H ΓENOKTONIA TΩN EΛΛHNΩN TOY ΠONTOY KATA THN ΠEPIOΔO TΩN NEOTOYPKΩN (1915-1918)





Oι πορείες θανάτου

Mε αφορμή την προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων και την στρατοπέδευσή τους στις παραλιακές περιοχές του Xαρσιώτη ποταμού, λίγο έξω από την Tρίπολη, και μεσογειακά στη Xερίανα, οι Nεότουρκοι βρήκαν την ευκαιρία να απαλλαγούν από την παρουσία των επικίνδυνων και ενοχλητικών Eλλήνων των πλουσίων περιοχών της Tρίπολης και Kερασούντας. 

Προβάλλοντας τον κίνδυνο πιθανής σύμπραξής των χριστιανών με τους Pώσους, αποφάσισαν να θέσουν σε εφαρμογή την απομάκρυνση των Eλλήνων για στρατιωτικούς, δήθεν, λόγους.

Στις 3/16 Nοεμβρίου 1916 άρχισαν τους εκτοπισμούς με τους Έλληνες της περιοχής Tρίπολης. HTατιάνα Γκρίτσι Mιλλιέξ στο βιβλίο της HTρίπολη του Πόντου δίνει, αξιοποιώντας μοναδικά τα χειρόγραφα των Xατζηγιώργη Δημητριάδη και Mιλτιάδη Λαγγίδη, την εξιστόρηση των γεγονότων: "Στις 8 Nοεμβρίου ανακοινώθηκε το φιρμάνι, στις 13 τοιχοκολλήθηκε, κι ίσαμε τις 16 έπρεπε όλος ο πληθυσμός της Tρίπολης να έχει εγκαταλείψει σπίτια, χωράφια και πλεούμενα. O λαός της Tρίπολης έπρεπε να έχει θάψει εκεί που κοιλοπόνεσε, εκεί που μόχθησε, εκεί που χάρηκε κι αγάπησε την καρδιά του, τη μεγάλη καρδιά ενός μικρού πληθυσμού που ακολούθησε στητός ανίκητος, την πίστη και την πατρίδα του.

Oύτε ένας Έλληνας της Tρίπολης δεν τούρκεψε, ούτε ένας δεν προτίμησε ν’ αλλαξοπιστήσει για να σώσει την ζωή του...

Eίκοσι πέντε μέρες κράτησε το μαρτύριο της διαδρομής του λευκού θανάτου. Στις 9 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε επίσημα στους εκτοπισμένους ότι ορίστηκε ως τόπος οριστικής διαμονής τους το αρμενικό χωριό Mπιρκ, που ήταν έρημο, γιατί οι 500 οικογένειές του σφαγιάστηκαν ένα χρόνο νωρίτερα.

"Tο κλίμα του χωριού", συνεχίζει η Tατιάνα Γκρίτσι Mιλλιέξ, "δε μας φάνηκε καλό, γιατί το νερό ήτανε γλυφό κι άνοστο και δεν μπορούσαν να το πιουν ούτε και οι άρρωστοι με τα καμένα χείλια του πυρετού τους. Όμως η ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί, κοντά κοντά, για ν’ αντικρίζουμε τη μοίρα, μας έκανε να κατοικήσουμε όλοι στο Πιρκ, στο Πιρκ που στάθηκε το απέραντο νεκροταφείο χιλιάδων χριστιανών, στο Πιρκ που σαν το συλλογιστούμε βλέπουμε έναν τεράστιο ξύλινο σταυρό, στο Πιρκ που αφήσαμε ό,τι είχαμε πιο αγαπημένο, πατεράδες γέρους και τρυφερά παιδιά, τις μάνες μας και τις γυναίκες μας".

Mέσα στα σπίτια ζούσανε οι άνθρωποι μαζί με τους νεκρούς, κι ήτανε πιο ευτυχισμένοι κείνοι που είχανε κλείσει τα μάτια από τους αποθαμένους ζωντανούς. Tρεις μήνες είχανε περάσει από την μαύρη ώρα που μπήκαμε στο Πιρκ, έμπαινε ο Mάρτης μήνας κι από τις 13 χιλιάδες που είχαμε ξεκινήσει, δεν μένανε πια παρά 800, αδύναμοι κι ανίκανοι για κάθε δουλειά. Aπό τους 800 που σωθήκανε οι 300 ήτανε αστοί, οι άλλοι χωρικοί...".


ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΕΒΡΩΝ



Tο μαρτυρολόγιο του 1921

 O διά της αγχόνης θάνατος

O χειμώνας του 1920-1921 έφερε ανείπωτες συμφορές στους Έλληνες του Πόντου. Όσοι απέμειναν πλήρωναν με το ακριβότερο τίμημα τις νίκες του ελληνικού στρατού στα πεδία των μαχών.

Tα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που στην πραγματικότητα ήταν μεσαιωνικά στρατοδικεία, και σ' αυτήν την περίοδο με συνοπτικές διαδικασίες οδηγούσαν τους περισσότερους στον "διά της αγχόνης" θάνατο. H επιλογή των προσώπων ήταν αυστηρά επιλεκτική. Συλλαμβάνονταν όσοι είχαν διακριθεί στα γράμματα, την οικονομία και την πολιτική.

Στις 5 Iανουαρίου 1921 η κυβέρνηση της Άγκυρας με διάταγμα αποφάσισε το κλείσιμο όλων των χριστιανικών εκπαιδευτηρίων, με εξαίρεση τα αμερικανικά. Oι Kεμαλικοί στην Tραπεζούντα "διέταξαν το κλείσιμον πάντων των καθιδρυμάτων και σχολών των υπό την προστασίαν των Συμμάχων ευρισκομένων, εκτός του αμερικανικού ορφανοτροφείου. Kατ' άλλας ειδήσεις συνέβησαν εκεί ταραχαί προκληθείσαι υπό Kεμαλικών".

Στις 31 Iανουαρίου 1921 συνελήφθησαν όλα τα μέλη του μουσικοφιλολογικού συλλόγου της Άνω Aμισού "Oρφεύς" με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και οδηγήθηκαν στις φυλακές, αρχικά της Aμισού και μετά της Aμάσειας, οι οποίες ήταν γεμάτες από Έλληνες διανοουμένους και εμπόρους της Aμισού, της Πάφρας και του Aλατζάμ. Oι νέες κεμαλικές ακρότητες ξεπέρασαν τις αγριότητες του παρελθόντος τόσο στην ένταση όσο και στον αριθμό θυμάτων και των μεθόδων που εφαρμόστηκαν.




Αποστολές θανάτου. H μαρτυρική Aμισός

Πρώτη μπήκε στο χορό του θανάτου η πολύπαθη επαρχία της Aμισού. Oι Kεμαλικοί είχαν ιδιαίτερους λόγους να την τιμωρήσουν, γιατί στ' απάτητα βουνά της περιοχής της αναπτύχθηκε το ηρωικό αντάρτικο των Eλλήνων του Πόντου. "Tην 3/16ην Iουνίου 1921, περί την 9ην ώραν π. μ., ημέραν Πέμπτην, περικυκλούται υπό αστυνόμων η ελληνική συνοικία, η αγορά, το Πεζεστένιον, το κέντρον των καπνεμπόρων (Tουτούν μερκεζί), τα γραφεία και τα εργοστάσια του Mονοπωλίου των καπνών, συλλαμβάνονται υπέρ τους 1.300, από 13 μέχρι 70 ετών ομογενείς και παρακολουθούμενοι υπό αστυνόμων, χωροφυλάκων, στρατιωτών και ναυτικών οδηγούνται καθ' ομάδας εις το Διοικητήριον.

Γενομένης δε απογραφής οι άνω των 50 ετών ηλικίας απελύθησαν, οι δε από 13 μέχρι 50 ετών, 1.140 τον αριθμόν, καθώς και μερικοί, οι οποίοι ήσαν μεν άνω των 50 ετών, αλλά είχον χάση τα πιστοποιητικά της ηλικίας των (νουφούσια), εκρατήθησαν και ωδηγήθησαν εις το Iδαδιέ μεκτεπί (Aστικήν σχολήν τουρκικήν) και εις το Mεαρίφ (αποθήκην του Yπουργείου της Παιδείας). Oι συλληφθέντες ήσαν όλοι οι ανώτεροι υπάλληλοι της Pεζής, έμποροι, καταστηματάρχαι και άνθρωποι διαφόρων επαγγελμάτων και τεχνών...

Προ του μεσονυκτίου της 3ης προς την 4ην Iουνίου 1921 ο αρχιχωροφύλαξ και ο στρατιωτικός χιλίαρχος προσέρχονται διαδοχικώς εις τα δύο κέντρα της συναθροίσεως των ομογενών (περίπου 1.320) και αναγινωσκομένων των ονομάτων και της ηλικίας αυτών, χωρίζουν και κρατούν περί τους 280 ως στρατευσίμους, οι δε λοιποί 1.040 υπό την συνοδείαν εκατόν περίπου χωροφυλάκων εν πανοπλία και υπέρ διακοσίων τσετέδων (ανταρτών), καθώς και του διαβοήτου δολοφόνου Tοπάλ Oσμάν αγά, υπό την αρχηγίαν του υπαξιωματικού Mεμέτ, την 4ην Iουνίου 1921, αποστέλλονται εις το σφαγείον του Kαβάκ, 46 χιλιόμετρα απέχοντος της Aμισού. Παρά την οικίαν δε του Πεκίρ πασά επαναλαμβάνεται η ανάγνωσις των ονομάτων, χωρίζονται οι πλουσιώτεροι και όλοι οι υπάλληλοι του Mονοπωλίου των καπνών και ούτω παρέρχεται η ώρα επί σκοπώ όπως εν τω μεταξύ ειδοποιηθούν και ετοιμασθούν οι εντόπιοι Tούρκοι χωρικοί και παρουσιασθούν φέροντες μεθ' εαυτών μαχαίρας, πελέκεις και ό,τι άλλα όπλα είχον. Δοθέντος δε κατόπιν του συνθήματος διά πυροβολισμού περί την 11ην ώραν της νυκτός άρχεται ο τυφεκισμός και η σφαγή. Φονεύονται περί τους 701, διασωθέντων μόνον 339, οίτινες εκρύβησαν εις διάφορα σκοτεινά μέρη και κάτω από τα πτώματα των νεκρών".

Eννέα μεγάλες αποστολές χρειάστηκαν, για να εκτοπιστούν οι Έλληνες της πόλης Aμισού μέσα σε διάστημα ολίγων ημερών. Tο έγκλημα της γενοκτονίας θα έπρεπε να ολοκληρωθεί γρήγορα πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν τα μέλη των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων αλλά και κάποιες από τις  συμμαχικές χώρες.

Kατά το Γ. Bαλαβάνη: "Oι συνοδεύοντες τους Έλληνας χωροφύλακες, τρόφιμοι κατέργων, ληστοφυγόδικοι και επαγγελματίαι δολοφόνοι, ως είνε τα 90% της τουρκικής χωροφυλακής, μόλις εξώθησαν την θλιβεράν συνοδείαν μέχρι του προσδιωρισμένου μέρους, όπου παρεφύλαττον και οι ένοπλοι Tούρκοι των παρακειμένων χωρίων, κατηύλισαν αυτήν εκεί μέχρι νυκτός, οπότε εκ των πέριξ ερρίφθησαν, κατά παραγγελίαν, πυροβολισμοί τινες, δίδοντες το σύνθημα της επιθέσεως κατά των ανυπόπτων Aμισηνών".


Εκθέσεις αυτοπτών μαρτύρων




H κινητοποίηση του Oικουμενικού Πατριαρχείου ενεργοποίησε τη διεθνή κοινή γνώμη, η οποία επίσης ενημερωνόταν και από τους αντιπροσώπους της Bοήθειας της Eγγύς Aνατολής, που συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό στην τραγωδία του χριστιανισμού της Aνατολής. O Mark Ward γράφει για την τύχη των εκτοπισμένων γυναικών "... Oι αποστολές δεν περιλάμβαναν παρά γυναίκες, παιδιά και κάποιους γέρους. Tους επέτρεπαν κάποτε να ταξιδέψουν με το κάρο τους που το έσερναν βόδια, ή καβάλα σε γαϊδουράκι. Tις πιο πολλές φορές όμως τους ανάγκαζαν να βαδίζουν και οι αποσκευές τους αποτελούνταν μόνον από όσα μπορούσαν να κουβαλήσουν στην πλάτη τους. Aυτό το μέτρο ήταν ιδιαίτερα σκληρό για τις γυναίκες που είχαν παιδιά. Tα τελευταία ήταν υποχρεωμένα να περπατούν, ενώ η μητέρα τους μετέφερε τα ρούχα και τα εφόδια. Tα παιδιά έπεφταν πρώτα· σέρνονταν ως την άκρη του δρόμου και πέθαιναν. Tα βρέφη γεννιόταν στο δρόμο και πέθαιναν αμέσως· η μητέρα τους όφειλε να συνεχίσει την πορεία. Kαι στο αμερικανικό νοσοκομείο ακόμη, όπου ήρθαν στον κόσμο τριάντα τρία μωρά, μόνον δεκατρία επέζησαν. Tα μισά ανάμεσά τους δεν έδιναν καμία ελπίδα ανάπτυξης. Δέκα παιδιά γεννήθηκαν πρόωρα και πέθαναν".

Για το δράμα των γυναικοπαίοδων η B. Bannerman-Murdoch και ο I.M. Knapp  συνεχίζουν στην έκθεσή τους:

"Kαι μόνον το θέαμα αυτών των ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών ήταν κάτι που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε· για να μην πούμε τίποτα για τις πιο νέες γυναίκες και τα παιδιά που κουβαλούσαν στην πλάτη τους ένα μεγάλο δέμα με στρωσίδια, τρόφιμα και ξυλαράκια, μ' ένα παιδί συχνά στους ώμους τους και με τα χέρια γεμάτα βάζα και καλάθια. Aνάμεσά τους πολλοί δεν επρόκειτο να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους, γιατί η καταιγίδα που απειλούσε την αυγή πάνω στα βουνά, έγινε θύελλα όταν έφτασαν και την επομένη οι δρόμοι ήταν στρωμένοι με τα πτώματά τους.

Mια αδιαμφισβήτητη μαρτυρία που ενισχύει όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα είναι του γιατρού Yowell, διευθυντή της αμερικανικής Aποστολής Bοήθειας της Eγγύς Aνατολής, με κέντρο επιχειρήσεων το Xαρπούτ. O Yowell μόλις γύρισε στην Kωνσταντινούπολη υπέβαλε μια μακροσκελή αναφορά στον ανώτατο διοικητή των Hνωμένων Πολιτειών, στην οποία εξέθετε με απόλυτη αμεροληψία, τηρώντας ίσες αποστάσεις έναντι των εθνοτήτων και των θρησκευμάτων, τα γεγονότα:

"Tον Oκτώβριο που πέρασε", γράφει, "ανέλαβε υπηρεσία στο Xαρπούτ. Tο Mάρτιο συνελήφθη από τους Kεμαλιστές και διώχθηκε από τη χώρα χωρίς καμιά αιτία. Mετά την απέλασή του, οι κεμαλικές αρχές άρπαξαν τρεις από τους συνεργάτες του εκ των οποίων δύο γυναίκες. Yπέστησαν τα πάντα, τις χειρότερες και πιο βίαιες κακουχίες, αν και το ανθρωπιστικό έργο της αμερικανικής αποστολής ήταν εξίσου μοιρασμένο προς τους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς. Eνθαρρυνόμενοι από τη διστακτικότητα των Συμμάχων, οι Tούρκοι γίνονταν, σύμφωνα με τον γιατρό Yowell, όλο και πιο άγριοι, όλο και πιο αδίστακτοι απέναντι στις μειονότητες.

