Η «έξοδος από το μνημόνιο» αναδεικνύει την αναγκαιότητα του νέου πολιτικού υποκειμένου. Γράφει ο καθ. Δημήτρης Παναγιωτόπουλος

Του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου*

Σύμφωνα με τους Times, ο τερματισμός του τρίτου Μνημονίου παραλληλίζεται με το «νενικήκαμεν»του ημεροδρόμου Φειδιππίδη, ο οποίος αναγγέλλοντας τη νίκη κατά των Περσών στο Μαραθώνα, έπεσε νεκρός από την εξάντληση. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Το μόνο βέβαιο, μετά την εφαρμογή των τριών μνημονίων με αντίστοιχες παράνομες και άκυρες δανειακές συμβάσεις, είναι ότι  η Ελλάδα και ο Λαός της, έχουν υποστεί μια χωρίς προηγούμενο εκτεταμένη και μόνιμη καταστροφή, με δραματικό κοινωνικό κόστος, προς όφελος των απανταχού δανειστών και τοκογλύφων εταίρων.

Με την δήθεν έξοδο δηλαδή, θα πρέπει  να είμαστε ευτυχείς που η Ελλάδα είναι πλέον η τέταρτη πιο φτωχή χώρα της ΕΕ μετά τη Βουλγαρία, Κροατία και Ρουμανία, οι Έλληνες 9% φτωχότεροι από Πορτογάλους και Πολωνούς και σχεδόν 40% από τους Ισπανούς. 

Να φανταστεί κανείς, σύμφωνα με το ΔΝΤ, ότι το ελληνικό ΑΕΠ το 2023 θα είναι 17% χαμηλότερο από τα επίπεδα του 2007. Κατά τούτο, τόσο οι Financial Times, όσο και οι  New York Times, τονίζουν ότι το «τέλος του μνημονίου  δεν σημαίνει και το τέλος των δεσμεύσεων της Ελλάδας στους διεθνείς πιστωτές και ότι η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει να κρατά σφιχτό το ζωνάρι για χρόνια,με τους δανειστές να παρακολουθούν τη δημοσιονομική πειθαρχία και την πρόοδο στις δομικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή στην εκποίηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.

Έτσι παραμένουν προς εφαρμογή :

·         Η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% του ΑΕΠ ως το 2022 και 2,2-9% ως το 2060.

·         Το Υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων με διάρκεια ζωής 99 έτη, από το 2016 ως το 2115 και η εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν όπως :

·         Η μείωση συντάξεων ως 18% για τους υφιστάμενους συνταξιούχους (2019) και

·         Η μείωση του αφορολόγητου ορίου από τα 8.700 στα 5.700 ευρώ (2020).

Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, στα προ μνημονίων χρόνια, θεωρούσαν σημαντικό ότι με την εργασία τους θα έχουν έναν αξιοπρεπή μισθό και το βασικό  εισόδημα που δικαιούται ο καθένας σ’ αυτή τη ζωή για κείνον και για τα παιδιά του. 

Είχε δε, στέρεα συνείδηση και πεποίθηση, ότι το κράτος, ένας σύγχρονος θεσμός, θα έχει την ικανότητα να του παρέχει στοιχειώδη φροντίδα στους τομείς της κοινωνικής ζωής, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση.

Σύμφωνα με τους New York Times, «Τα οικογενειακά εισοδήματα έπεσαν κατά 30% και περισσότερο από το 20% των Ελλήνων δεν μπορεί να πληρώσει βασικά έξοδα όπως το ενοίκιο του σπιτιού, το λογαριασμό του ηλεκτρικού ή ένα δάνειο στην τράπεζα. 

Ένα τρίτο των οικογενειών, έχουν τουλάχιστον ένα άνεργο μέλος, ενώ η Ελλάδα έχει ένα από τα υψηλότερα ευρωπαϊκά επίπεδα φτώχειας για όσους έχουν εργασία (in-workpoverty)».

Πέραν τούτων, στους πολίτες έχει χαθεί απολύτως η εμπιστοσύνη τους προς το πολιτικό σύστημα εξουσίας και όλα αυτά καθιστούν αστάθμητη τη συμπεριφορά τους που προσδιορίζει και εξελίξεις ανάλογες χωρίς βεβαιότητα, πράγμα το οποίο θα είναι ολέθριο. 

Κατά συνέπεια, όλα τα παραπάνω, μπορεί μεν να έχουν φέρει τον Ελληνικό λαό και τη χώρα στην πιο άθλια κατάσταση, φανερώνουν όμως ότι στην Ελλάδα διαμορφώνεται ένα άλλο πεδίο πολιτικής, ένα νέο ραντεβού με την Ιστορία με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εκείνο της  πολιτικής του μεταπολιτευτικού  κύκλου όπως τον γνωρίσαμε. 

Στη  σημερινή ελληνική πραγματικότητα, διαμορφώνεται ένα νέο πεδίο πολιτικής, ανάλογο θα έλεγε κανείς, με εκείνο της πρώτης δεκαετίας του εικοστού Αιώνα. Τότε που η ιστορία ανέμενε και βρήκε τον ηγέτη στο πρόσωπο του Ελ Βενιζέλου, με τον οποίο η Ελλάδα και ο κόσμος της άλλαξε ριζικά σε όλους τους τομείς.  

Έτσι, θεωρώ πως σήμερα τα μνημόνια διαμόρφωσαν στην Ελλάδα του 21^ου Αιώνα, συνθήκες τέτοιες, όπου αρκεί ο Ελληνικός λαός να μεγιστοποιήσει το ΟΧΙ στην αργόσυρτη παρακμή και στην εξαφάνιση του ως Λαού και ως Έθνους. 

Τα προβλήματα όλα όπως ξεδιπλώνονται μπροστά του, διαμορφώνουν έναν άλλο ορίζοντα πολιτικής δράσης, τόσο στον οικονομικό τομέα και στις σχέσεις μας με την ΕΕ, όσο και στα εθνικής φύσης θέματα. 

Σε τούτο πρώτο μέλημα ενός τέτοιου πολιτικού υποκειμένου είναι η εκπόνηση του σχεδίου βιωσιμότητας της Ελλάδας και των Ελλήνων. Αυτό μπορεί να λάβει χώρα με παραγωγικό σχέδιο ανασυγκρότησης, σκληρός πυρήνας του οποίου δεν μπορεί παρά να είναι η Βόρεια Ελλάδα στο σύνολό της. 

Ο διεθνής οικονομικός πόλεμος αλλά και η γεωπολιτική στρατηγική στην περιοχή της Μεσογείου  και πέριξ αυτής, φανερώνουν ότι για την Ελλάδα υπάρχει λαμπρή μελλοντική πορεία αρκεί να αντιληφθεί τον εαυτό της.

Εκείνο επομένως που θα πρέπει να αναζητηθεί σήμερα είναι το πολιτικό υποκείμενο ως φυσική ηγεσία του Ελληνικού Λαού το οποίο, με στρατηγική την ισχυρή οικονομία παραγωγικής βάσης και τους δημοκρατικούς θεσμούς, θα οδηγήσει τα πολιτικά πράγματα και την Ελλάδα ψηλά. 

Θα κάνει τη χώρα του μείζονος γεωπολιτικού και γεωοικονομικου ενδιαφέροντος, της ιστορίας και του πολιτισμού, υπερήφανο έθνος ξανά.

ΟΧΙ λοιπόν στην αργόσυρτη παρακμή

ΝΑΙ στο νέο ραντεβού με την Ιστορία .

Δυναμικά μπροστά με νέο  Πολιτικό Υποκείμενο ..!

*Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος είναι Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος Παρ ́Αρείω Πάγω και ΣτΕ