και το ξεφτίλισμα, ήταν ένα ογδοντάρης (τουλάχιστον) καλοστεκούμενος γεράκος σε χάλια ψυχολογική κατάσταση. Δεν πίστευα στα  μάτια μου.

Στην Ελλάδα που μεγάλωσα, ο ηλικιωμένος άνθρωπος δέχεται από τους νεότερους μονάχα σεβασμό. Τίποτα άλλο. Είναι πατέρας μας, που να πάρει. Ζητάς συγνώμη από τον γέρο, δεν τον σκυλοβρίζεις σαν μανιακός ψυχασθενής.

Είναι μοναδική περίπτωση ο αναβάτης του δικύκλου; Όχι βέβαια. Τείνει να γίνει ο κανόνας...

Είναι δικός μας τρόπος το να κάθονται τα πιτσιρίκια παίζοντας με το κινητό στα όποια μέσα μεταφοράς και να είναι όρθιοι οι γέροι και οι έγκυες γυναίκες; Όχι βέβαια.

Είναι Έλληνες αυτοί που βλέπουν να τελειώνει η πατρίδα τους, να περιμένει τα παιδιά τους κόλαση και να κάθονται να κοιτούν; Όχι βέβαια.

Αυτά σημαίνουν ότι έχουμε χάσει εντελώς την παιδεία μας και την παράδοσή μας; Ευτυχώς όχι. Είμαστε ακόμα Έλληνες,  κάτι υπάρχει μέσα μας, που παραμένει ανίκητο.

Στην Ελλάδα, όταν κάποιος πέσει στο δρόμο, θα μαζευτούν επάνω του να τον βοηθήσουν όποιοι είναι τριγύρω. Όχι όπως γίνεται σε Αμερική και Ευρώπη, όπου περνούν αδιάφοροι οι περαστικοί.

Στην Ελλάδα οι παππούδες κι οι γιαγιάδες γίνονται οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο, όταν βλέπουν τα εγγόνια τους.

Στην Ελλάδα τους πατεράδες μας και τις μανάδες μας τους φροντίζουμε εμείς. Δεν τους πετάμε σε ένα γηροκομείο και στους αρρώστους μας μένουμε δίπλα τους συνεχώς και δεν τους παρκάρουμε σε μία κλινική ρωτώντας για το τι γίνεται από το τηλέφωνο.

Στην Ελλάδα υπάρχει το ΦΙΛΟΤΙΜΟ. Δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα λένε. Είναι τυχαίο;

Στην Ελλάδα η οικογένεια είναι το βασικό θεμέλιο της κοινωνίας και δεν πρόκειται αυτό να αλλάξει όσο κι αν το χτυπούν με γονείς Άλφα και Βήτα και Γάμα(τα). Με μένος προσπαθούν να διώξουν από μέσα μας την Πατρίδα και την Θρησκεία, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Η Ελλάδα και η Ορθοδοξία υπάρχει μέσα στα κύτταρά μας. 

Είναι δυνατόν να υπάρξει στην Ελλάδα κόμμα παιδεραστών ή νόμιμοι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες, όπως στην "πολιτισμένη" Ευρώπη; Ούτε στην πιο άρρωστη φαντασία μας δεν γίνονται αυτά.

Γιατί; Γιατί είμαστε Έλληνες που να πάρει. Έτσι έχουμε μάθει, έτσι γίνεται κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυτό μανιασμένα θέλουν να αλλάξουν και έχουμε τα άσχημα φαινόμενα που περιέγραψα στην αρχή.

Γιατί να το αλλάξουν; Ευκολάκι. Είναι δυνατόν αυτή η κοινωνία με το δυτικό μοντέλου του ατομικισμού, που θέλουν να μας μεταμορφώσουν, να αλλάξει ποτέ την όποια δυσάρεστη κατάσταση που την σκοτώνει; Όχι βέβαια.

Αυτό που μας μαθαίνουν ανάμεσα στα άλλα, είναι το περίφημο "κοίτα τη δουλίτσα σου και άσε τι κάνουν οι άλλοι". Κλασσικός δυτικός τρόπος σκέψης. Ποτέ δεν ήταν ελληνικός. Ο Έλληνας ήξερε πάντα πως το δικό του ευζείν προκύπτει από το συνολικό ευζείν. Ο Έλληνας πάντα ήξερε πως αν είναι καλά η κοινωνία, θα είναι καλά κι αυτός.

Είναι τόσο σημαντικό το  "κοίτα τη δουλίτσα σου"; Φυσικά. Κορυφαίο ζήτημα είναι. Έτσι σπάνε τη συνοχή της κοινωνίας και αντί να την βρίσκουν ενωμένη μπροστά τους όσοι την επιβουλεύονται, έχουν να αντιμετωπίσουν μονάδες ασύνδετες που κοιτάνε τη δουλίτσα τους και δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο της κοινωνίας. Εύκολο θύμα.

Ο Έλληνας είναι γνωστός στην ιστορία για τις αντιστάσεις του στους επιβολείς. Είναι γνωστός για τους ξεσηκωμούς του. Δεν είναι γνωστός γιατί κοίταγε τη δουλίτσα του, ενώ ο κόσμος καιγόταν γύρω του. Δεν είναι γνωστός για την αδιαφορία του για ότι συμβαίνει γύρω του. Είναι γνωστός για το μοναδικό ΦΙΛΟΤΙΜΟ του και για την αγάπη του για την Πατρίδα, πάντα έχοντας σκοπό όχι να θυσιαστεί, αλλά να νικήσει για την Πατρίδα.

Ο πραγματικός πόλεμος που γίνεται στην Ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, δεν είναι τα μνημονιακά μέτρα και οι ξενόφερτοι δολοφονικοί νόμοι (αυτά είναι τα αποτελέσματα). Είναι ο πόλεμος ανάμεσα στον δικό μας Ελληνικό τρόπο και στον ξενόφερτο δυτικό τρόπο.

Πρέπει να σκεφτούμε, λοιπόν. Ποια κοινωνία είναι αυτή που θα αλλάξει την άσχημη σημερινή κατάσταση; Φτάνουν τα πολιτικά και οικονομικά προγράμματα; Ξεκάθαρα όχι. Αν δεν υπάρχει η κοινωνία που θα επιδιώξει και θα φέρει αυτές τις αλλαγές, αλλά και θα αναλάβει την εφαρμογή τους, για τι πράγμα μιλάμε και προσπαθούμε όλοι μας;

Για να μην κουράσω άλλο τον αναγνώστη, καταλήγω ότι ένας τρόπος ζωής και σκέψης φέρνει το πρόβλημα και ένας άλλος θα λύσει το πρόβλημα. Αν συνεχίσουμε κάνοντας τα ίδια πράγματα, πως περιμένουμε να αλλάξουμε το αποτέλεσμα;

Ας γυρίσουμε στον τρόπο ζωής και σκέψης που δεν ανεχόταν καταστάσεις σαν τη σημερινή, στον μοναδικό Ελληνικό Τρόπο. Ας ζήσουμε κι ας αναθρέψουμε τα παιδιά μας, όπως ο ήρωας Σπύρος Τζαβέλλας παρήγγειλε στη γυναίκα του, λίγο πριν τον εκτελέσουν οι Ιταλοί:

Αννίτσα μου

Τα ψέματα τελείωσαν. Σε λίγο μας παίρνουν για να μας εκτελέσουν.

Επιθυμώ τα παιδιά μας να τα αναθρέψεις ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΩΣ.