Ακροαριστερός ιμπεριαλισμός στην υπηρεσία της παγκόσμιας κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, του Τιερί Μεϊσάν

Υπό τις προεδρίες Τζόνσον και Νίξον, η CIA προσπάθησε να διαφθείρει κομμουνιστές ακτιβιστές, παντού στον κόσμο, και να τους στρέψει κατά της Μόσχας και του Πεκίνου. Έτσι, κατά τη διάρκεια του λιβανικού εμφυλίου πολέμου, ο Riyad el-Turki αποχώρησε από το Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα με περίπου πενήντα ακτιβιστές, μεταξύ των οποίων ο George Sabra και ο Michel Kilo.

Αυτοί οι δυο δεν έμειναν απομονωμένοι, αλλά έκαναν επαφή με ένα μικρό αμερικανικό κόμμα της άκρας αριστεράς, το Social Democrats USA (Σοσιαλδημοκράτες των ΗΠΑ), στο οποίο εντάχθηκαν.

Κατά τα «μολυβένια χρόνια» [περίοδος αριστερής και δεξιάς ευρωπαϊκής τρομοκρατίας που ξεκίνησε στην Ιταλία την περίοδο του ψυχρού πολέμου, τα έτη 1960-1980] που γνώρισε και η Συρία από το 1978 έως το 1982 με την τρομοκρατική εκστρατεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, οι George Sabra και Michel Kilo πήραν από τον ηγέτη των Social Democrats USA, Carl Gershman, την εντολή να υποστηρίζουν το Ikwan [ουαχαμπίτες τρομοκράτες που υποστήριζε η Σαουδική Αραβία]. Δημοσίευσαν ένα κείμενο που υποστήριζε ότι η παγκόσμια επανάσταση ήταν σε εξέλιξη, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν η πρωτοπορία του προλεταριάτου, και ότι η «Μεγάλη Βραδιά» (Le Grand Soir) θα έρθει χάρη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνελήφθησαν τότε λόγω των δεσμών τους με τους τρομοκράτες.

Το 1982, ο Πρόεδρος Ρήγκαν δημιούργησε με τους εταίρους του των «Πέντε Ματιών», δηλαδή, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Νέας Ζηλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, μια νέα υπηρεσία πληροφοριών για την υποστήριξη των εσωτερικών αντιπολιτεύσεων στα κομμουνιστικά κράτη, το National Endowment for Democracy (NED).

Μακιγιάρισε αυτό το διακυβερνητικό πρακτορείο σε «ΜΚΟ» και εξασφάλισε την άμεση χρηματοδότηση της απευθείας από το Κογκρέσο, και όχι από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αν και ήταν στο προϋπολογισμό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ανάθεσε τη διαχείριση της στον Carl Gerhsman.

Οι ακτιβιστές αυτού του τροτσκιστικού κόμματος τον ακολούθησαν στο ταξίδι του από την άκρα αριστερά έως την δεξιά πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ανάμεσα τους, ήταν μια ομάδα δημοσιογράφων του σιωνιστικού περιοδικού Commentary, οι οποίοι θα εισέλθουν στην Ιστορία με την ονομασία «νεο-συντηρητικοί», και μερικοί διανοούμενοι όπως ο Paul Wolfowitz, ο μελλοντικός υφυπουργός Άμυνας.

Το σημείο συνάντησης μεταξύ αυτής της αντι-σοβιετικής ακροαριστεράς και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έγινε υπό την σύλληψη της ιδέας της «παγκόσμιας επανάστασης». Οι Τροτσκιστές είχαν την εν λευκώ άδεια να την υλοποιήσουν αρκεί να στρέφονταν εναντίον των Σοβιετικών και όχι εναντίον της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.

Διαμόρφωσαν τέσσερις κλάδους του NED, έναν για τα συνδικάτα, έναν για τους εργοδότες, τον τρίτο για τα αριστερά κόμματα και τον τέταρτο για τα δεξιά κόμματα. Είχαν έτσι τον τρόπο να υποστηρίξουν οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική παράταξη, οπουδήποτε στον κόσμο.

Σήμερα, ο κλάδος που στοχεύει στην διαφθορά των κομμάτων της δεξιάς, το International Republican Institute (IRI), έχει ως επικεφαλής τον γερουσιαστή John McCain, ο οποίος συνεπώς είναι τόσο βουλευτής της αντιπολίτευσης όσο και υπάλληλος της διοίκησης την οποία ο ίδιος αμφισβητεί. Ο κλάδος με στόχο την διάβρωση των αριστερών κομμάτων, το National Democratic Institute (NDI), έχει ως επικεφαλής την πρώην υπουργό Εξωτερικών Madeleine Albright.

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της «Αραβικής Άνοιξης», η αραβική ακροαριστερά συνέχισε να συνεργάζεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα – συμπεριλαμβανομένων για παράδειγμα του καθηγητή Moncef Marzouki, μελλοντικού προέδρου της Τυνησίας και του καθηγητή Burhan Galioun, μελλοντικού προέδρος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου. Έτσι είδαμε τον τελευταίο, μεγάλη κοσμική προσωπικότητα, να γράφει τους λόγους του Αλγερινού Abaffa Madani, ηγέτη του Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας, εξόριστου στο Κατάρ.

Ο πολιτικός λόγος αυτής της άκρας αριστεράς βασίζεται σε αμαλγάματα όπως στην πεποίθηση ότι όλα τα αραβικά κράτη είναι ίσα, εξισώνοντας την Σαουδική Αραβία του βασιλιά Salmane με την Συρία του προέδρου Assad. Οι μόνες κυβερνήσεις που σέβονται είναι εκείνες της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Σήμερα, οι Galioun, Sabra και Kilo είναι οι μόνοι αριστεροί εγγυητές της υποτιθέμενης «συριακής επανάστασης» - ψευδο-αριστεροί, όχι στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας, αλλά της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. 

Πηγή: voltairenet