15 Μάη 1948… H μεγαλύτερη κλοπή στην παγκόσμια ιστορία!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
http://nikosklitsikas.gr/

Διαχρονικά, στη διάρκεια των αιώνων, όλοι οι πρόσφυγες έχουν ένα κοινό όνειρο, μια…
άσβεστη ελπίδα… την επιστροφή στη γη τους, στα σπίτια τους.

Αυτό το όνειρο, αυτή την ελπίδα, κυρώνει η Απόφαση 194, τηςΓενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών – ΟΗΕ, στις 11 Δεκέμβρη 1948, για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Από τότε ως σήμερα, περισσότερες από 70 αντίστοιχες αποφάσεις του ΟΗΕ, καταγγέλλουν το Ισραήλ, που επεκτείνει καθημερινά την κατοχή της Παλαιστίνης και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, τις αποφάσεις του ΟΗΕ, υλοποιώντας Γενοκτονία κι Εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού λαού. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την μαρτυρική μας Κύπρο και την κατοχή του 40% της Νήσου από τις ορδές του τουρκικού Αττίλα.

Al Nakba («καταστροφή«) είναι ο όρος που προσδόθηκε στην βίαιη εκδίωξη του Παλαιστινιακού λαού, από την ίδρυση του Ισραήλ.

Όταν οι «μεγάλες δυνάμεις» αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα κράτος μέσα στην Παλαιστίνη, με την λήξη της αποικιακής κυριαρχίας των Άγγλων, με την απόφαση 181 (29 Νοέμβρη 1947), στις 14 Μάη 1948, ο David Ben Gurion, αυτοανακήρυξε το «κράτος του Ισραήλ».

Σαν σήμερα, πριν 68 χρόνια, στις 15 Μάη 1948, οι σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις ξεκίνησαν τους φόνους και την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους και τη γη τους.

Η Αγγλία, ως πρώην κτήτορας της Παλαιστίνης, στην πρώτη γραμμή μεταφέρει στην Παλαιστίνη εβραίους το θρήσκευμα, από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Μετακινήσεις εβραίων προς την Παλαιστίνη, σημειώνονται στις αρχές του 1900 και εντείνονται με τη Διακήρυξη Balfour (2 Νοέμβρη 1917). Ο Arthur Balfour, τότε υπουργός των εξωτερικών της Αγγλίας, έγραφε στον Λόρδο Rothschild (ναι της γνωστής οικογενείας), εκφραστή της αγγλικής εβραϊκής κοινότητας και σημείο αναφοράς του σιωνιστικού κινήματος, πως οφείλει «να είναι ικανοποιημένος από τη δημιουργία μιας ΄εβραϊκής πατρίδας΄ στην Παλαιστίνη, ενόψει του εβραϊκού εποικισμού της επικράτειας του Παλαιστινιακού κράτους«.
Al Nakba… η ημέρα όπου ο Παλαιστινιακός λαός μεταμορφώθηκε σε ένα «έθνος προσφύγων», όπου 750.000 άνθρωποι, το 85% των Παλαιστίνιων, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, από τη γη τους, από την πατρίδα τους, που μετατράπηκε σε «γη του Ισραήλ». Κι όσοι δεν μπόρεσαν να διαφύγουν, ή εναντιώθηκαν στον ξεριζωμό, αποτελούσαν -κι αποτελούν ως σήμερα- απειλή για το σιωνιστικό σχέδιο και δολοφονήθηκαν (μέχρι σήμερα τους δολοφονούν).

Από το 1948 ως σήμερα, το Ισραήλ έχει δολοφονήσει περίπου 100.000 Παλαιστίνιους.

Από το 1948 ως σήμερα, το Ισραήλ έχει συλλάβει 850.000 Παλαιστίνιους κι ανάμεσα στους φυλακισμένους μικρά ανήλικα παιδάκια.

Στους σημερινούς 7.000 φυλακισμένους πολιτικούς κρατουμένους,συμπεριλαμβάνονται 7 βουλευτές της Παλαιστινιακής Βουλής (Marwan Al-Bargouthi, Ahmad Sa’adat, Mohammed Abu Tair, Khalida Jarrar,  Hatem Qafeesha, Hasan Yusuf και Issa al-Jabari), 438 ανήλικα παιδάκια, 68 γυναίκες…

Η διεθνής κοινότητα είναι ένοχη!

Καμία υποκριτική απόφαση του ΟΗΕ δεν εφαρμόστηκε. Οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τον «διεθνή οργανισμό». Εκδίδουν «αποφάσεις» για να νομιμοποιήσουν επεμβάσεις, αλλά και αποφάσεις που δεν εφαρμόζονται ποτέ, όπως για την Παλαιστίνη και την Κύπρο, για να διασώζουν το δήθεν «δημοκρατικό» προσωπείο των «πολιτισμένων υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Επεμβαίνουν στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν κι αλλού, υπερασπίζονται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των γκέι, λεσβιών, των ζώων, αλλά ποτέ δεν επέβαλαν τις αποφάσεις του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, τα υψίπεδα του Γκολάν, της Κύπρου…

Η Κοινωνία των Εθνών (σημερινός ΟΗΕ), ακόμη και για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ –με πρόσχημα το ναζιστικό ολοκαύτωμα– έθετε ως προϋπόθεση το κράτος της Παλαιστίνης. Ένα κράτος που πάντα υπήρχε και σήμερα δεν υπάρχει.

Η Ελλάδα δεν νομιμοποίησε ποτέ και δεν αναγνώρισε το παράνομο κατοχικό καθεστώς.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν αναγνώρισε το ισραηλινό καθεστώς και σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ καλούσε τη διεθνή κοινότητα να εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο κι η Παλαιστίνη, με πρωτεύουσά της την Ιερουσαλήμ, να μπορέσει να δεχτεί την επιστροφή των προσφύγων.

Μάλιστα. την 59η ημέρα της πρωθυπουργίας του με ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, παρά τη λυσσώδη αντίδραση της τότε Ε.Ο.Κ. (σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση), των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καλεί στην Ελλάδα τον Γιάσερ Αραφάτ (τότε σύμβολο τρομοκρατίας για τη δύση)!

ΗΠΑ, ΕΟΚ, ΝΑΤΟ… μπροστά στην ανυποχώρητη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου -παρά τις χυδαίες απειλές τους- κάνουν ένα βήμα πίσω και προτείνουν στον πρωθυπουργό της Ελλάδας μια μεσοβέζικη λύση: «Αναγνωρίστε την Παλαιστίνη, αλλά ταυτόχρονα το Ισραήλ«… διαμηνύει ο Αμερικανός πρέσβης στον Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου εμμένει στην μη αναγνώριση του παράνομου σιωνιστικού καθεστώτος, του ναζιστικού Ισραήλ…Θέτει ως προϋπόθεση αναγνώρισης του Ισραήλ, την εφαρμογή της απόφασης του ΟΗΕ: Ίδρυση Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, Επιστροφή των Προσφύγων, πρωτεύουσα η Ιερουσαλήμ!

Η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, αναγνωρίζει το Παλαιστινιακό κράτος κι ανοίγει η Παλαιστινιακή πρεσβεία της Αθήνας, με καθεστώς αναγνωρισμένου κράτους.

Ένα χρόνο μετά, μπροστά στον Έλληνα πρωθυπουργό υποκλίνεται η παγκόσμια κοινότητα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου διδάσκει στην παγκόσμια κοινότητα τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη, τη στάση των σοσιαλιστών απέναντι στην αδικία! Ελληνικά πλοία διασώζουν τους Αντάρτες της Παλαιστινιακής Επανάστασης, τους Φενταγίν και τον Γιασέρ Αραφάτ, από την πολιορκία των σιωνιστών στη Βηρυτό.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, συνιστά «ψυχραιμία» στον Ανδρέα Παπανδρέου… τον καλεί ν’ αναλογιστεί πως «η Ελλάδα ανήκει στη δύση και έχει υποχρεώσεις απέναντι στους συμμάχους…». Μάλιστα, προσπαθώντας να αποτρέψει την απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου, του επισήμανε με έμφαση «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».

Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την αναγνώριση του Ισραήλ από την επίσημη Ελλάδα, επέρχεται μετά το περιβόητο ΄89, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με υπουργό των Εξωτερικών τον Α. Σαμαρά, ο οποίος επισκέπτεται το Ισραήλ ως κίνηση πλήρους αλλαγής της εθνικής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Σήμερα η επίσημη Ελλάδα συνάπτει συμφωνίες καταπολέμησης της «τρομοκρατίας» (;) με το κατοχικό καθεστώς και μάλιστα στην Ιερουσαλήμ –ο ΟΗΕ στις αποφάσεις του την θέτει ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης– και ο εγκληματίας πολέμου Νετανιάχου προσφωνεί στην Ιερουσαλήμ τον Α. Τσίπρα, πρωθυπουργό της Αριστεράς και υποψήφιο της ευρωπαϊκής αριστεράς για το ανώτατο αξίωμα της Ε.Ε.: «Καλωσόρισες στην Ιερουσαλήμ, καλωσόρισες, φίλε μου!»…

Σήμερα οι αραβικές χώρες, με τα αραβικά μοναρχικά και δικτατορικά καθεστώτα συνεργάζονται μαζί και υπό τις οδηγίες του κατοχικού ισραηλινού καθεστώτος. Μοναδική εξαίρεση η Αδέσποτη κι Αδούλωτη Συρία, που δέχεται για πέντε ολόκληρα χρόνια ιμπεριαλιστική επίθεση, αλλά και η Χεζμπολά, η οργάνωση που το 2006 κατατρόπωσε τον δήθεν ανίκητο στρατό του Ισραήλ και τον έτρεψε σε άτακτη υποχώρηση.
Η Δυτική Όχθη εποικίζεται καθημερινά με τις δολοφονίες Παλαιστινίων να είναι υπόθεση ρουτίνας.

Η μαρτυρική Γάζα, σε δολοφονικό αποκλεισμό.
Όλα θα πρέπει να οδηγήσουν τις Παλαιστινιακές οργανώσεις σε πλήρη αναθεώρηση της πολιτικής τους και των συμμαχιών τους.

Οι δήθεν «ειρηνευτικές συνομιλίες» ήταν ένα τέχνασμα ύπνωσης κι υποδο9ύλωσης της Παλαιστίνης. Το επόμενο βήμα θα είναι η προσάρτηση μικρού τμήματος της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία (με καθεστώς αυτόνομου καντονιού) και η εκτόπιση της Γάζας στην έρημο του Σινά, πάντα με ειδικό καθεστώς.

Η ιστορία των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων διδάσκει πως η καταπίεση, η αποικιοκρατία, η κατοχή έχουν ένα και μοναδικό φόβο: τις κάννες των όπλων που παλεύουν για Λευτεριά και Πατρίδα!

* Η σημερινή 68η μαύρη επέτειος της Γενοκτονίας του Παλαιστινι8ακού λαού, μέσα σ’ όλα και αγαπημένους ανθρώπους στη Γάζα, τους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου, τη Συρία της Αντίστασης, μου φέρνει στη σκέψη τον αγαπημένο φίλο κι αδελφό Omar Suleiman.

Ο πρώτος Άραβας και Παλαιστίνιος φοιτητής στην Περιφέρεια της Καμπανίας (Νάπολη Ιταλίας), ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Συγκάτοικος για τρία ολόκληρα χρόνια και μέχρι σήμερα στην καρδιά μου.

Μαζί του και μαζί με τον Νεοκλή Θεοδώρου, υποδεχτήκαμε τον αδελφό του Αραφάτ, τον Αρχιεπίσκοπο Καπούτσι, ζήσαμε εκείνες τις εποχές μέρες και νύχτες πόνου και λαχτάρας για την Παλαιστινιακή υπόθεση.

Γράφει χθες ο Ομάρ:

«Αύριο ημέρα καταστροφής για την Παλαιστίνη. Επέτειος της «NAKBA»… η καταστροφή. Όταν οι Παλαιστίνιοι υπέστησαν την εθνοκάθαρση από του σιωνιστές…
Ο πατέρας μου υποχρεώθηκε να αφήσει το σπίτι του στην ακτή της Γαλιλαίας, στο χωριό HAWASA και να γίνει πρόσφυγας στη NESFJBIL, κοντά στη Νεάπολη (Νάμπλους).
Θέλω να θυμάμαι αυτή την επέτειο με αυτές τις όμορφες φωτογραφίες ελπίδας, μιας Παλαιστίνης που δεν θέλει να παραδοθεί.

Είναι το σπίτι που γεννήθηκα, αποκαταστάθηκε και δωρίστηκε για να το διαχειρίζονται τα παιδιά του χωριού της NESFJBIL, ώστε να δουλεύουν ψηφιδωτά και καλλιτεχνική κεραμική… Είμαι περήφανος.«

Σήμερα ο Όμαρ, ανήκει στον κόσμο της διανόησης στην Ιταλία, Ηθοποιός, Συγγραφέας, πετυχημένος επιχειρηματίας, πάντα με το όνειρο, την ελπίδα να επιστρέψει στο σπίτι του, τη γη του, την πατρίδα του…

** Η αφίσα αυτής της ανάρτησης είναι του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών (γνωστό κι ως Δικαστήριο Ράσελ), της Περιφέρειας Καμπανίας, το 1982, που είχα την τιμή να είμαι ο Γραμματέας της. Είναι μια πραγματική φωτογραφία που έγινε αφίσα από εμάς: «Για εσένα Παλαιστίνη θα επιστρέψουμε: θα επιστρέψουμε δαφνοστεφανωμένοι«!

ΠΗΓΗ: press-gr.com