Φιλανθρέμποροι

Γράφει η Πόπη από Καλλιόπη

Γεια σου πιτσιρίκο,

Διάβασα πιτσιρίκο μου το κείμενο αυτού του φοβερού τύπου, του NIZ, για την Αφρική και θέλησα να γράψω κι εγώ αυτά.

Πριν 5 χρόνια χτύπησε το κουδούνι μας, ένα ευγενικό 20χρονο αγόρι μ’ ένα καρτελάκι της Unicef στο λαιμό.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Καθώς εκείνη την ώρα γινόταν ψιλοχαμός στο σπίτι -έκλαιγε το μωρό, το άλλο μικρό ήθελε να παίξουμε τουβλάκια, τα πιάτα ήταν άπλυτα κλπ- του είπα ότι μάλλον δεν ήταν η σωστή στιγμή, αλλά το αγόρι επέμεινε τόσο ευγενικά που τελικά κάτσαμε με τα παιδιά στο τραπέζι και ξεφυλλίζαμε τα φυλλάδια που μας έδειχνε.

Μας έλεγε για το έργο της Unicef, για τα εμβόλια, το φαγητό, το νερό, την εκπαίδευση και στα φυλλάδια βλέπαμε εικόνες από σκελετωμένα παιδάκια με τεράστια μάτια.

Ο μικρός είχε ανοίξει τα δικά του μάτια διάπλατα και ειλικρινά δεν ήξερα πώς να εξηγήσω σε ένα τετράχρονο πως υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα.

Σχεδόν ένιωσα τύψεις για τα κουλουράκια που αφήσαμε και μπαγιάτεψαν και το γιαουρτάκι που πετάχτηκε μισό.

Κάναμε λοιπόν αυτό που θεωρήσαμε σωστό.

Μετριάσαμε κάπως τις ενοχές μας για το ότι ανήκουμε στον «πολιτισμένο δυτικό κόσμο» και γίναμε νονοί της Unicef με 10 ευρώ συνδρομή το μήνα.

Σκεφτήκαμε ότι ίσως έτσι πράγματι βοηθούσαμε ένα παιδί με μεγάλα μάτια.

Περάσαν τα χρόνια, περάσαμε οικονομικές δυσκολίες όπως όλος ο κόσμος στην Ελλάδα των μνημονίων, τη συνδρομή όμως στη Unicef δεν σκεφτήκαμε ποτέ να την κόψουμε.

Ίσως γιατί μας βοηθούσε να διατηρούμε τη συνείδηση ότι και πάλι ανήκουμε στο τυχερό κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού.

Πριν 2-3 μήνες διάβασα ότι οι αντιπρόσωποι της Unicef στην Ελλάδα έτρωγαν τα λεφτά.

Ότι το φτωχικό μου 10ευρω δεν είχε καμία σχέση με κάποια μεγάλα μάτια, αλλά με μια μεγάλη κοιλιά.

Οργίστηκα, πιτσιρίκο.

Αλλά η μεγάλη δυστυχώς αλήθεια είναι ότι όχι και πολύ.

Ίσως γιατί πια έχουμε συνηθίσει να νιώθουμε ανήμποροι στην αχρειότητα.

Έχουμε συνηθίσει να μας εκμεταλλεύονται και να μας κοροϊδεύουν και να μας κλέβουν και να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Μου έστειλαν μάλιστα και e-mail από τα κεντρικά της Unicef, ξενόγλωσσο παρακαλώ κείμενο και με την μετάφραση δίπλα μην τυχόν είμαστε τίποτα βλάχοι και δεν ξέρουμε αγγλικά, όπου λυπόντουσαν που πρέπει να διακόψουμε τη συνεργασία μας μετά τα προβλήματα που ανέκυψαν με την Unicef Hellas, ότι τέλος πάντων θα τα λύσουν τα προβλήματα, και αν θέλω να είμαστε σε επικοινωνία ώστε μετά την εξυγίανση του οργανισμού να συνεχίζουμε να στηρίζουμε τη Unicef που τώρα, στα δύσκολα, είναι που μας έχει ανάγκη.

Δυστυχώς, όμως, γνωρίζουμε πλέον καλά στην Ελλάδα από εξυγίανση (κομμάτων, κυβερνήσεων, MME κτλ), ανασχηματισμούς και ανακάτεμα σκατών γενικότερα.

Ένιωσα λοιπόν και προδομένη και ηλίθια, έστειλα και μια ξενόγλωσση απάντηση με δυο – τρεις πικρές προτάσεις όπου φυσικά τους έκανα τα μούτρα κρέας και εννοείται πως το λέω αυτό απόλυτα ειρωνικά.

Ε, σου κλέψαν μερικά χρήματα, πώς κάνεις έτσι, πρώτη φορά είναι;

Ξέρεις τι όμως; Αυτό μου φάνηκε πιο χυδαίο από τα μνημόνια και τους φόρους. Πιο χυδαίο από την Energa και το μη αποδιδόμενο χαράτσι της ΔΕΗ.

Γιατί αυτό ακούμπησε στο συναίσθημά μου, πιτσιρίκο. Έκλεψε την ευαισθησία μου, την μετέτρεψε σε ευρώ και την τάισε σε σε μια κοιλάρα.

Ο πιο χυδαίος αλλά εύκολος τρόπος εκμετάλλευσης είναι η επίκληση στο συναίσθημα του ανθρώπου, πιτσιρίκο.

Καινούριο είναι, θα μου πεις;

Αυτό κάνουν οι εκκλησίες, αυτό κάνουν οι κομπογιαννίτες γιατροί, αυτό κάνουν τα μέντιουμ ακόμα ακόμα, οι αστρολόγοι κι οι χαρτορίχτρες.

Έμποροι συναισθήματος.

Όσο πιο χάπατο είσαι που λες κι εσύ, τόσο πιο εύκολο θύμα.

Υπάρχουν οι χαζοευαίσθητοι, οι ευαίσθητοι και υπάρχουν και οι αδίστακτοι.

Τι σου κάνει εντύπωση; Ζουμε σε έναν κόσμο που καπηλεύεται τα πάντα. Οι φιλανθρέμποροι σε ενόχλησαν;

Είναι που τους πίστεψα μάλλον. Που μου χάλασαν την ψευδαίσθηση ότι με το 10ευρω μου έκανα κι εγώ κατι καλό για τον κόσμο.

Δε βαριέσαι. Σκατά.

Γι’ αυτό διαβάζω το μπλογκ σου, πιτσιρίκο. Γιατί μου δίνει ελπίδα να νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που όντως κάνουν καλό στον κόσμο.

(Αγαπητή Πόπη, πριν από μερικά χρόνια, δούλευα σε ένα μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό. Μια μέρα μας είπαν πως θα υπάρξει μια συνεργασία με τη Unicef, πως το πρόγραμμα μιας ημέρας θα είναι αφιερωμένο στη Unicef και πως θα πάμε όλοι στο Ζάππειο να κάνουμε εκπομπές από εκεί, για να μαζευτούν χρήματα για τα παιδιά. Τους είπα πως έχω ιδεολογικές διαφορές, πως δεν πιστεύω στη «φιλανθρωπία» και δεν πήγα. Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος. Πόπη, η φιλανθρωπία υπάρχει εδώ και αιώνες αλλά δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως, κουκούλωσε πολλά προβλήματα των συνανθρώπων μας. Η λύση δεν είναι να ταΐζεις τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους αλλά να μην τους ξεσκίζεις. Γιατί, όταν τους ξεσκίζεις και μετά το παίζεις φιλάνθρωπος, το μόνο που σκέφτεσαι είναι να μην ξεσηκωθούν και σε φάνε. Επίσης, με τη φιλανθρωπία καθησυχάζουμε τις ενοχές μας. Οι χώρες της Δύσης έχουν ξεσκίσει πολλές χώρες της Αφρικής και της Ασίας και μετά τους πιάνουν τα φλανθρωπικά τους. Υποκρισία και χυδαιότητα. Όχι στη φιλανθρωπία λοιπόν, ναι στον ανθρωπισμό. Είμαστε όλοι άνθρωποι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Να ισχύσει αυτό. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Πηγή