Τα χρόνια των μνημονίων

Του Γιάννη Σιδέρη*

Τα χρόνια των μνημονίων, έχει συντελεστεί κάτι μοναδικό στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η παραίτηση, η ήττα, η απογοήτευση και μια παράξενη αναμονή του μοιραίου κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα! Δεν χρειάζεται να συζητήσεις με κάποιον για να το διαπιστώσεις. Αρκεί μια ματιά, ένα φευγαλέο κοίταγμα σε έναν περαστικό και η ατμόσφαιρα αυτή, σου αποκαλύπτεται!

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Η μοίρα το ‘φερε λοιπόν, να ζούμε σε τούτη τη μικρή χώρα που βρέθηκε στη δίνη μιας παγκόσμιας κρίσης. Μιας χώρας που με το ζόρι τη σπρώξανε κατά τη δύση, απ’ όταν ακόμα λευτερώθηκε! Και μεις οι ίδιοι, γαντζωθήκαμε κατά κει,  λες κι η θέση της χώρας μας στον χάρτη θ’ άλλαζε! Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με το «ανήκομεν εις την Δύσην» και φούσκωνα από περηφάνεια. Βλέπετε, ήμουν με τους δυνατούς! Ποιός δεν θέλει να είναι με τους δυνατούς;

Τι κι αν στ’ ανταμώματά μας,  κείνα, τα ίδια χρόνια, χορεύαμε πιασμένοι χέρι-χέρι σε κύκλο, χορούς που  όταν τους βλέπουν οι δυτικοί, μπορεί να πιστεύουν πως κάποιοι ιθαγενείς κάνουν δεήσεις στους Θεούς για να βρέξει; Ήμασταν με τους δυνατούς όμως, κι αυτό αρκούσε για να μην μας απασχολούν τέτοιου είδους θέματα. Τι τις θέλαμε τις αναζητήσεις περί παραδόσεων, καταβολών και ιστορίας; Ποιος ο λόγος να ανασκαλεύουμε μνήμες; Τι θα εξυπηρετούσε να πράττουμε ηθικώς; Άλλωστε αυτοί, οι δυνατοί, δεν είχαν καμία τέτοια πρόθεση, όπως και  καμία διάθεση για τέτοιου είδους δραστηριότητες, οι οποίες δεν αποσκοπούν στον πλουτισμό. Βλέπετε γιγαντώθηκαν με τη βία. Γίνανε δυνατοί επιβάλλοντας την επικυριαρχία τους με τα όπλα, σε λαούς και πολιτισμούς διάφορους αυτών και, πολλές φορές, ειρηνικούς.

Τι κι αν μιλούσαμε -και μιλάμε- λοιπόν, μια γλώσσα πανάρχαια που γέννησε τις δικές τους γλώσσες; Αυτοί ήταν οι δυνατοί. Και μεις ήμασταν με αυτούς, με τους δυνατούς! Κι οι δυνατοί κυριάρχησαν επί της γης. Και έθεσαν ως πρωτεύουσα αρχή και αξία της κυριαρχίας τους το ΚΕΡΔΟΣ! Αλλά, τι μας ένοιαζε εμάς; Εμείς ήμασταν μαζί τους. Κι αν το κέρδος, ως αξία ενός πολιτισμού, δεν είναι παρά η προτενσταντικής – καλβινιστικής πιο συγκεκριμένα- προέλευσης της απόδειξης ότι κάποιος απολαμβάνει έτσι την Θεία Χάρη, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα, αφού ήμασταν με τους δυνατούς! Κι αν η ατομικότητα του κοινωνικού υποκειμένου, τίθεται υπεράνω της αμοιβαιότητας και της συλλογικότητας των μελών της δυτικής κοινωνίας ως συνάρτηση των σχέσεών τους, εμείς απλώς καταναλώναμε!

Η ενοχοποίησή μας λοιπόν, η συλλογική μας ενοχοποίηση, το αυτομαστίγωμά μας ως έθνος, επήλθε ως αναμενόμενη αντίδραση τα χρόνια των μνημονίων, ως η δίκαιη τιμωρία μας για την «εκτροπή» μας από διαχρονικές αρχές και αξίες που για αιώνες μας χαρακτήριζαν και που ακόμη κουβαλάμε, ασχέτως αν είναι εν υπνώσει.

