Με επικεφαλής την Πολωνία, οι Ευρωπαίοι “σπιτίσιοι νέγροι” ανταγωνίζονται για το Βραβείο Δαρβίνου, πιο γνωστό σαν Βραβείο Βλακείας

Το άρθρο αυτό γράφτηκε για την Unz Review:

http://www.unz.com/tsaker/led-by-poland-the-european-house-negroes-compete-for-the-darwin-awards/

Και τώρα, που έχουν χαθεί και απορριφθεί όλα αυτά τα οφέλη και όλη αυτή η βοήθεια, η Αγγλία, ηγείται των γαλλικών προσφορών που θα εγγυώνται την ακεραιότητα της Πολωνίας – αυτής της ίδιας Πολωνίας, η οποία μόλις πριν από έξι μήνες, με την απληστία ύαινας, έλαβε μέρος στη ληστεία και την καταστροφή του κράτους της Τσεχοσλοβακίας.

-Winston Churchill, The Gathering Storm

Πραγματικά ζούμε σε έναν τρελό κόσμο. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, ήδη λανσαρισμένη σαν “σύνοδος κορυφής ορόσημο”, τα παιδιά στην Πολωνία θα πρέπει να υποβληθούν μέχρι και σε 4 ώρες προπαγάνδας ΝΑΤΟ την εβδομάδα για τους επόμενους δύο μήνες. Προφανώς, οι Πολωνοί πιστεύουν ότι η ασφάλειά τους θα ενισχυθεί σημαντικά, εάν καταφέρουν να δημιουργήσουν τις ισχυρότερες δυνατές εντάσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας. Είτε πιστεύουν αυτό, είτε νομίζουν ότι οι Ρώσοι θα τρομοκρατηθούν εντελώς, ώστε θα επιστρέψουν την Κριμαία στους Ukronazi του Κιέβου, θα εγκαταλείψουν το Donbass και θα αποστρατιωτικοποιηθούν μονομερώς.

Τίποτα το καινούργιο. Η Πολωνία - η χώρα που ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ονόμασε “άπληστη ύαινα” - έχει μακρά ιστορία προσπαθειών να επιτεθεί στην Ρωσία όταν η Ρωσία ήταν στα αδύναμα της, και οι μεγαλύτεροι "ήρωες" της Πολωνίας είναι διάσημοι για επιθέσεις κατά της Ρωσίας όταν αυτή έχει  εσωτερικά προβλήματα. Μόνο που αυτή τη φορά η Ρωσία δεν είναι αδύναμη και ο ρωσικός λαός είναι σταθερά πίσω από το Κρεμλίνο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ρωσική αρκούδα αδιαφορεί πλήρως για την πολωνική ύαινα, ειδικά όταν αυτή κρύβεται πίσω από τον αμερικανικό αετό και γαυγίζει στη Ρωσία.

Η πολωνική αντίληψη της ιστορίας είναι τουλάχιστον αλλόκοτη. Για παράδειγμα, οι Πολωνοί πολιτικοί κατηγορούν συνεχώς την Σοβιετική Ένωση για την Σοβιετική-Γερμανική Συνθήκη μη επίθεσης του 1939 (γνωστή και σαν “Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ”). “Ξεχνούν” με βολικό τρόπο όμως ότι μια ολόκληρη πενταετία πριν από το 1939 η Πολωνία πρώτη υπέγραψε την Πολωνική-Γερμανική Συνθήκη μη επίθεσης, το 1934 (που για κάποιο λόγο δεν είναι γνωστή σαν “Σύμφωνο Piłsudski-Χίτλερ”). Μιλώντας για τον Piłsudski, ρίξτε μια ματιά σ' αυτή την (πολύ politically correct) περίληψη της ζωής και της δράσης του και θα δείτε ότι οι μεγαλομανείς φασίστες εθνικοί ήρωες δεν είναι προνόμιο μόνο της Ουκρανίας.

Προφανώς, η ιστορία δεν δίδαξε απολύτως τίποτα στους Πολωνούς.

Έχουν παρέα όμως.

Οι περισσότεροι Ανατολικοευρωπαίοι δείχνουν να έχουν καταληφθεί από έναν μιλιταριστικό παροξυσμό και από έναν γνήσιο φόβο ότι οι Ρώσοι είναι έτοιμοι να εισβάλουν. Απλά εισάγετε "Baltic invasion drills" στην αγαπημένη σας μηχανή αναζήτησης και δείτε μόνοι σας πώς η αυτοκρατορική μηχανή προπαγάνδας συζητά συνεχώς το εάν μια (προφανώς επικείμενη) ρωσική εισβολή μπορεί να αναχαιτιστεί ή όχι και πώς τα τεθωρακισμένα των ΗΠΑ θα σώσουν τις Βαλτικές χώρες από τους Russkies.

http://thesaker.is/wp-content/uploads/2016/06/Selection_239.png

Οι Ρώσοι, οι οποίοι ενημερώνονται συνεχώς γι' αυτές τις εξελίξεις που συζητούνται σχεδόν σε καθημερινή βάση στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, είναι απολύτως μπερδεμένοι με όλη αυτή την παρανοϊκή υστερία. Στην πραγματικότητα, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι θα μπορούσε κάποιος να πάρει στα σοβαρά αυτές τις ανοησίες.

