Ας ακούσουμε τα ρεμάλια τα «σύμφωνα»…

Σημ. Ιστολογίου: Ένα εξαιρετικό Άρθρο - καθαρή ματιά - κραυγή αγωνίας - που μας κάνει να νοιώθουμε ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα. Καλή ανάγνωση.

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΌΠΟΥΛΟΥ

Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ (κι) η γλώσσα μας;

Εάν ναι, τότε…

Εάν ναι, τότε καλό είναι να «ακούσουμε» την γλώσσα μας, για να «δούμε» την πατρίδα μας, την χώρα μας!

Εάν ο ήχος του κάθε ανθρώπου είναι ο καλύτερος «αξονικός τομογράφος», ο οποίος με απόλυτη ακρίβεια «φανερώνει» και αποκαλύπτει την υπόσταση αυτού του ανθρώπου, το ίδιο άραγε δεν θα συμβαίνει και για ένα σύνολο ανθρώπων; Ο ήχος των ανθρώπων μιας χώρας δεν θα «μαρτυρά» κατά συνέπεια και την ίδια την χώρα;

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Εάν ναι, τότε…

Εάν ναι, τότε τα ελληνικά που «ακούγονται» τη σήμερον από εμάς του νέο-έλληνες «μαρτυρούν» μιαν άλλην χώρα, τελείως διαφορετική από εκείνην που εμείς, τουλάχιστον, οι παλαιότεροι θυμόμαστε…

(Είμαι πλέον 55 ετών, και ναι, ανήκω στους «παλαιότερους»… Έχω την ηλικία που –θεωρητικώς αν μη τι άλλο- κανείς έχει την καλύτερη θέα του βίου (του)… Βρίσκεται στην κορυφή του βουνού της ζωής (του)… Ως εκ τούτου, ξέρει πολύ καλά και από πού έρχεται και κατά πού πάει… Το βλέπει! Ναι, τα 55 σου προσφέρουν απεριόριστη θέα!… Και αυτό είναι που μου δίνει το θάρρος να σου πω αυτά που σου λέω, αγαπητέ μου συνόντα, –που έλεγε και ο Σωκράτης– αγαπητέ μου, συμπολίτη… ) …

  

Θα πει κανείς πως: ε, δεν πειράζει, μωρέ, έτσι όπως μιλάμε – δεν χάλασε κι ο κόσμος… Πολύ πιθανόν… Σκέφτομαι όμως ότι, ακριβώς, επειδή «χάλασε ο κόσμος» γι’ αυτό, ίσως, και εμείς μιλάμε έτσι όπως μιλάμε! Και εάν είναι έτσι τότε…

Η γλώσσα, βεβαίως, λένε οι ειδήμονες, πως έτσι κι αλλιώς εξελίσσεται, μεταβάλλεται, διαμορφώνεται κλπ κλπ… Σύμφωνοι! Καμμία αντίρρηση επ’ αυτού! Μιλώ όμως, και έχω κατά νου, για κάτι «μορφώματα» της γλώσσας που αποκτήσαμε οι νέο-έλληνες τελευταίως, και που έγιναν -εν μια νυκτί- πολύ «της μοδός», και τα οποία –κατά την γνώμη μου- δεν «φανερώνουν» εξέλιξη, πρόοδο, κλπ κλπ παρά μόνον, και κυρίως, την υποδούλωση ενός ολόκληρου λαού! Ενός λαού πρώην υπερήφανου, πρώην πολιτισμένου, με (πρώην) ταυτότητα, και (πρώην) ιστορία, ο οποίος τώρα με περισσή ανοησία, περισσή άνεση και περισσή σαχλαμάρα παραδόθηκε στον εχθρό και παριστάνει δήθεν τάχα μου –διότι τον παριστάνει!– τον κοσμοπολίτη (;) … Ο σημερινός νέο-έλληνας άγγιξε το όνειρό του: έγινε global ! (Επί τούτου θα το αφήσω αμετάφραστο!)