Και είναι ακριβώς αυτή η αυτοενοχοποίηση, η οποία εντέχνως συντηρήθηκε ή ακόμη χειρότερα, ενισχύθηκε από πρόσωπα τα οποία ταυτοχρόνως οι οποίεςέχουν επιβάλλει ουσιαστικά έναν λόγο κενό επιχειρημάτων, τον οποίο όμως έχουν ορίσει ως αδιαμφισβήτητο! Και οι όποιοι από εμάς αναγνωρίζοντες την, από «πόρνες» της πολιτικής αλλά και γενικότερα της δημόσιας ζωής που αυτοπροβάλλονται ως σημαίνοντα πρόσωπα, επικοινωνιακή αυτή δικτατορία, την εκπορευόμενη από τους δυνατούς «εταίρους», ιδιαιτέρως αυτά τα χρόνια, τα χρόνια των μνημονίων, είναι αναγκασμένοι να κινούνται στα όρια της λογικής.

Και οι «υπηρέτες» των δυνατών; Κι αυτοί; Αυτοί που όλο μιλάνε για κάτι… νούμερα; Αυτοί που «προσεύχονται» σε ισολογισμούς και μιλούν συνεχώς, πότε κουνώντας μας το δάκτυλο  και πότε κλαίγοντας και σκίζοντας τα ρούχα τους από θλίψη; Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τι είναι χειρότερο! Απάντηση δεν έχω δώσει ακόμη. Το ίδιο άθλια μου φαίνονονται και τα δύο! Αυτοί πάντως, έχουν επιλέξει τον «δοσιλογισμό» και το «φαίνεσθαι» ως πολιτική πρακτική αδιαφορώντας παντελώς και προκλητικά για μια ολόκληρη κοινωνία! Κανείς δεν εξεπλάγην λοιπόν με άρθρο της «έγκριτης» γερμανικής εφημερίδας FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung), όπου από τη μια πλέκει το εγκώμιο του Τσίπρα (δεν μπορώ να τον αποκαλέσω πρωθυπουργό, αφού στους υπουργούς άλλοι προΐστανται) αποκαλώντας τον μάλιστα «ως τον πολιτικό ο οποίος απελευθέρωσε τη χώρα από τη δυσάρεστη όσο και αποτελεσματική επιτήρηση των ξένων» και από την άλλη, στο ιδιο δημοσίευμα,  χαρακτηρίζει αυτούς που συμμετέχουν στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών ως «συμμορίες».

Συγκεκριμένα αναφέρεται: «οι πλούσιοι οφειλέτες ανέθεσαν σε συμμορίες οι οποίοι χτύπησαν ή απείλησαν τους συμβολαιογράφους τις ημέρες δημοπρασίας έξω από τα δικαστήρια». Ω, τι ειρωνία! Στην ίδια σελίδα να εκθειάζεται για την τήρηση του προγράμματος, άρα και της επιβολής των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών ως τμήμα του, ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ανήλθε στην εξουσία (και) με σύνθημα «Κανένα Σπίτι στα Χέρια Τραπεζίτη»!

Η κοινωνία, αρχίζει να μην έχει άλλα περιθώρια εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, είτε ατομικών είτε συλλογικών. Η αυτοενοχοποίηση, η παραίτηση και η αναμονή ενός τραγικού μοιραίου, φαίνεται να υποχωρούν!  Οι δυνατοί όμως, έχουν μάθει να μην σταματούν παρά μόνο αν ποδοπατήσουν τους λαούς που θα στοχοποιήσουν! Για την δύση είμαστε απλά αναλώσιμοι! Και οι εγχώριοι σύμμαχοί τους, στοιχίζονται απέναντί μας. Η σύγκρουση δεν θα αργήσει, αν και κανείς δεν ξέρει τι μορφή θα έχει. Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν!

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή