Στην κόψη του ξυραφιού - Ριζική στρατηγική μεταστροφή τώρα, Γράφει ο Κυριάκος Κυριακόπουλος

Οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν εγκλωβιστεί μάλλον αμετάκλητα στη ρητορική της έντασης και στην πρακτική των τετελεσμένων...

Και από αυτή την άποψη στους όποιους σχεδιασμούς των επιτελείων, τα ίδια τα γεγονότα πλέον φλερτάρουν όλο και πιο δραματικά, με την απρόβλεπτη όσο και ανεξέλεγκτη δυναμική του «τυχαίου».

Η πρώτη διαπίστωση, είναι πως συνιστά ολέθριο σφάλμα στρατηγικής διαχείρισης, ο μονομερής προσανατολισμός στην ενασχόληση με τη δίκη προθέσεων του ισλαμοπαράφρονα Ερντογάν. Ακόμη και οι πλέον εύστοχες προσεγγίσεις σ αυτή την αδιέξοδη ενασχόληση, βολεύουν αλλά δεν αφυπνίζουν, αναφορικά με το τι δεν κάναμε δεκαετίες ολόκληρες, και φτάσαμε στο σημείο να έχει αντικατασταθεί και τυπικά πια, η έννοια των «ελληνοτουρκικών σχέσεων» με αυτή των «ελληνοτουρκικών προβλημάτων».

Πρόκειται για μια επικίνδυνη στρατηγική εξαλλαγή, που στην ουσία διευκολύνει τις στρατηγικές επιδιώξεις της Άγκυρας.

Η δεύτερη διαπίστωση, είναι πως συνιστά θεμελιακό λάθος τακτικής διαχείρισης, η διολίσθηση στην επιλογή της Άγκυρας, μέσα από την οποία αναβαθμίζονται τα επικοινωνιακά τερτίπια - στα πλαίσια ενός ιδιότυπου υβριδικού πολέμου - και αναγορεύονται σε συστατικό στοιχείο στα πλαίσια μιας ιδιότυπης ρητορικής. Και συνιστά θεμελιακό λάθος αυτή η επιλογή, για δυο κυρίως λόγους:

·Πρώτον γιατί αυτή επιλογή, όχι μονάχα δεν ακυρώνει, αλλά αντίστοιχα ενισχύει όλα εκείνα τα στοιχεία στα πλαίσια της αποσπασματικής (και όχι τόσο ρεαλιστικής εκτίμησης) πως ο παροξυσμός των τουρκικών προκλήσεων, προσβλέπει στην εσωτερική κατανάλωση με αποδέκτη την τουρκική κοινή γνώμη. Και…

·Δεύτερον γιατί από μόνη της συνδυάζεται με ένα διπλό τακτικό λάθος.

Η μια του πλευρά, είναι ότι προσπερνά αβασάνιστα το γεγονός, πως το επικοινωνιακό φορτίο με το οποίο επιχειρεί να επιβαρύνει τις εξελίξεις ο Ερντογάν, έρχεται να «κουμπώσει» εύκολα με τον παραλογισμό και τον τυχοδιωκτισμό στην επιχειρησιακή διαχείριση. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο τυχοδιωκτικής επικοινωνίας και τυχοδιωκτικής πρακτικής που αλληλοτροφοδοτείται αδιάκοπα.

Η άλλη του πλευρά, είναι το γεγονός ότι παραβλέπει πως η υιοθέτηση μιας μεγαλόστομης επικοινωνιακής ρητορικής από τη μεριά της Ελλάδας, οφείλει να συνοδεύεται από την απαραίτητη ετοιμότητα, αποφασιστικότητα και κυρίως την πολιτική βούληση, έτσι ώστε στην επόμενη πρόκληση να καταδειχτεί στους πάντες πως δεν ήταν κούφια και ανέξοδη ρητορική, αλλά μέρος του επιχειρησιακού σχεδιασμού που οφείλει ΚΑΙ να προειδοποιεί ΚΑΙ να εννοεί αυτά που δηλώνει.

Είναι προφανές πως δεν έχουμε πληροφόρηση – και σωστά δεν έχουμε – για το μέτρο της αποφασιστικότητας της πολιτικής ηγεσίας στο πλαίσιο των εν εξελίξει χειρισμών. Οφείλουμε ωστόσο να προειδοποιήσουμε πως:

· Αν η επόμενη πρόκληση μείνει πρακτικά αναπάντητη…

· Αν το ποτήρι της υπομονής αντικαθίσταται διαρκώς με όλο και μεγαλύτερο προκειμένου να μην ξεχειλίσει…

· Αν η εξοικείωση με την υπομονή, μας καθιστά επιρρεπείς σε όλο και πιο αυξημένη δόση. Τότε…

Η όποια δυναμική αποτροπής της ρητορικής των προειδοποιήσεων θα έχει πρακτικά ακυρωθεί…

Η ασάφεια των ορίων της ανοχής θα προκαλεί τον τυχοδιώκτη αντίπαλο να δοκιμάσει και σε κάθε περίπτωση να προκαλέσει τα όρια της.

Και φυσικά ο εναγκαλισμός των εξελίξεων με την ναρκοθετημένη περιοχή του «τυχαίου», θα γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός και από αυτή την άποψη απρόβλεπτος.

Η τρίτη διαπίστωση, είναι πως ο μονομερής προσανατολισμός στη ρητορική της «εσωτερικής κατανάλωσης», οδηγεί και αυτός με τη σειρά του σ ένα τριπλό τακτικό με στρατηγικές προεκτάσεις ολίσθημα.

·Πρώτον: Στο επίπεδο της εθνικής αφύπνισης η όλη διαχείριση δείχνει να προσβλέπει στην εσωτερική κατανάλωση με θύμα τον Ελληνικό λαό, εγκλωβισμένη (η διαχείριση) στην ψευδαίσθηση ότι αυτό ακριβώς κάνει και ο Ερντογάν στην Τουρκία.

·Δεύτερον: Στο επίπεδο της συνολικής πολιτικής διαχείρισης, η κυβέρνηση δεν αποτολμά καν να αποστασιοποιήσει την πολιτική ζωή του τόπου από τη ρητορική της επαναδιαπραγμάτευσης και επαναξιολόγησης, συναισθανόμενη το μέγεθος των πραγματικών εθνικών προκλήσεων για τη χώρα.

·Τρίτον: Στο επίπεδο της διπλωματικής διαχείρισης υπάρχει μια πρωτοφανής νιρβάνα, με αποτέλεσμα η Ελληνική διπλωματία…

ΟΥΤΕ συνειδητοποιεί πως παράλληλα με την επιχειρησιακή προκλητικότητα, υπάρχει και ένας οργασμός σε διπλωματικό επίπεδο όπου η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει μια σειρά από καινούρια τετελεσμένα ανατροπής του διεθνούς δικαίου. Και δυστυχώς…

ΟΥΤΕ αναλαμβάνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες επιθετικής διπλωματίας με στόχο την κατάδειξη της απαίτησης για καθολικό σεβασμό και προάσπιση των διεθνών συμφωνιών σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα.

Συμπερασματικά θα λέγαμε πως ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων που συνθέτουν μια φοβική, αποσπασματική, και στρατηγικά ασυνεχή διαχείριση, που κάπως έτσι σέρνεται και μέσα στο χρόνο, δεν οδηγούν απλά στην καταγραφή φαινομένων τακτικής ανικανότητας στην πολιτική διαχείριση των σοβαρών εθνικών προκλήσεων, αλλά δυστυχώς καταγράφουν και μια δυσάρεστη πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα αυτή τη στιγμή εμφανίζεται ασφυκτικά συμπιεσμένη και τραγικά μόνη, σε μια στιγμή που όφειλε να είχε συστρατεύσει τη διεθνή κοινότητα σε μια καθολική διπλωματική αντεπίθεση στη βάση της υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου… Του δικού της Δικαίου σε τελευταία ανάλυση…

Στο βίντεο που ακολουθεί, η πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τις αθέατες πλευρές των πρόσφατων εξελίξεων