Αυτό (μού) φανερώνει, λοιπόν, η σημερινή γλώσσα… Το θέμα των ορίων!… Και αυτό, ίσως, να είναι ανησυχητικό- ιδιαιτέρως μάλιστα…

«Όρια»! Η ψυχολογία μας προειδοποιεί πως η τήρησή τους μόνον καλό κάνει στις σχέσεις των ανθρώπων, και η εμπειρία αυτό το επιβεβαιώνει! Τα όρια της γλώσσας, «μαρτυρούν» τα όρια της χώρας; Τα σύνορα, δηλαδή;… Πολύ πιθανόν! Τα «όριά μου» λέμε, τα «σύνορά μου» εννοούμε!

Εάν ναι, τότε…

Εάν ναι, τότε βρισκόμαστε εκτός ορίων! Χάσαμε τα όρια, χάσαμε τα σύνορα…

Η γλώσσα μας (μάς) «μαρτυρά» πως την χώρα μας την έχουμε ήδη προ πολλού προδώσει, προ πολλού παραδώσει! Παγκοσμιοποίηση γαρ; Ίσως…

Πώς αλλιώς να το εξηγήσεις… Όμως ανεξαρτήτως του ποια πολιτική θα ακολουθήσει αυτό το κόμμα ή το όποιο άλλο κόμμα, η γλώσσα που μιλάμε σήμερα (έτσι όπως την μιλάμε, με την προφορά που την μιλάμε – γιατί μιλάμε με προφορά, ας το παραδεχτούμε πλέον!) δεν μας δείχνει, άραγε, πως (συνειδητά; ίσως…) έχουμε προ πολλού εκχωρήσει τα δικαιώματα μας και την ανεξαρτησία μας, άρα και την ελευθερία μας; Η γλώσσα η σημερινή –έτσι όπως «ακούγεται»- δεν προδίδει, επίσης, πως θα θέλαμε να είμαστε μια άλλη χώρα ή να μένουμε σε μιαν άλλην χώρα;

Και είμαστε, άραγε, όλοι διατεθειμένοι να υπερασπίσουμε τα όριά μας; Τα σύνορά μας; Δεν είναι βέβαιο…

Αυτό τουλάχιστον (μού) «ακούγεται» από τον ήχο, κυρίως της νέας γενιάς…

Αλήθεια, έχουμε ακούσει όλοι με προσοχή τα νέα παιδιά; Εσείς ακούτε αυτήν προφορά; Μιλούν λες και δεν είναι η μητρική τους γλώσσα. Λες και είναι μετανάστες τρίτης γενιάς, και δη από την Αυστραλία! Ναι, μιλάμε και εκφέρουμε τα ελληνικά σαν να μην είναι η μητρική μας γλώσσα! Μήπως, όμως, τωόντι δεν είναι; Πόσες ώρες την ημέρα ακούει ένας νέος την ελληνική γλώσσα και πόσες την αγγλική; Έχουμε αναρωτηθεί; (Ας θυμίσω, για άλλη μια φορά, ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ! ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ!!! Απλώς, επισημαίνω τα σημεία των καιρών μας …)

Ας ακούσουμε καλύτερα και με προσοχή τον «ήχο» της νέας γενιάς… Ο ήχος τους, τολμώ να πω, πιστοποιεί πως τα παιδιά είναι ήδη… αλλού! (Άλλωστε, δεν πιστεύουν, ότι έχουν πλέον και καμμιάν άλλη επιλογή!)… Το διαδίκτυο προσφέρει-προτείνει ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, που υποκαθιστά όλες τις χώρες και όλες τις πατρίδες… Είναι ήδη πολίτες ενός νέου Τόπου – του ιστότοπου!

Διαμορφώνεται ήδη ένα νέο είδος ανθρώπου που θα κατοικήσει τον πλανήτη… Για όσο ακόμα αυτός θα κατοικείται… Και αυτό το νέο είδος χρειάζεται μια νέα γλώσσα… η οποία ήδη διαμορφώνεται, ερήμην μας!… Τα παιδιά, λοιπόν, είναι ήδη πολίτες αυτού του νέου Τόπου! Τα παιδιά, εμείς όχι!

Εμείς οι παλαιότεροι (για να επαναφέρω τον όρο…) υποθέτω πως γινόμαστε γραφικοί, εάν όχι γελοίοι (ο εχθρός, πάντως, χαίρεται και στις δυο περιπτώσεις!) όταν υιοθετούμε τον τρόπο των νέων… Και στην περίπτωση αυτή δημιουργείται άλλο ένα μόρφωμα, που κι αυτό τους εξυπηρετεί!…

Σε κάθε περίπτωση, ας «ακούσουμε» με λίγη προσοχή και την απαιτούμενη απόσταση τον ήχο της σημερινής Ελλάδας…

Ας ακούσουμε τα ρεμάλια πλέον τα «σύμφωνα»…

Το Χ, που παριστάνοντας ότι υπερασπίζεται το ολοκαύτωμα ή τα χαμένα εδάφη των παλαιστινίων, μένει αναποφάσιστα παγιδευμένο στις συμπληγάδες των χορδών, και μεταμορφώνεται πότε σε άραβα και πότε σε εβραίο… Ας ακούσουμε το Λ, που αλλοιώθηκε και έγινε λεπτεπίλεπτο (δήθεν!) και πρόσχαρο – gay δηλαδή!… [Gay= πρόσχαρος! Gay: τι υποτίμηση και απαξίωση της ομοφυλόφιλης προτίμησης – και του ομοφυλόφιλου κινήματος! Γι’ αυτό και ο καπιταλισμός το χρησιμοποίησε, ωραιότατα ως «δούρειο ίππο», και έτσι μέσω της «μοδός» κατέκτησε, βεβαίως, και υποδούλωσε το νεώτερό μας σύμπαν] Ας ακούσουμε το Γ, που τρίβει σαν μεθυσμένο γυαλόχαρτο τον λάρυγγα… και μιμείται κατανάλωση ουσιών τέτοια και τόση που θα ζήλευε και ο πλέον ιδανικός αυτόχειρας χρήστης… Ας ακούσουμε το Σ, που παριστάνει και προσποιείται την ιθαγενή εκ του Ηνωμένου Βασιλείου, μόνιμο κάτοικο του Μπάκιγχαμ, πρώην φίλη της Lady DIANA, και αναλόγως των οικονομικών κάποτε και εργαζόμενη στο city… Ας ακούσουμε το Κ, που κατοικεί στο κακόφημο Σόχο, αλλά επειδή καταζητείται ως βαρυποινίτης, δραπέτευσε και κρύβεται πλέον στην στοματική κοιλότητα των νέο-ελλήνων και κάνει την εμφάνισή του μόνο και μόνο για να φτύσει καμμιά πινέζα… Ας ακούσουμε το Ψ, που κάνει αγνώριστα τα ψάρια του Αιγαίου, γιατί τους κόλλησε ένας psύλλος του νερού και έγιναν psάρια…

Ας ακούσουμε το Ξ, που ερχόμενο,ksένο αυτό, ksενάκι, κατ’ ευθείαν από τον Ksέρksη τον Βασιλέα των Βασιλέων, –ksεναγός του ήταν και κολλητός του μικρού Πέρση, του Βαγώα, του έρωτα του Μεγάλου Αλέξανδρου- δεν ksέρει καλά τα ελληνικά, αλλά εν τούτοις μας εksυπηρετεί ως οικιακός βοηθός πλέον της γλώσσας μας φορώντας τα μεταksωτά και να φυσάει… Ας ακούσουμε το Ρ, που παραδέρνει από μοναξιά και απελπισία, και ως άλλος ιππόκαμπος εγέννησε αφ’ εαυτού του κανά δυο-τρία ακόμα Ρ, -ενίοτε και περισσότερα- και κυκλοφορεί συντροφευμένο πλέον στο ευρρρώ, στην κρρρρρίση, και σε όλη την Ευρρρρρώπη, χαρρρριεντίζοντας και παλιμπαιδίζοντας με τους πάντες και τα πάντα, καταναλώνοντας ως ερρρρρωτευμένο μειρρρράκιον τσιπουρρρρράκι και ρρρρακί, προσφέρρρροντας έτσι, μωρρρρέ, χαρρρρά στους ρρρρωμιούς με την περρριφρονημένη πλέον ρρρρωμαλέα τους ρρρρωμιοσύνη… Ναι, ας ακούσουμε αυτά –κι όχι μόνον αυτά- τα νέα «σύμφωνα» της ελληνικής γλώσσας… Ας τα ακούσουμε τώρα, που υπογράφουμε τα νέα σύμφωνα με του αφέντες της Ευρώπης…

Αλλά ας ακούσουμε και τα μπάσταρδα τα «φωνήεντα»… Το Ο, πχ, που λες και έχει φρακάρει στον ουρανίσκο σαν ζεματιστό βραστό αυγό… Το Ε, που κυριαρχεί, συνοδεύοντας και απορώντας αναιδώς, σε κάθε μας ερώτηση… Τα Ι, ΟΙ, Υ, ΕΙ, Η, που λόγω της κρίσης των τραπεζών έχουν πάθει φρικτή προσομοίωση, έτσι ώστε να κατασπαράσσουν το ένα το άλλο, και να εξοντώνουν το ένα το άλλο μέχρι τελικής πτώσεως… Ας ακούσουμε το Α, τον θρίαμβο της άργητας, της νωθρότητας και της αποχαύνωσης ενός ολόκληρου λαού… (ευτυχώς που το ωραιότερο Α, το Α των Ελλήνων, το διέσωσε το πολύτιμο μέταλλο του Καζαντζίδη, και έχουμε έτσι σημείο αναφοράς, σε περίπτωση ενδεχόμενου αφανισμού – λόγω αφελληνισμού…)

Ας μάς «ακούσουμε» γενικώς… μιας και είμαστε μάλλον ανίκανοι να μάς «δούμε»…

Στην τέχνη μας, στην υποκριτική έχουμε ένα αξίωμα για το πώς παίζουμε στην σκηνή του θεάτρου: « στην σκηνή βλέπουμε με τα αυτιά και ακούμε με τα μάτια»…

Μήπως θα είχε ενδιαφέρον να το εφαρμόσουμε –για το πώς θα ζούμε– και στην σκηνή της ζωής; Και, άραγε, υιοθετώντας ένα πρώτο αξίωμα από το κώδικα του θεάτρου, μήπως κατ’ αυτόν τον τρόπο μας δοθεί η ευκαιρία να ανιχνεύσουμε και άλλα αξιώματα;… Και να ανακαλύψουμε πιθανόν το βαθύτερο νόημα και των δύο «σκηνών»; «Παίξε έντεχνα» και «ζήσε έντεχνα»!

«Ζήσε έντεχνα» – κατ’ εμέ, αυτό είναι (για αρχή, τουλάχιστον) το…πλέον επαναστατικό!

Έως τότε… μια ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ: εσείς, ΑΡΧΟΝΤΟΙ αυτής της χώρας (υπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, δημοσιογράφοι, όλοι οι άνθρωποι των προέδρων και των ΜΜΕ, πρόεδροι και γραμματείς των κομμάτων –μηδενός εξαιρουμένου–, όλοι όσοι ασκείτε εξουσία (και οι καλλιτέχνες ακόμα, βεβαίως-βεβαίως!) όλοι όσοι επιβάλλετε εντέλλει μέσω της θέσης σας το μέτρο των πραγμάτων και διαμορφώνετε το γούστο των θνητών νέο-ελλήνων ψηφοφόρων, ας ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ ΤΟΣΟ ΚΑΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ! Ας μην μας βροντοφωνάζετε με την κακή σας προφορά την, εδώ και καιρό πλέον, αναμφίβολη ΗΤΤΑ μας! ΕΛΕΟΣ! Ας ελπίζουμε ακόμα σε κάτι…

Ένα (ανυπόφορο για τα αυτιά μου!) κορυφαίο παράδειγμα: ποιος (πράκτορας;) σας έπεισε ότι η λέξη που αρχίζει από Κ, Π, και Τ όταν προηγείται Ν διαβάζεται έτσι ακριβώς όπως την βλέπουμε γραμμένη; Δηλαδή: την Κυβέρνηση, τον Πρόεδρο, την Τράπεζα;… Κυρίες και κύριοι, είναι ΛΑΘΟΣ!!! Η σωστή προφορά από καταβολής των ελληνικών είναι η εξής: την νGυβέρνηση, τον μBρόεδρο, την νDράπεζα … όπου νG (ή νγκ), μB (ή μπ), νD (ή ντ) προφέρονται μαλακά, δηλαδή, ελληνικά!

Παλαιότερα, (οι παλαιότεροι θα θυμούνται…) ξεχώριζες τους αλλοδαπούς -ακόμα και αυτούς που μιλούσαν άπταιστα ελληνικά- από τους αυτόχθονες έλληνες μόνο και μόνο από την προφορά! Καταλάβαινες αναμφίβολα πως ήταν «ξένοι», επειδή τους ήταν δύσκολο να εφαρμόσουν αυτόν ακριβώς τον κανόνα της γλώσσας (και όχι μόνον αυτόν) τον τόσο εύκολο κατά τα άλλα για εμάς τους αυτόχθονες… Για εμάς, τότε, αυτοί ήταν οι «ξένοι», που μιλούσαν τα «ξένα»… Και φτάσαμε, τώρα, εμείς να μιλάμε ακριβώς όπως εκείνοι τότε!… Ως «ξένοι», δηλαδή! Ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο (την Ελλάδα, όχι τον ιστότοπο!), στην ίδια μας την χώρα! Μιμούμενοι, άραγε, τι; Πιθηκίζοντες τι; Παριστάνοντας τι; Μήπως, ότι εκτάκτως βρισκόμαστε σε αυτήν την χώρα; Ότι πατρίδα μας είναι κάποια άλλη; Η Γαλλία; Η Αγγλία, φερ’ ειπείν; Ποια;… Πως εκτάκτως μιλούμε αυτήν την γλώσσα, τα Ελληνικά, και ότι μάλλον ΔΕΝ είναι η μητρική μας γλώσσα;…

Εάν ναι, τότε…

Εάν ναι, τότε όλο αυτό χρήζει κοινωνιολογικής, ψυχολογικής, πολιτικής, πολιτιστικής, φιλοσοφικής, ιστορικής, οικονομικής, ψυχαναλυτικής κλπ κλπ παρατήρησης και ανάλυσης… Επείγει δε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα!… Επείγει! Τώρα! Τώρα που υπογράφονται τα σύμφωνα με τις άλλες χώρες… Γιατί μπορεί να φανεί πως, κατά βάθος, ΔΕΝ θέλουμε να είμαστε έλληνες, ΔΕΝ θέλουμε να κατοικούμε σε αυτήν την χώρα… Μιας και ΔΕΝ μιλάμε ελληνικά, μιας και ΔΕΝ είμαστε υπερήφανοι που είμαστε έλληνες, μιας και στα μαγαζιά μας οι ταμπέλες είναι σχεδόν ΟΛΕΣ στα «ξένα», μιας και προτιμάμε να ακούμε και να βλέπουμε αποκλειστικά ξένες ταινίες, σήριαλ και μουσική, καταναλώνοντας τόνους αγγλοσαξωνικής κουλτούρας (;) , μιας και τα τατουάζ ακόμα-ακόμα στα κορμιά μας είναι και αυτά στα αγγλικά (ποια άλλη ακόμα γελοιότητα και ανοησία θα αντιγράψουμε από την εσπερία;! Θα μου πεις: εδώ γιορτάζουμε το Halloween! ), μιας και συμφωνούμε, λοιπόν, και αποδεχόμαστε στην eurovision να συμμετέχουμε τραγουδώντας στα αγγλικά, μιας και υιοθετήσαμε πλέον απολύτως τα greeklish, μιας και ήδη αποδεχτήκαμε αγόγγυστα να είμαστε κάτω από το αγγλικό δίκαιο, μιας και … δεκάδες «μιας και» που κάτι μας λένε… Που «κάτι» με όλα αυτά ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ, και οι άρχοντες, βεβαίως, των άλλων χωρών αυτό το «κάτι» ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ το ΕΧΟΥΝΕ πλέον ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ! Μην παριστάνουμε, λοιπόν, τους καμπόσους… ΔΕΝ είμαστε! ΔΕΝ είμαστε επαναστάτες! Οι επαναστάσεις θέλουν ιδέες, αξίες και οράματα! Άγνωστες λέξεις αυτές για εμάς τη σήμερον… Φευ!!!

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, προετοιμάζοντας, τότε, την Επανάσταση του ’21 ούρλιαζε «φτιάξτε σχολεία»! Υποθέτω πως σήμερα, για αρχή τουλάχιστον, θα μας ούρλιαζε «μάθετε ελληνικά», «μιλάτε ελληνικά»!!! Ίσως, γιατί θα πίστευε –«Κύριος οίδε» γιατί– πως κάποιος προετοιμάζει καμμιάν επανάσταση;…

Ποιος ξέρει… Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι…Λες; ΕΙΘΕ!

Αγαπημένε μου –παρόλα αυτά!– συμπολίτη…

με την πρώτη ευκαιρία, θα επανέλθω…

Έως τότε… έρρωσο!

υ.γ 1. ο Φώτης Κόντογλου στο «Ευλογημένο καταφύγιο» (πολύτιμο βιβλίο!) έχει θίξει εξαιρετικά το θέμα της ξενομανίας μας… Δεν είναι τωρινό, προφανώς, το φαινόμενο… Απλώς, τώρα, φοβούμαι ότι… χάθηκε το όριο, και μαζί του χάνεται και το «σύνορο»…

2. «Αγωγή του λόγου», είναι ο τίτλος του βιβλίου (άλλο ένα πολύτιμο βιβλίο!), του Νίκου Παπακωνσταντίνου, για όποιον επιθυμεί να επιβεβαιώσει τα της προφοράς των ελληνικών. Αυτό το βιβλίο ήταν για δεκαετίες το ευαγγέλιο για την εκπαίδευση της γλώσσας και του λόγου των ελλήνων ηθοποιών, κυρίως στο Εθνικό Θέατρο, στου οποίου την Δραματική Σχολή ο Νίκος Παπακωνσταντίνου υπήρξε για δεκαετίες ο καθηγητής της ορθοφωνίας. Απ’ τον Μινωτή και τον Κατράκη μέχρι και τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση, κι απ’ την Παξινού και την Συνοδινού μέχρι την Μπέλλου και την Μαρινέλλα… η ελληνική γλώσσα αξιώθηκε τον υπέροχο ήχο της! Τον ήχο που ανενδοίαστα εμείς τώρα απαξιώσαμε… Εμείς,… οι νέο-έλληνες οι οποίοι μιλάμε και φερόμαστε ωσάν «ξένοι» στην ίδια μας την χώρα!… Κι αυτό, αν όχι από επιλογή… σίγουρα από απάθεια και αδιαφορία… ΦΕΥ!

3. Αγαπητέ «ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΕ», η τούρτα είναι δώρο για τα πρώτα σου γενέθλια! ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ! Και αν οι αρχαίοι έλληνες με την σκέψη τους προσπάθησαν να μορφοποιήσουν το ΧΑΟΣ, αλλά εις μάτην ίσως απ’ ότι μας καταγγέλλει η ανυπόγραφη έγγραφη διαμαρτυρία των κιόνων, εσύ, εν τούτοις, εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρεις, τιμώντας και την χώρα μας και την γλώσσα μας, να βάλεις μια στοιχειώδη έστω τάξη στο ΧΑΟΣ της πολιτικής μας (και όχι μόνον) ενημέρωσης… Και με την κόκκινη πένα του λογότυπού σου -παρόλο που «ελίσσεται τ’ αόριστο και ορισμούς δεν δίνει»- εσύ να ορίζεις και το αόριστο και το αόρατο…

Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος

Αθήνα, 5 Ιουνίου 2015

………………………………………………………………………….

ΣΗΜΕΙΩΜΑ «ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΥ» 

Δυστυχώς, στους τόσους δαίμονες που έχει να αντιμετωπίσει όποιος ασχολείται στις μέρες μας με την ενημέρωση, προστέθηκε ακόμα ένας, ο «δαίμων του e- mail». Έτσι, λοιπόν, κατά την αποστολή του ηλεκτρονικού μηνύματος, στο οποίο περιλαμβανόταν το εξαίρετο άρθρο του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, παραλείφθηκε  το σχετικό συννημένο. Κατόπιν αυτού και εξαιτίας κακής εκτίμησης του υπεύθυνου της στήλης, εξελήφθη ως άρθρο το υπόλοιπον του μηνύματος, το οποίο και δημοσιεύθηκε.

Μετά τη διόρθωση, θέλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από τους αναγνώστες του «Ημεροδρόμου» και από τον Κωσνταντίνο, αφού η δημοσίευση θα μπορούσε να δημιουργήσει άστοχες παρερμηνείες. Πάντως, όχι για να ελαφρύνουμε τη θέση μας, το λάθος έγινε αφορμή να ακούσουμε ένα εξαιρετικό ποίημα σε μια εξαιρετική απαγγελία.

Τώρα, λοιπόν, που δεν υπάρχει κίνδυνος παρεξηγήσεων ας το ξανακούσουμε:  

ΠΗΓΗ: imerodromos