Δεν φταίνε μόνο (για) τα μνημόνια…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Η αποθράσυνση του ρατσισμού και μερικές υπενθυμίσεις

Φρικτό, αληθινό όμως: Χειροκροτήθηκε ο δολοφόνος της μικρούλας Ρομά, στην Άμφισσα. Καθώς ο νους πασχίζει να το χωρέσει, καταφθάνουν παραπλήσια νέα. Όπως αυτό με το σχολείο στα Σεπόλια: Στην αποχαιρετιστήρια γιορτή, δυο γονείς ξυλοκόπησαν δυο άλλους, μέλη του ΔΣ του Συλλόγου, μπροστά στα έκπληκτα παιδιά. Το «έγκλημα» των θυμάτων; Δέχθηκαν τη βοήθεια της Πακιστανικής Κοινότητας στη διοργάνωση της γιορτής…

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Ναι, στην εποχή των μνημονίων ο ρατσισμός επεκτείνεται και αποθρασύνεται, για λόγους χιλιοειπωμένους. Ας μη συγχέουμε, όμως, τη γερή «λίπανση» και το κατακλυσμιαίο «πότισμα» με τον χρόνο της «σποράς». Για να μετρήσουμε σωστά το τέρας που έχουμε απέναντί μας, θα πρέπει – εκτός των άλλων- να αντιληφθούμε πόσο και πώς είχε ήδη ριζώσει.

Δεν είχαμε μνημόνια τον Σεπτέμβριο του 2004, όταν ξυλοκοπούνταν ανηλεώς, ανά τη χώρα, όσοι Αλβανοί μετανάστες πανηγύριζαν τη νίκη της εθνικής ποδοσφαιρικής τους ομάδας επί της αντίστοιχης ελληνικής. Αντιθέτως, ήταν η εποχή του φαινομενικού «όλα πάνε πρίμα» και του μεθυστικού απόηχου των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Δεν ήταν κάποιος «αγανακτισμένος» που κατοικούσε σε «περιοχή – γκέτο», ούτε  «θολωμένος» από φτώχεια εκείνος που μαχαίρωσε – τότε-  και σκότωσε, στη Ζάκυνθο, τον Αλβανό Γκράμος Παλούσι. Ελληνοαμερικάνος  επιχειρηματίας ήταν…

Αν πιάσουμε το νήμα από τη δεκαετία του ’90, θα θυμηθούμε πολλά. Τις κατά συρροή «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» αστυνομικών όπλων που έστελναν «μυστηριωδώς» τις σφαίρες στις καρδιές μεταναστών. Τη μπόλικη «κατανόηση» που περιέβαλε εκείνο το πολυετές «σαφάρι». Τα χειροκροτήματα για τον αγροφύλακα του Τυρνάβου που σκότωσε Αλβανό μετανάστη, για ένα κλεμμένο καρπούζι (1996). Τους ψιθύρους, του τύπου «αν ‘έτρωγε’  Αλβανούς, αντί για μαυριδερούς, εγώ θα συμφωνούσα», τότε που ο Παντελής Καζάκος πυροβολούσε όποιον άνθρωπο αφρικανικής ή αραβικής καταγωγής έβλεπε μπροστά του (Οκτώβριος 1999). Και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

Ξεχωριστό, σημαντικό κεφάλαιο ήταν η σχετική «παιδαγωγική δράση» των «εκσυγχρονιστικών» κυβερνήσεων Σημίτη. Τότε που η θεσμική «ισχυρή Ελλάδα» διοχέτευε («επιχειρήσεις αρετής» Μιχάλη Χρυσοχοϊδη) στην κοινωνία την ιδέα της «συλλογικής τιμωρίας», αλλά  και της επιδεικτικής ταλαιπωρίας, ως μεθόδου «εμπέδωσης κλίματος ασφαλείας». Τότε που οι μετανάστες υποχρεώνονταν να «στηθούν» με τις ώρες στο λιοπύρι για ελέγχους, χάνοντας μεροκάματα, αλλά και διατρέχοντας τον κίνδυνο να υποστούν το ίδιο και τις επόμενες ημέρες, ακόμη κι αν τα χαρτιά τους ήταν «ΟΚ». Διότι δεν τους έδιναν καν βεβαίωση πως είχαν ελεγχθεί.

Ήταν τότε που ο υπουργός Υγείας, Αλέκος Παπαδόπουλος, καλούσε με εγκύκλιό του τους γιατρούς να ειδοποιούν την αστυνομία, όταν έβλεπαν στα εξωτερικά ιατρεία ασθενείς μετανάστες χωρίς χαρτιά! Κι αυτό σε μία εποχή, κατά την οποία το ίδιο το κράτος έδινε με μεγάλη φειδώ χαρτιά, διότι, βλέπετε, η «κρυφή», αδήλωτη, ανασφάλιστη εργασία είχε αναγορευθεί –ατύπως, έστω- σε μέγα μοχλό «ανάπτυξης»…

Να μην ξεχνιόμαστε, λοιπόν. Και να μην ξεχνάμε ότι οι ευθύνες του πολιτικού «mainstream» για τον κτηνώδη, σημερινό ρατσισμό ΔΕΝ έγκειται μόνο στο ότι μας έριξε στα μνημόνια…

Πηγή