Ταυτόχρονα όμως, οι Ρώσοι, συνειδητοποιούν επίσης ότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι εξαιρετικά παρόμοιο με ότι είχε προηγηθεί της γερμανικής εισβολής στην Σοβιετική Ένωση: ένα μείγμα από λυσσασμένη ρωσοφοβική ρητορική και μια αυξανόμενη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων κατά μήκος των δυτικών συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, ακόμη και αν η έννοια μιας Πολωνίας ή οποιουδήποτε άλλου που πραγματικά προετοιμάζεται για μια ρωσική εισβολή προκαλεί μόνο αμήχανες αντιδράσεις και χάχανα στη Ρωσία, οι Ρώσοι, υποθέτουν επίσης, ότι η τρέχουσα στρατιωτικοποίηση είναι μόνο το πρώτο βήμα σε μια πολύ μεγαλύτερη και ευρύτερη διαδικασία και συνεπώς προετοιμάζονται και αυτοί ενεργά για πόλεμο.

Το τι θα συμβεί στη συνέχεια, δύσκολα αποτελεί έκπληξη: το τοξικό μείγμα των νεοσυντηρητικών των ΗΠΑ και των ρωσόφοβων της Ανατολικής Ευρώπης θα οδηγήσει πρώτα και κύρια σε ατέλειωτη παρανοϊκή ρητορική και μανία και στην αύξηση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό, με τη σειρά του, θα έχει ως αποτέλεσμα την αναπόφευκτη αύξηση των ρωσικών στρατιωτικών δυνατοτήτων κατά του ΝΑΤΟ, πράγμα που θα δώσει στους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ ακόμη περισσότερους λόγους για να μιλάνε περί “ρωσικής απειλής” και αυτό θα προκαλέσει ακόμα πιο παρανοϊκούς εφιάλτες στους Ανατολικοευρωπαίους.

Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι αυτή είναι μια τεράστια νίκη για τους Neocons των ΗΠΑ: έχουν δημιουργήσει τελικά μια κατάσταση στην οποία

  

1. Οι Ανατολικοευρωπαίοι είναι τόσο τρομοκρατημένοι ώστε δεν είναι σε θέση να σκέφτονται λογικά.

2. Οι Δυτικοευρωπαίοι είναι ίσως ικανοί να σκέπτονται αλλά δεν μπορούν να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια.

3. Όλες οι χώρες της ΕΕ θα αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες και θα αγοράζουν κυρίως οπλικά συστήματα των ΗΠΑ (ώστε να ανταποκριθούν στα πρότυπα του ΝΑΤΟ). Το βιομηχανικό-στρατιωτικό  σύμπλεγμα των ΗΠΑ στις καλύτερες του.

4. Το ΝΑΤΟ θα βρει έναν νέο (παλιό) ρόλο για τον εαυτό του.

5. Η Ρωσία θα αποσυνδεθεί περαιτέρω από την ΕΕ, ιδιαίτερα οικονομικά.

6. Οι Ευρωπαίοι θα τρομοκρατηθούν περισσότερο από προβλέψεις πολέμου και θα πεισθούν  περαιτέρω ότι το ΝΑΤΟ είναι η απαραίτητη συμμαχία με επικεφαλής το απαραίτητο έθνος.

7. Η Ρωσία θα περικυκλωθεί ακόμα περισσότερο από νέα προτεκτοράτα των ΗΠΑ (η Φινλανδία και η Γεωργία είναι κατά πάσα πιθανότητα τα επόμενα)

  

Εάν αυτό είναι μια τεράστια επιτυχία για την Αυτοκρατορία, είναι επίσης και μια τεράστια αποτυχία για τη Ρωσία.

Ωστόσο, δεν νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να είχε αποτρέψει αυτό το αποτέλεσμα. Ας είμαστε ειλικρινείς: δεν υπάρχει κανείς να μιλήσει στην Ευρώπη για λογαριασμό των Ρώσων (με εξαίρεση, ίσως, τον Πρόεδρο της Ουγγαρίας Orban). Οι Ρώσοι προσπάθησαν και έκαναν ότι μπορούσαν προκειμένου να αναβιώσει ένα ελάχιστο κοινής λογικής στους Ευρωπαίους πολιτικούς, αλλά χωρίς αποτέλεσμα: οι Ευρωπαίοι απλά δεν έχουν το μυαλό, τη σπονδυλική στήλη ή τους όρχεις ώστε να τολμήσουν να έχουν μια δική τους άποψη. Η γνώμη τους πλέον είναι αυτό που λέει ο Λευκός Οίκος.

