Το παντεσπάνι των δικαστικών και η συνταγματική αναθεώρηση, του Θέμη Τζήμα

Το παντεσπάνι των Ανώτατων δικαστικών...

Οι ανώτατοι δικαστικοί, εξερχόμενοι από το Μέγαρο Μαξίμου εξευτέλισαν έτσι περαιτέρω το ρόλο τους και την ελάχιστη πια αξιοπιστία της ελληνικής δικαιοσύνης.

Αφού εδώ και χρόνια έχουν προσαρμόσει τις αποφάσεις τους, πλην λίγων εξαιρέσεων, στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική, επιβεβαιώνοντας απολύτως το ρόλο τους ως τμήματος του βαθέος κατεστημένου της χώρας, αφού προέβησαν σε βαρύτατα ατοπήματα μόλις τις προηγούμενες ημέρες, έκριναν, σε απόλυτη συμφωνία με τον πρωθυπουργό, ότι ο βασικός τους ρόλος είναι να διασφαλίσουν το παντεσπάνι τους, ενώ η πλειοψηφία του λαού φτωχοποιείται.

Πρωθυπουργός και ανώτατοι δικαστικοί -οι οποίοι άραγε βάσει ποιας θεσμικής πρόβλεψης βρέθηκαν στο Μαξίμου;- παζάρεψαν τα μισθολόγια των τελευταίων.

Ενόσω ακόμα και αυτή η αστική δικαστική λειτουργία, της ούτως ή άλλως μεροληπτικής απονομής δικαιοσύνης, σύρεται σε πρωτοφανή μεταπολιτευτικά απαξία, οι δύο λειτουργίες διαπραγματεύτηκαν αδιαφανώς μεταξύ τους.

Εκλεκτικές σχέσεις εκτελεστικής και δικαστικής λειτουργίας προφανώς πάντα υπήρχαν. Πολύ συχνά δε και παρά - εκτελεστικής - βλέπε παρακρατικής - και δικαστικής λειτουργίας, με χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις της δίκης ΑΣΠΙΔΑ, του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού αλλά και της δίκης Κοσκωτά. Ωστόσο θα περίμενε κανείς, από μια όχι αριστερή αλλά έστω εν γένει δημοκρατική κυβέρνηση, να μη συνεχίζει με απροκάλυπτο τρόπο αυτές τις στρεβλώσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως μάλλον δεν καταβάλλεται από τέτοια “άγχη” και ανησυχίες.

...και η συνταγματική αναθεώρηση των επιχειρηματιών

Την ίδια μέρα σε μια άλλη άνευ προηγουμένου κίνηση, διόρισε επιτροπή εκ προσωπικοτήτων για την αναθεώρηση του συντάγματος. Πρέπει κατ' αρχάς κάποιος να του θυμίσει ότι τέτοια παράλληλα “όργανα”, πέραν των συνταγματικώς προβλεπομένων, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, που βασίζονται στην προσωπική εύνοια του επικεφαλής της εκτελεστικής λειτουργίας, διορίζονται είτε σε αποτυχημένα κράτη, είτε σε δικτατορίες, διότι ακριβώς δεν υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί. Επιπλέον όμως οφείλουμε να παρατηρήσουμε και το εξής: σε ριζοσπαστικά, προοδευτικά καθεστώτα, που έρχονται σε ρήξη με προγενέστερες, συντηρητικές ή αντιδραστικές μορφές εξουσίας, εντοπίζονται παραδείγματα συμβουλιακών συγκροτήσεων, που προωθούν τη συνταγματική συζήτηση, από τα κάτω και με πρωταγωνιστικό το ρόλο των εργαζομένων, των νέων, των επιστημόνων, των κινημάτων κλπ. Στο παρά- όργανο Τσίπρα αντιθέτως, υπάρχουν επιχειρηματίες, ευνοούμενοι επιστήμονες και καλλιτέχνες της εξουσίας. Ποιοι απουσιάζουν; μα ακριβώς οι εργαζόμενοι οι νέοι, οι άνεργοι, τα κινήματα.

Δηλαδή, η κυβέρνηση Τσίπρα ορίζει ένα παρά-όργανο, τύπου επταετίας και φυσικά αποκλείει από αυτό τα θύματα της κρίσης και των μνημονίων που και η ίδια υπηρετεί.

Με λίγα λόγια και εκεί ακόμα που δεν υπάρχουν μνημόνια, τρόικα ή κουαρτέτο, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του “πέτυχαν” να γίνουν ίδιοι και χειρότεροι από τους προηγουμένους μνημονιακούς, προκειμένου να παραδώσουν τη σκυτάλη στον επόμενο δήμιο της δημοκρατίας και του λαού, στο Μητσοτάκη, εν ευθέτω χρόνω.