Mύρισε «άρωμα εκλoγών»;

του Σάκη Μουμτζή

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στο Συνέδριο του κόμματος, σε ανασχηματισμό και στην συνέχιση της διακυβέρνησης από την συγκυβέρνηση, που πιθανόν να διευρύνει την κοινοβουλευτική στήριξη της. Ο άλλος δρόμος περνά, μέσα από το προγραμματισμένο για τον Σεπτέμβριο Συνέδριο, στην διενέργεια εκλογών με αποτέλεσμα την ευπρόσωπη ήττα και την «παλινόρθωση των παλιών κομμάτων».

Προφανώς η πρώτη επιλογή εμφανίζεται ως η πιο λογική, γιατί εναρμονίζεται με την εδραιωμένη σε όλους πεποίθηση για την εξουσιομανία του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ομαλής πορείας προς το 2019, όταν λήγει και η θητεία της παρούσας κυβέρνησης. Με μια όμως πιο αναλυτική ματιά θα δούμε πως αυτός ο οδικός χάρτης είναι ναρκοθετημένος από την αφετηρία του κιόλας.

Έτσι λοιπόν, στο Συνέδριο του κόμματος, μετά βεβαιότητος, θα αναφανούν όλες οι διαφωνίες για τα ήδη πεπραγμένα, θα εκδηλωθούν οι ιδεολογικές ανησυχίες για την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σίγουρα θα χαραχθούν οι ενοχλητικές, για την ηγεσία, «κόκκινες γραμμές» για την δεύτερη αξιολόγηση και τα εργασιακά. Συνήθως αυτά τα Συνέδρια, στα κόμματα με έντονο το ιδεολογικό στοιχείο, είναι οι προπομποί διασπάσεων και αμφισβητήσεων και όχι Συνέδρια «ενότητας και αγώνα».

Στην συνέχεια, ο ανασχηματισμός εμφανίζει πολλά προβλήματα για την κυβερνητική και κομματική συνοχή. Γιατί τα στελέχη που θα ανασχηματισθούν θα είναι βουλευτές ενώ οι αντικαταστάτες τους, που η υπουργοποίηση τους θα σηματοδοτεί και την πολιτική διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είναι. Αυτό, ενδεχομένως, θα επιφέρει τριγμούς στην ενότητα του κόμματος, που ούτως ή άλλως θα είναι ήδη τραυματισμένη από τις συνεδριακές διαδικασίες. Ένα πρόσθετο πρόβλημα αφορά την ποιότητα των νέων συμμάχων, καθώς ουδέν σοβαρό άτομο θα θελήσει να διακινδυνεύσει την πολιτική αξιοπρέπεια του, συνεργαζόμενο με ένα κόμμα που βυθίζεται. Ακόμα και ο Β. Λεβέντης, πολύ αμφιβάλλω αν θα θελήσει να γίνει κυβερνητικός εταίρος. Αλλοπρόσαλλος και απρόβλεπτος είναι, ανόητος δεν είναι. Έτσι, είναι πολύ πιθανό ο ανασχηματισμός να δημιουργήσει στον ΣΥΡΙΖΑ πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που, υποτίθεται, θα έλυνε.

Αλλά και η συνέχεια –αν παρακαμφθεί και ο σκόπελος του ανασχηματισμού- έχει την δεύτερη αξιολόγηση, τα εργασιακά και κυρίως την οργή του κόσμου για την φοροκαταιγίδα. Θα είναι η πρώτη φορά στην κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, που οι πολίτες θα βιώνουν καθημερινά το μακρύ χέρι του Καρανίκα και του «αρραβωνιαστικού» της Σβίγγου βαθιά μέσα στην τσέπη τους. Είναι λογικό κάθε μήνας που θα περνά να αυξάνει δραματικά την δημοσκοπική διαφορά που θα χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από την Νέα Δημοκρατία. Μέσα σε μια παρόμοια κατάσταση, παρέδωσε το καλοκαίρι του 2011 ο Γ. Παπανδρέου την κυβέρνηση στον Α. Σαμαρά, που ως λογικός άνθρωπος δεν την αποδέχτηκε.

Ο άλλος δρόμος έχει την προκήρυξη εκλογών για την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Το Συνέδριο του κόμματος θα είναι ενταγμένο στον προεκλογικό αγώνα, χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρίες, οι πληρωμές ΕΝΦΙΑ και των λοιπών φορολογικών υποχρεώσεων θα μετατεθούν για τον Οκτώβριο, οι διαδικασίες ενότητας του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού της ΔΗΜΑΡ και των λοιπών κινήσεων της κεντροαριστεράς- ενός χώρου που μπορεί να υποδεχθεί σημαντική μερίδα απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ- δεν θα έχουν ολοκληρωθεί και ο σκοπός της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ή να ανατρέψει το σημαντικό προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας και να κερδίσει τις εκλογές ή αν δεν το κατορθώσει, να ηττηθεί με μια μικρή διαφορά. Σε αυτήν την περίπτωση ενεργοποιείται το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης» ή το ακόμα καλύτερο σενάριο, νέων εκλογών με απλή αναλογική.

Επειδή είναι βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των κομμάτων της Αριστεράς, η ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και εν συνεχεία η χάραξη των ακολουθητέων πολιτικών, νομίζω πως η προκήρυξη εκλογών μέσα στον Σεπτέμβριο συγκεντρώνει πολλά θετικά στοιχεία για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και συνεπώς και πολλές πιθανότητες να συμβεί.

από το «Liberal» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΠΑΜ