Αιέν αριστεύειν

Γράφει ο Πιτσιρίκος

Μια απλή οικογενειακή στιγμή, δυο γονείς και το παιδί τους, που γευματίζουν σε ένα restaurant και η photo τους, που έγινε tweet στα social media, ήταν η αφορμή για να αρχίσουν να μαλώνουν δυο γάιδαροι σε ξένο αχυρώνα.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Οι γάιδαροι ήταν ένα παραπολιτικό site, κάποιο «thepresident» που διευθύνεται από ένα στενό συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, και μια Ομοσπονδία Καθηγητών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων. Η περίφημη ΟΙΕΛΕ.

Ο αχυρώνας, μεταφορικά και όχι στην κυριολεξία, είναι το Κολλέγιο Αθηνών, αφού η όλη ιστορία της διένεξης των δύο γαϊδάρων αφορά ένα ασήμαντο γεγονός που συνέβη, πριν από κάποια χρόνια, στον εν λόγω αχυρώνα.

Το γεγονός, για την ιστορία του θέματος, η εξαιρετικά συνηθισμένη περίπτωση της αντιγραφής από ένα μαθητή -κατά την διάρκεια ενός διαγωνίσματος- και ο μηδενισμός της κόλλας από την επιβλέπουσα Καθηγήτρια.

Για να είμαστε περιγραφικά ορθοί, η αντιγραφή, κατά την διάρκεια ενός διαγωνίσματος και η επ’ αυτοφώρω σύλληψη ενός μαθητή ή φοιτητή, δεν πρέπει να θεωρείται γεγονός, άλλα σύνηθες συμβάν.

Γιατί, συμβαίνει σε όλα τα Λύκεια η τα Πανεπιστήμια, όχι μόνο της ημεδαπής, αλλά και της αλλοδαπής.

Είναι ένα συχνό περιστατικό, που αρκετές φορές, δεν απασχολεί ούτε καν τον μικρόκοσμο μιας μαθητικής κοινότητας.

Η πράξη της αντιγραφής είναι από μία από τις πιο ευτελείς παραβατικές συμπεριφορές ενός νέου, η οποία, μόνο κάτω από ορισμένες κοινωνικές συνθήκες, μπορεί στο μέλλον να γίνει εθιστική συνήθεια.

Και να γίνει, όμως, αν δεν υποστηρίζεται από δόλιο χαρακτήρα του εκτελεστή, πέρα από κάποια μικροοφέλη, που μπορεί να αποφέρει στον καθ’ έξιν αντιγραφέα, η παραβατικότητα αυτή σπάνια μπορεί να προκαλέσει, άμεσα, βαριές κοινωνικές βλάβες.

Για να ξεφύγουμε, καλοκαιριάτικα, από την αυστηρότητα της κοινωνιολογικής ανάλυσης, εάν ο αντιγραφέας νέος, εθισμένος από αυτό, αργότερα στη ζωή του, εξελιχθεί σε λογοκλόπο η καταχραστεί κανένα ξένο διδακτορικό ή καμιά μελέτη τρίτου, το πολύ-πολύ να πάρει καμία προαγωγή στην εταιρεία που δουλεύει, να γίνει Καθηγητής σε κανένα Πανεπιστήμιο της πλάκας ή, στην έσχατη των περιπτώσεων, να γίνει ένας άχρωμος Κοινοτικός Επίτροπος σαν τον Ντάισεμπλουμ.

Μικρό, λοιπόν, το κακό που μπορεί να προξενήσει η ευτελής αυτή πράξη και ανάξια λόγου η περαιτέρω εμβάθυνση στο θέμα.

Ή νέμεση της πράξεως, η θεία δηλαδή τιμωρία έρχεται την μοιραία στιγμή της αποκάλυψης της πράξεως.

Και περιορίζεται στον εξευτελισμό του δράστη.

Συνέπειες που ξεπερνούν την ξεφτίλα, σπάνια έχουν αναφερθεί, εάν η πράξη αυτή δεν θίγει εμπορικά συμφέροντα.

Στις σοβαρές περιπτώσεις η πνευματική γύμνια του καθ’ έξιν αντιγραφέα ή λογοκλόπου δημιουργεί ένα εμφανές κόμπλεξ κοινωνικής συμπεριφοράς, που, όταν βρίσκεται σε θέση ισχύος, μεταφράζεται σε μια εκδικητική συμπεριφορά απέναντι στον αντίπαλό του.

Το καταλάβαμε πολύ καλά, όταν δίπλα σε ένα Βαρουφάκη με πραγματικό διδακτορικό στη Θεωρία Παιγνίων κάθισε κάποιος με κλεμμένο διδακτορικό για αγροτικούς γαλακτοκομικούς συνεταιρισμούς.

Συμπερασματικά, λοιπόν, εάν ο μαθητής αντιγραφέας δεν είναι, από την φύση του, κανένα κωλοπαίδι η δεν συνδυάζει την κακή αυτή συνήθεια με ένα αλαζονικό η άπληστο χαρακτήρα, το πολύ-πολύ να εξελιχθεί σε ένα ακίνδυνο μελλοντικά προβλέψιμο μικροπαραβάτη της τάξεως και της νομιμότητας.

Οι σοβαροί αριστεροί συνηθίζουν να αναλύουν ταξικά την κάθε παραβατική πράξη και να διακρίνουν τις συνέπειες αυτής ανάλογα με την κοινωνική θέση του παραβάτη.

Αντιγραφέας, από το 4ο ΕΠΑΛ του Αιγάλεω η της Αργυρούπολης, θα είναι ο υδραυλικός του μέλλοντος που θα σου βάλει μια μεταχειρισμένη τσιμούχα, όταν εσύ θα αφαιρεθείς και δεν θα είσαι σκυμμένος από πάνω του για να βλέπεις εάν μάζεψε την διαρροή από το καζανάκι.

Για ένα ασήμαντο όφελος δύο -τριών ευρώ, μπορεί στη χειρότερη να σου χαλάσει το βραδινό ύπνο, αφού το καζανάκι θα τρέχει πάλι σε καμιά βδομάδα.

Θα είναι, ακόμη, ο ταβερνιάρης της Ύδρας, που δεν θα κόβει απόδειξη, ή μπορεί και ο γιατρός των εξακοσίων ευρώ που δέχτηκε το φακελάκι με τα εκατό ευρώ που του έβαλες- μπορεί και χωρίς να σου το έχει ζητήσει- στην τσέπη της χειρουργικής του φόρμας.

Δεν θα είναι, όμως, αυτός που θα σου καταστρέψει τη ζωή.

Την ζωή σου ή τις ζωές ενός λαού μπορεί να την καταστρέψει ο νεαρός αντιγραφέας που θα κάνει μεταπτυχιακό στο Stanford και θα αναλάβει, όταν μεγαλώσει, υπεύθυνη κρατική θέση ή γίνει στο μέλλον ένας Υπουργός ή και Πρωθυπουργός.

Αυτός δεν θα το ‘χει σε τίποτα να σου φουσκώσει τα ελλείμματα, που ο ίδιος ή οι παλιοί συμμαθητές του -απόφοιτοι του ίδιου μεγάλου Κολλεγίου- δημιούργησαν και να σου φέρει το ΔΝΤ για συντροφιά σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Για να μη πολυλογούμε -γιατί γράφω βραδιάτικα σε ένα μπαλκόνι με την συνοδεία γρύλλων που σιγοντάρουν τον φλοίσβο μιας όμορφης θάλασσας- το ενενήντα εννέα τοις εκατό των περιπτώσεων σχολικής αντιγραφής καταλήγουν σε αναμνήσεις που συζητιούνται νοσταλγικά σε reunions αποφοίτων.

Ακόμη και οι καθηγητές, γέροι πιά, που τους καλούν οι απόφοιτοι, τον πρώτο που πάνε να χαιρετήσουν είναι αυτόν που έπιασαν να αντιγράφει.

Θα θυμηθούν μαζί το συμβάν, θα γελάσουν και θα τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους λέγοντας: «Περασμένα, ξεχασμένα».

Εκείνον, που κανένας απόφοιτος η Καθηγητής δεν θα ξεχάσει είναι τον ρουφιάνο, τον πονηρό η τον γλείφτη της τάξης.

Κανένας Καθηγητής δεν ξεχνάει τον μαθητή με τον υπερόπτη πατέρα, που τον έβλεπε σαν υπάλληλό του και απαιτούσε από αυτόν το αριστείο για τον άχρηστο γιό του.

Αυτόν, τον μικρό ρουφιάνο, τον γλειφτάκο, το κοινώς λεγόμενο κωλοπαίδι της τάξης, οι απόφοιτοι, των δημοσίων ειδικά σχολείων, μπορεί και να μην τον έχουν καλέσει μαζί τους.

Τον σιχαίνονταν από μικρό.

Κρητικοί ήταν αυτοί που μου έλεγαν για Κρητικό δημοσιογράφο, που αλλάζει εφημερίδες, σταθμούς και κανάλια σαν πουκάμισα, ότι από μαθητής είχε την ρουφιανιά στο αίμα του.

Ήταν ποτέ δυνατόν να την αποβάλλει στην ενηλικίωσή του;

«Σιχαμένος ήταν από τότε» μου είπαν. «Το ίδιο σιχαμένος είναι και τώρα. Και την ίδια με τότε σιχασιά μας προκαλεί, όταν τύχει να τον ακούσουμε στο ραδιόφωνο πρωινιάτικα».

Μια ασήμαντη, λοιπόν, νεανική πράξη είναι η σχολική αντιγραφή και πολύ κακώς αναλύουμε τόση ώρα το θέμα αυτό.

«Τότε;» θα ρωτήσει κάποιος. «Προς τι όλος αυτός ο σαματάς, για το γιό του Σαμαρά, που τον τσίμπησε μια Καθηγήτρια να αντιγράφει και του μηδένισε την κόλλα; Παιδί, δεν είναι και αυτό; Έκανε ένα νεανικό λάθος. Γιατί να τον πληρώνει, τώρα μετά από τόσα χρόνια; Επειδή έκανε μια αθώα ανάρτηση; Ή, μήπως, επειδή είναι ο γιός ενός πρώην Πρωθυπουργού;».

Αλλά, στο κάτω-κάτω, γιατί τα πράγματα, να αλλάζουν, εάν ο μαθητής, που προέβη στην απερίσκεπτη αυτή πράξη, είναι γόνος ισχυρού πολιτικού η οικονομικού προσώπου;

Επειδή συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας;

Είναι σωστό αυτό;

Όχι, δεν είναι.

Και δεν είναι σωστό, ούτε και εάν ο πατέρας του -την εποχή εκείνη που ήταν ακόμη παιδί ο γιός Σαμαρά- άσκησε όλη την επιρροή του για να απολυθεί μια Καθηγήτρια, η Φώφη Μπουλούτα· καμία σχέση με τον συνονόματό της, από την Marfin Bank, υπόδικο στο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας για αθέμιτες τραπεζικές πράξεις.

Στον παραπάνω συλλογισμό έβαλα την υπόθεση «ούτε και εάν ο πατέρας Σαμαράς άσκησε επιρροή» και ο λόγος είναι ότι, πρώτον ο Σαμαράς είναι ένας πολιτικός με μπέσα και τέτοια πράγματα δεν τα κάνει και δεύτερον μπορεί και το ίδιο Κολλέγιο να ενήργησε βασιλικότερα του βασιλέως.

Για να φανεί, δηλαδή, αρεστό στην τότε κυβερνητική εξουσία να απέλυσε την ίδια την Καθηγήτρια.

Σε ένα εκπαιδευτικό βαλκανικό ίδρυμα που Πρόεδρος του ΔΣ είναι ο αδελφός του Πρωθυπουργού και απόφοιτος του είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι η απόλυση είχε χαρακτήρα δήλωσης μετάνοιας για την συμπεριφορά μιας ασυμβίβαστης υπαλλήλου.

Το μάθημα που έπρεπε να δοθεί ήταν, ότι εδώ δεν είναι παίξε-γέλασε με την αφρόκρεμα της πελατείας μας.

Ξεκίνησε ένας ολόκληρος δικαστικός αγώνας από την απολυμένη Καθηγήτρια, και είναι προς τιμήν της Ομοσπονδίας, ότι πρότεινε η δίκη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών, για να προστατευτεί το όνομα του μαθητή.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, σαν την γυναίκα του Καίσαρα, στους φιλελεύθερους δεν αρκεί μόνο να κάνουν απολύσεις. Πρέπει και να φαίνονται ότι τις κάνουν. Έτσι, οι ίδιοι έδωσαντην δημοσιότητα της πράξης του υιού Σαμαρά.

Στο ρεζουμέ της υπόθεσης, το μεν Κολλέγιο δικαιώθηκε ως προς την μη καταχρηστικότητα της απόλυσης, ο δε γιός Σαμαρά αποδόθηκε καθαρός στην κοινωνία, γιατί αντικείμενο της δίκης, δεν ήταν η πράξη της αντιγραφής, αλλά η νομιμότητα της απόλυσης.

Θα μου πεις εδώ δικαιώνονται καταχραστές Δημοσίου χρήματος που στήνουν στο ποδάρι ηλεκτρικές εταιρείες, παπάδες που αλλάζουν λίμνες με ακίνητα του Δημοσίου ή ακόμη και έμποροι ναρκωτικών, και δεν θα δικαιωνόταν ένα ολόκληρο Κολλέγιο για την ασήμαντη υπόθεση της απόλυσης μιας Καθηγήτριας;

Φυσικά και θα δικαιωνόταν, γιατί εκείνο που μετράει, πέρα από το δίκαιο, είναι και η ιστορική φήμη του ιδρύματος.

Θα ρωτήσει ο κακεντρεχής:

«Καλά, ρε μεγάλε, το Κολλέγιο το πείραξε η φήμη του ιδρύματος; Και δεν το πειράζει που μέσα σε αυτό, τα τελευταία δέκα χρόνια, έβαλαν τα παιδιά τους, υπόδικοι επιχειρηματίες, φυγόδικοι τραπεζίτες, μπατιρημένοι εκδότες, νονοί νυχτερινών κέντρων, έμποροι όπλων που πέρασαν από τον Κορυδαλλό, και κάθε άλλης ποινικής καρυδιάς το καρύδι;»

Όχι, φίλε μου. Δεν το πειράζει, αν οι γονείς έκαναν απάτες ή το σκατό τους παξιμάδι για να έχουν την δυνατότητα να πάρουν τα παιδιά τους μια σωστή παιδεία.

Το ενδιαφέρει που το επέλεξαν για την χρηστή αγωγή και το ήθος που μεταδίδει στους νέους γόνους.

Οι αμαρτίες γονέων γιατί, άλλωστε, πρέπει να παιδεύουσι τα τέκνα;

Δεν πρέπει. Γιατί, δεν πρέπει;

Μα γιατί, πέρα από την προέλευση των χρημάτων των γονέων, τις χορηγίες -κακώς, κάκιστα τις λένε οι κομπλεξικοί ταρίφα εγγραφής και εγώ, προσωπικά, αν και απόφοιτος Πρότυπου σχολείου, δεν την συμμερίζομαι- υπάρχει η ιστορία ενός Ιδρύματος.

Η ιστορία είναι εκείνη που έχει εδραιώσει την φήμη του Κολλεγίου ως εκκολαπτήριο σπουδαίων πολιτικών ανδρών.

Χάριν της ιστορίας και μόνο, και για να κατανοήσει ο αναγνώστης την αξία αυτής της φήμης, παρατίθενται τα παρακάτω.

Τρείς στους τέσσερις Πρωθυπουργούς της Ελλάδας των μνημονίων είναι απόφοιτοι Κολλεγίου.

Οι δύο από τους τρείς, Παπανδρέου εγγονός και Σαμαράς, υπέγραψαν τα πρώτα μνημόνια με τα οποία σώθηκε η πατρίδα μας.

Ο δεύτερος, στην αρχή, ήθελε να τα σκίσει, ενώ του πρώτου την θέση πήρε ο τρίτος, ο Παπαδήμος, από το Κολλέγιο και αυτός, γιατί πήγε να βγάλει γλώσσα στην Μέρκελ και τον Σαρκοζί.

Ο τρίτος αυτός, ο Παπαδήμος δηλαδή, εκτός από το χρίσμα του δοτού Πρωθυπουργού είχε και το προνόμιο να είναι ο Αρχιτέκτονας της εισαγωγής του Ευρώ στην Ελληνική οικονομία.

Χάρη στην έξυπνη πατέντα ανταλλαγής χρέους με ομόλογα της Goldman Sachs.

Ο σοφός Τραπεζίτης, και για την σοφία που τον διακρίνει εξελέγη Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, μπουρδούκλωσε τους Ευρωπαίους και, για την επιτυχία του αυτή, πληρώσαμε ένα σκασμό λεφτά στα κοράκια του Χρηματιστηρίου που ψάχνουν για μ@λάκες.

Στη συνέχεια, με την εισαγωγή του ευρώ επι Σημίτη και Παπαδήμου, άνοιξε αυτόματα ο δρόμος για την ανάπτυξη της χώρας.

Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί Αγώνες, μεγάλα έργα, όλα στην χρυσή αυτή εποχή έγιναν.

Σε αυτό βοήθησαν -να λέμε και την αλήθεια- οι μετέπειτα διατελέσαντες Υπουργοί των Οικονομικών, απόφοιτοι του ίδιου Κολλεγίου Αθηνών.

Και μόνο μερικά ονόματα να αναφέρει κανείς, θα καταλάβετε πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν στην φήμη του Ιδρύματος.

Ο Γιώργος Αλογοσκούφης, που κάρφωσε στην Κοινότητα τα μαγειρέματα του Σημίτη με τα ελλείμματα, ο Γιάννης Παπαθανασίου που υπέγραφε ότι διορισμό ερχόταν από τον Παυλόπουλο και ο Πέτρος ∆ούκας που νταραβεριζόταν με το παπαδαριό τις ανταλλαγές βοσκοτόπων, είναι μόνο τρείς και φτάνουν.

Την φήμη του Ιδρύματος δεν κατάφερε να αμαυρώσει ο καταδικασθείς -φυσικά με αναστολή- Γιώργος Παπακωνσταντίνου, που είχε αλλοιώσει τα δεδομένα μιας ολόκληρης λίστας Lagarde για να γλυτώσει δυο-τρία ξαδέλφια από το σόι. Το σόι των κατοχικών δωσίλογων του Νομού Κοζάνης.

Και εάν κανείς νομίσει ότι μόνο η Πολιτική συνεισφέρει στη φήμη του Ιδρύματος, πλανάται πλάνη οικτρά.

Τα λαμπρά ονόματα της δημοσιογραφίας, σαν τον Παπαχελά και τον Στραβελάκη -ουρλιάζει σήμερα στον REAL FM, παλιότερα ούρλιαζε στο MEGA- δεν απουσιάζουν από την λίστα των αποφοίτων.

Όπως δεν απουσιάζουν και τα ονόματα τραπεζιτών από τράπεζες που πτώχευσαν, βιομηχάνων από βιομηχανίες που πουλήθηκαν σε ξένα funds η επιχειρηματιών από επιχειρήσεις που έκλεισαν.

Σε μια χώρα ή σε ένα λαό που αποδέχεται την υποκρισία, καμία σημασία δεν έχει εάν η οικονομική και πολιτική ζωή του συνδέθηκε στο παρελθόν -και είναι σίγουρο ότι θα συνδεθεί και στο μέλλον- με πρόσωπα που κάποια άλλη κοινωνία θα τα είχε αποβάλλει ή μπορεί και ορισμένα από αυτά να τα είχε στείλει μόνιμα στη φυλακή.

Γιατί είναι υποκρισία να θεωρούν, οι μεν μουζαχεντίν της αριστεράς του Facebook, θέμα την αντιγραφή ενός, εκείνη την εποχή, δεκαπεντάχρονου -αυτός ο Παπαδημούλης, τι ήθελε να συγκρίνει το Βαρβάκειο με το Κολλέγιο;, οι δε ακροδεξιοί, πολιτική αλητεία την απάντηση μιας Ομοσπονδίας στο γλοιώδες δημοσίευμα ενός παρασιτικού site.

Και όσο για το παιδί, τον συμπαθή στην εμφάνιση Κωνσταντίνο Σαμαρά, που τον μπλέξανε άθελα του όλοι αυτοί οι παραπάνω, τι να πω;

Τού εύχομαι να έχει μια καλή τύχη στη ζωή του.

Και η χάρη της Παναγίας να του φωτίζει τον δρόμο για να γίνει, όταν μεγαλώσει και το θελήσει, άλλος ένας χρήσιμος πολιτικός που αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών.

Γ.Κ.

Υ.Γ. Για την Φώφη Μπουλούτα, που τόλμησε να ανοίξει δικαστικό αγώνα με το Κολλέγιο Αθηνών δεν θα ήθελα να γράψω κάτι. Να της αφιερώσω, στην μνήμη της, μόνο μια φωτογραφία. Της Ρόζα Πάρκς που αρνήθηκε να σηκωθεί για να καθίσει ένας λευκός σε λεωφορείο.

(Αγαπητέ φίλε, αυτό το Κολλέγιο Αθηνών είναι σαν το σχολείο της Μαφίας. Πρέπει να κλείσει. Όσο για τον Αντώνη Σαμαρά, αντιπροσωπεύει ό,τι σιχαίνομαι. Ο ψευτόμαγκας τζιτζιφιόγκος. Αλλά αυτούς τους σιχαμένους γουστάρουν οι Έλληνες. Αυτούς τους πουθενάδες. Περαστικά τους. Γι’ αυτό, όμως, δεν θα μείνει αξιοπρεπής Έλληνας στην Ελλάδα. Με την ευκαιρία, δεν έχω αντιγράψει ποτέ στη ζωή μου. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Πηγή