Ο πόλεμος για τον έλεγχο της Δικαιοσύνης, Γράφει ο Στρατηγός Ε.Α. Δημήτρης Κυπριώτης

 

Και ξαφνικά, λες και χάθηκαν με μιας τα προβλήματα των Ελλήνων και όλα έχουν τακτοποιηθεί στη χώρα της κρίσης και των μνημονίων και τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας άρχισαν να πετροβολούνται μεταξύ τους με απώτερο και ενδόμυχο σκοπό και στόχο τον έλεγχο της Δικαιοσύνης!

Αφού λοιπόν οι κυνηγοί της εξουσίας, ως  εντολοδόχοι ξένων δανειστών,  είναι πάρα πολύ δύσκολο να διασταυρώσουν τα σπαθιά τους πάνω από τα  φλέγοντα ζητήματα  της οικονομίας και γενικότερα  της διακυβέρνησης της χώρας, επειδή  όλοι τους ακριβώς  τις ίδιες ξενόφερτες πολιτικές  υπηρετούν, αίφνης  τόριξαν στον πόλεμο για τα «μάτια της Θέμιδος»!

Έτσι όλοι οι Έλληνες παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό μιαν άγρια αντιπαράθεση, έναν  πραγματικό λεκτικό πόλεμο, στον οποίο συμμετέχουν εκτός από την κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα του κοινοβουλίου, οι ενώσεις των δικαστών, οι βαρόνοι των ΜΜΕ, διάφοροι επιχειρηματίες, αλλά  και πολλοί άλλοι.

Ο πόλεμος αυτός διεξάγεται με τέτοια ένταση, ώστε  η κάθε πλευρά εμπλεκομένων αδυνατεί να δει το μέγεθος της καταρράκωσης του θεσμού που φέρνουν αυτές οι συγκρούσεις τους. Αυτό όμως είναι και το τίμημα μιας διαπάλης που διεξάγεται για πολλά χρόνια τώρα, γιατί αυτή  είναι  ένα από τα συστατικά που εκτρέφει και συντηρεί το ίδιο  το σύστημα.

Δηλαδή στην  πραγματικότητα  αυτή η διαμάχη,  δεν εξυπηρετεί κανέναν  απολύτως σκοπό που  έχει να κάνει με τη διόρθωση θεμάτων που ταλανίζουν τη  Δικαιοσύνη, αλλά  αυτό που  επιζητείται   είναι ο έλεγχος της  από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και εκεί υπάρχει η αντίδραση πρωτίστως της αντιπολίτευσης, για να επηρεάζει και αυτή με το δικό της τρόπο αποφάσεις, λειτουργούς, εμπλεκόμενους με τη δικαιοσύνη κλπ.

Η αλήθεια είναι ότι παρόμοια θέματα παρατηρούνται  στο χώρο τη Δικαιοσύνης σε  όλον τον κόσμο και δύσκολα βρίσκει κανείς πολιτικές δυνάμεις που ανήλθαν στην εξουσία και δεν  προσπάθησαν για την κατάκτηση αυτού του στόχου. Μπροστά στην κατάσταση αυτή, η δικαστική εξουσία, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με αποτυχία  παλεύει για  να μπορέσει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αξιοποιώντας το θεσμικό οπλοστάσιο που διαθέτει. Σήμερα βέβαια το οπλοστάσιο αυτό έχει πλήρως ανατραπεί, αφού προσαρμόστηκε και αυτό στις απαιτήσεις των δανειστών.

Στην ουσία όμως και αυτό που  καταλαβαίνουν όλοι οι Έλληνες, ακόμη και οι πλέον  ανυποψίαστοι είναι, ότι αυτό που λέγεται ως ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης έχει προ πολλού εγκαταλείψει το σκάφος της, με τρόπο πολύ εκκωφαντικό και προκλητικά φανερό. Και  αυτό  αποτυπώνεται πολύ καθαρά και  στις δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, αφού όταν προσμετρείται  η Δικαιοσύνη ως θεσμός, την βρίσκουμε να  έχει κατρακυλήσει πολύ κάτω στην βαθμίδα αξιολόγησης, σε σχέση με άλλους θεσμούς, έστω και αν αυτή θεωρείται «καταφύγιο» για κάθε αδικούμενο πολίτη.

Αυτή η διαπίστωση γίνεται όλως ιδιαίτερα φανερή ιδιαίτερα στους υψηλότερους βαθμούς της ιεραρχίας  της  Δικαιοσύνης,  αφού από αυτό το « σκαλοπάτι» δεν μας έχουν συνηθίσει για την ανεξαρτησία της,  χωρίς βέβαια  να  ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν και οι θεματοφύλακες του θεσμού, που κάνουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους, έστω και σαν ύφαλοι του συστήματος.

Επειδή λοιπόν  η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ως θεσμός, μπορεί και να μην είναι  απόλυτα εφικτός, για αυτό οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούν να την ρυμουλκούν προς τις δικές της πολιτικές επιδιώξεις και από τη άλλη πλευρά η αντιπολίτευση,  δίνει τις δικές της μάχες δήθεν για την ανεξαρτησία της, προφανώς  για να «έχει λαμβάνειν».

Έτσι με το πέρασμα των χρόνων, μάθαμε ότι κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα και πως κάπως έτσι εξελίσσεται  το «παιχνίδι» αυτό. Όμως ακόμη και στα   παιχνίδια, ξέρουμε ότι υπάρχουν κανόνες και όρια, που δεν μπορούν να ξεπερνιούνται. Στην προκειμένη δε χρονική συγκυρία και με τα όσα παρατηρούνται γύρω από το θεσμό της  Δικαιοσύνης,  τα όρια αυτά, όχι μόνο έχουν ξεπεραστεί , αλλά έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται κάτω από το βάρος της δήθεν πολιτικής αντιπαράθεσης. Και αυτό δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς, παρακολουθώντας δικαστικές αποφάσεις και τις αντίστοιχες αντιδράσεις που προέρχονται από  αυτές.

Δεν μπορεί λοιπόν να πείσουν κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις ότι τάχα  δίνονται «μάχες»  για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αφού η μόνη μάχη που δίνεται στην πραγματικότητα είναι αυτή  για την χειραγώγηση της και το μόνο χειροπιαστό  αποτέλεσμα που επέρχεται από αυτές τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, είναι  η καταρράκωση του θεσμού που φέρνει και την συνολική αποθέσμιση στη χώρα!

Για αυτό, εκείνο που χρειάζεται είναι ο αγώνας των πολιτών και όλων των υγειών  φορέων, να προσπαθήσουν από κοινού και να παλέψουν για  μια εκ νέου  θέσμιση ,  που δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα κόμμα να παίζει με τους θεσμούς προς χάριν των όποιων άλλων συμφερόντων, πέραν των εθνικών και των συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών.

*Ο Δ. Κυπριώτης είναι στρατηγός ε.α., μέλος της ΠΓ και Οργανωτικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

ΠΗΓΗ: epamhellas