Είναι καιρός.

--Είναι καιρός αδερφέ μου να σπείρουμε σκληρό σιτάρι. Το μαλακό πια νότισε, τραβάει τους ποντικούς!
--Ναι, μα που πια σπορος;
--Για ιδές στης προγιαγιάς το ξεχασμένο αλέτρι…
στη κόψη του εσώθησαν και είναι καρπεροί.

--Ω ναι, μα που πια χώρος;
--Σκάψε βαθιά σου, όργωσε,
ξανάβρε τη ψυχή σου,
με δάκρυα μαλάκωστην
 το χρέος να θυμηθεί.
--Ισως, μα κιαν, που χρόνος;
Τα ξένα μεγαλώσανε &,
η πείνα με καλεί!
--Βάλτους ΄΄μουσκιό΄΄, απίθωσε
κι΄όσο βαστά η στιγμή σου!
Μη κλέβεις το νεράκι τους,
την ελπίδα τη στερνή.

ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΩