Σεφέρης - Δ΄ Αργοναύτες

Δ´

ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ

  

Καὶ ψυχὴ

εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὐτὴν

εἰς ψυχὴν

αὐτὴ βλεπτέον:

τὸν ξένο καὶ τὸν ἐχθρὸ τὸν εἴδαμε στὸν καθρέφτη.

Ἤτανε καλὰ παιδιὰ οἱ σύντροφοι, δὲ φωνάζαν

οὔτε ἀπὸ τὸν κάματο οὔτε ἀπὸ τὴ δίψα οὔτε ἀπὸ τὴν παγωνιά,

εἴχανε τὸ φέρσιμο τῶν δέντρων καὶ τῶν κυμάτων

ποὺ δέχουνται τὸν ἄνεμο καὶ τὴ βροχὴ

δέχουνται τὴ νύχτα καὶ τὸν ἥλιο

χωρὶς ν᾿ ἀλλάζουν μέσα στὴν ἀλλαγή.

Ἤτανε καλὰ παιδιά, μέρες ὁλόκληρες

ἵδρωναν στὸ κουπὶ μὲ χαμηλωμένα μάτια

ἀνασαίνοντας μὲ ρυθμὸ

καὶ τὸ αἷμα τοὺς κοκκίνιζε ἕνα δέρμα ὑποταγμένο.

Κάποτε τραγούδησαν, μὲ χαμηλωμένα μάτια

ὅταν περάσαμε τὸ ἐρημόνησο μὲ τὶς ἀραποσυκιὲς

κατὰ τὴ δύση, πέρα ἀπὸ τὸν κάβο τῶν σκύλων

ποὺ γαβγίζουν.

Εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὐτήν, ἔλεγαν

εἰς ψυχὴν βλεπτέον, ἔλεγαν

καὶ τὰ κουπιὰ χτυποῦσαν τὸ χρυσάφι τοῦ πελάγου

μέσα στὸ ἡλιόγερμα.

Περάσαμε κάβους πολλοὺς πολλὰ νησιὰ τὴ θάλασσα

ποὺ φέρνει τὴν ἄλλη θάλασσα, γλάρους καὶ φώκιες.

Δυστυχισμένες γυναῖκες κάποτε μὲ ὀλολυγμοὺς

κλαίγανε τὰ χαμένα τους παιδιὰ

κι ἄλλες ἀγριεμένες γύρευαν τὸ Μεγαλέξαντρο

καὶ δόξες βυθισμένες στὰ βάθη τῆς Ἀσίας.

Ἀράξαμε σ᾿ ἀκρογιαλιὲς γεμάτες ἀρώματα νυχτερινὰ

μὲ κελαηδίσματα πουλιῶν, νερὰ ποὺ ἀφήνανε στὰ χέρια

τὴ μνήμη μιᾶς μεγάλης εὐτυχίας.

Μὰ δὲν τελειῶναν τὰ ταξίδια.

Οἱ ψυχές τους ἔγιναν ἕνα με τὰ κουπιὰ καὶ τοὺς σκαρμοὺς

μὲ τὸ σοβαρὸ πρόσωπο τῆς πλώρης

μὲ τ᾿ αὐλάκι τοῦ τιμονιοῦ

μὲ τὸ νερὸ ποὺ ἔσπαζε τὴ μορφή τους.

Οἱ σύντροφοι τέλειωσαν μὲ τὴ σειρά,

μὲ χαμηλωμένα μάτια. Τὰ κουπιά τους

δείχνουν τὸ μέρος ποὺ κοιμοῦνται στ᾿ ἀκρογιάλι.

Κανεὶς δὲν τοὺς θυμᾶται. Δικαιοσύνη.

Πηγή: KoinonEordaias μέσω protagorasnews