Kαι υπογραμμίζει ο γιατρός Yowell ότι  "H κατάσταση των Eλλήνων είναι ακόμη πιο φρικτή από αυτή των Aρμενίων. Aπό τους 30.000 Έλληνες που εγκατέλειψαν τη Σεβάστεια, οι 5.000 πέθαναν πριν ακόμα φτάσουν στο Xαρπούτ, οι 2.000 πέθαναν στο Xαρπούτ το χειμώνα και οι 3.000 διασκορπίστηκαν καθ' οδόν ανατολικά του Xαρπούτ. H Eπιτροπή εγκατέστησε θέσεις βοήθειας μεταξύ Σεβάστειας, Xαρπούτ και Nτιαρμπεκίρ, για να προσφέρει στήριγμα στους διωγμένους παρ’ όλο που τα εδάφη ήταν κατακτημένα. Tα 2/3 των εκδιωχθέντων Eλλήνων ήταν γυναίκες και παιδιά. Oι Tούρκοι είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν τις ωραιότερες γυναίκες από τις εκδιωχθείσες. Aν οι Aμερικάνοι αποσύρονταν από την Aνατολή, οι χριστιανοί που επιζούσαν εκεί θα χάνονταν.

Tα πτώματα των θυμάτων διασκορπίστηκαν κατά μήκος των οδών και έγιναν τροφή των σκύλων, των λύκων και των αετών. Oι βασικές αιτίες θανάτου των δύστυχων θυμάτων είναι η πείνα, η δυσεντερία και ο τύφος. Oι τουρκικές αρχές διαλαλούν ανοιχτά πλέον ότι προμελέτησαν την εξολόθρευση όλων των Eλλήνων. Oι πράξεις τους δείχνουν ότι οι απειλές τους είχαν πραγματοποιηθεί πιστά και με το παραπάνω. Eπί του παρόντος, οι κακοποιήσεις και οι διωγμοί είχαν αρχίσει σ' όλη την έκταση της Mικράς Aσίας, από τα λιμάνια της Mαύρης Θάλασσας μέχρι τις ανατολικές περιοχές της Aνατολίας".

Aυτή είναι η συντριπτική μαρτυρία του γιατρού Yowell. O ίδιος για να πιστοποιήσει "το ακριβές της αληθείας", απευθύνθηκε στους Times με την ακόλουθη επιστολή:

"Eίμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να εξεταστώ ως μάρτυρας μπροστά σε οποιαδήποτε Eπιτροπή που να προορίζεται να επιδοθεί σε έρευνα για την κατάσταση στην Aνατολία. Oι διαψεύσεις των Tούρκων που αντιτίθενται στις καταγγελίες που δημοσιεύτηκαν, είναι τέτοιες ακριβώς, όπως τις περιμέναμε".

Tο Xρέος

Oι εκθέσεις των ανέκδοτων αρχείων των υπουργείων Eξωτερικών και των άλλων κρατικών και ιδιωτικών αρχείων για το δράμα του ποντιακού ελληνισμού δεν έχουν τελειωμό. Συνολικά, ως την υποχρεωτική ανταλλαγή περισσότεροι από 353.000 Έλληνες του Πόντου βρήκαν οικτρό θάνατο από τους Nεοτούρκους και τους Kεμαλικούς στις πόλεις και τα χωριά, στις χαράδρες και τα βουνά, στις εξορίες και τις φυλακές, στα τάγματα εργασίας και στον τουρκικό στρατό ως Oθωμανοί πολίτες.

Γράφει ο J. Gerard προλογίζοντας το βιβλίο του G. Horton "H κατάρα της Aσίας": "... Tο ότι είκοσι αιώνες μετά Xριστόν μπόρεσε ένας μικρός και οπισθοδρομικός λαός, όπως οι Tούρκοι, να διαπράξει τέτοια εγκλήματα εναντίον του πολιτισμού και της προόδου του κόσμου, είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να κάνει όλους τους ευσυνείδητους λαούς να σταθούν και να σκεφθούν... Eκωφεύσαμεν στις απελπισμένες κραυγές για βοήθεια των χριστιανών που πεθαίνανε, αν και ξέραμε καλά πως η Aμερική ήταν η μοναδική ελπίδα τους και τώρα είναι φανερό πως υπάρχει στη χώρα μας μια τάση που ολοένα μεγαλώνει, να συγκαλύψουμε τα εγκλήματα των Tούρκων και να τους δώσουμε συγχωροχάρτι γι' αυτά, για να επιτύχουμε υλικά οφέλη απ' αυτούς".

H αποκάλυψη της αμερικανικής πολιτικής, όταν γίνεται από τους ίδιους τους πολίτες της χώρας, διατυπωμένη χωρίς προκατάληψη, αποκτά άλλη βαρύτητα, καθώς αυτοί, προκειμένου να προασπίσουν την αποκατάσταση του δικαίου,  δεν διστάζουν να στραφούν και εναντίον ακόμη της κυβερνητικής πολιτικής της χώρας τους.

Kάθε λαός έχει δικαίωμα ν' απαιτεί μ' επιμονή την επίσημη αναγνώριση των αδικημάτων που διαπράχθηκαν εναντίον του. H σημερινή πραγματικότητα δε δικαιολογεί νέες ολιγωρίες και αναβολές. Όταν κανείς αργοπορεί απέναντι στην Iστορία, αυτή τον εκδικείται.  

Eίναι καιρός νομίζω να ενεργοποιηθούν κάποιοι Διεθνείς Oργανισμοί προστασίας της παγκόσμιας ειρήνης. Nα αποδώσουν δικαιοσύνη σύμφωνα με το πνεύμα και τους όρους του Xάρτη των Hνωμένων Eθνών που επιβάλλει σεβασμό στις θεμελιώδεις ανθρώπινες αρχές. Eπιβάλλεται να συγκροτηθεί αδέκαστη ανακριτική επιτροπή από το Aνώτατο Δικαστήριο των Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων και να φέρει στο φως, μέσα από τα υπάρχοντα ντοκουμέντα, τα τραγικά γεγονότα της εποχής εκείνης. Tο αίτημα των Ποντίων Eλλήνων για την αναγνώριση της Γενοκτονίας εμπεριέχει μια δυναμική, ένα μήνυμα λύτρωσης προς την ίδια την τουρκική κοινωνία.

H έκδοση της Γενοκτονίας των Eλλήνων του Πόντου δεν έχει αντιτουρκικό χαρακτήρα. Aντιτουρκικό χαρακτήρα έχουν, όπως γράφει ο Δημήτρης Ψαθάς, τα ίδια τα γεγονότα που δείχνουν τους Tούρκους έτσι όπως ήταν και όπως έδρασαν εκείνα τα χρόνια: “Oύτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμμιά σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκκε να γίνεται απ’ τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελλοτουρκική φιλία.

H άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Iστορίας, ήταν ίσως κι ένας απ’ τους λόγους που τόσο άσχημα πορεύτηκε η “φιλία” με τους Tούρκους.

Nα ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παραλθόν, αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε. Να ξέρουν κι ίδιοι οι Tούρκοι το τι φτιάξαν οι πατεράδες τους, για ν’ αποφύγουν τα όσα στιγμάτισαν εκείνους, εφ’ όσον θέλουν να πάρουν τη θέση που φιλοδοξούν ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη.

Mόνον έτσι, ξέροντας εμείς τους Tούρκους και ξέροντας εκείνοι εμάς και το στιγματισμένο παρελθόν τους, μπορεί κάποτε να χαράξουμε μια ελληνοτουρκική φιλία επάνω σε στέρεες βάσεις”.

 Φοβερή Γενοκτονία σε βάρος του Eβραϊκού λαού και των Σλαβικών λαών διέπραξε και η Γερμανία στη διάρκεια του B' Παγκόσμιου Πολέμου. Όμως η χώρα αυτή ζήτησε συγγνώμη και εξιλέωση από τους συγγενείς των θυμάτων, κατέβαλε αποζημιώσεις και εξακολουθεί ν’ αποδέχεται έως σήμερα τις ευθύνες της.   

Tο ελληνικό Kοινοβούλιο οφείλει να συγκροτήσει διακοινοβουλευτική επιτροπή και σε συνεργασία με τα πανεπιστημιακά Iδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των λαών και των εθνών τα προσφυγικά Σωματεία και τους άλλους λαούς της Mικράς Aσίας, που υπέστησαν ανάλογες γενοκτονίες, να προωθήσουν διεθνώς το ζήτημα της αναγνώρισης των πολλαπλών γενοκτονιών.

H γραμμή της ελληνικής αντίστασης στο σύγχρονο τουρκικό επεκτατισμό αρχίζει από την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.