Ξέρω, το επιχείρημα είναι ότι φταίνε μόνο οι ηγέτες, ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν υποστηρίζουν αυτές τις πολιτικές. Πως εξηγείται όμως το ότι ήταν εκατομμύρια οι Ευρωπαίοι που βγήκαν στους δρόμους κατά τη διάρκεια της λεγόμενης “Κρίσης των Ευρωπυραύλων” (ΣτΜ, το 1979) ή όταν αντιτέθηκαν στον πόλεμο στο Ιράκ, ενώ δεν έχουν απολύτως τίποτα να πουν για την κυριαρχία τους που μετατρέπεται σε φάρσα, για τους ηγέτες τους που στηρίζουν ένα ναζιστικό καθεστώς στο Κίεβο και για το ότι χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ σαν βορά για κανόνια σε έναν πιθανό ηπειρωτικό πόλεμο;

Μπορώ μόνο να συμπεράνω ότι οι Ευρωπαίοι αξίζουν τους ηγέτες που έχουν.

Τους αξίζει επίσης ένα συλλογικό Βραβείο Δαρβίνου (ΣτΜ, ή Βραβείο Βλακείας). Ειδικά οι Ανατολικοευρωπαίοι που έχουν ζωγραφισμένο ένα στόχο σκοποβολής στο κεφάλι τους μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τον Θείο Σαμ. Ένας Πολωνός επίσημος κατήγγειλε την “νοοτροπία νέγρου” των συναδέλφων του και ένας πρώην υπουργός Εξωτερικών μίλησε ακόμη για “στοματικό σεξ που δίνεται χωρίς τίποτα σε αντάλλαγμα”, μια πολύ εύστοχη εικόνα πράγματι. Αυτά τα ξεσπάσματα όμως δεν οδηγούν πουθενά. Αν ο McCain (ΣτΜ, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών το 2008 και γνωστό “γεράκι”) σύγκρινε την Ρωσία με ένα “βενζινάδικο μεταμφιεσμένο σε χώρα”, τότε κι εγώ θα σύγκρινα την ΕΕ με ένα πορνείο μεταμφιεσμένο σε ευρωπαϊκή συμμαχία, έναν οίκο ανοχής, όπου οι Αμερικανοί εξυπηρετούνται δωρεάν. Το "Όλοι μας περιφρονούν, κανείς δεν μας φοβάται”, θα μπορούσε να γίνει το νέο σύνθημα της ΕΕ.

Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία οι Αμερικανοί θα πασχίσουν να συμπεριφερθούν στους συμμάχους του ΝΑΤΟ της ΕΕ με απόλυτη ευγένεια και σεβασμό, αλλά στην πραγματικότητα θα τους βλέπουν σαν αυτό που ο Malcolm X ονόμασε “σπιτίσιους νέγρους”. Επιτρέψτε μου να το μεταφέρω στο ακέραιο, δεδομένου ότι είναι μια τέλεια περιγραφή της σύγχρονης Ευρώπης:

Έτσι, έχετε δύο είδη Νέγρου. Το παλιό είδος και το νέο είδος. Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε το παλιό είδος. Όταν διαβάζετε γι' αυτόν στην ιστορία κατά τη διάρκεια της δουλείας, αυτός ονομαζόταν  “Μπάρμπα Θωμάς”. Ήταν ο σπιτίσιος Νέγρος. Και κατά τη διάρκεια της δουλείας είχατε δυο Νέγρους. Είχατε τον σπιτίσιο Νέγρο και τον χωραφίσιο Νέγρο. Ο σπιτίσιος Νέγρος συνήθως ζούσε κοντά στο αφεντικό του. Ντυνόταν σαν το αφεντικό του. Φορούσε τα ρούχα από δεύτερο χέρι του αφεντικού του. Έτρωγε το φαΐ που το αφεντικό άφηνε πάνω στο τραπέζι. Και ζούσε στο σπίτι του αφεντικού του, πιθανότατα στο υπόγειο ή τη σοφίτα, αλλά πάντως ζούσε στο σπίτι του αφεντικού. Έτσι, κάθε φορά που ο σπιτίσιος Νέγρος προσδιόριζε τον εαυτό του, προσδιόριζε πάντα τον εαυτό του με την ίδια έννοια που το αφεντικό του προσδιόριζε τον εαυτό του. Όταν το αφεντικό έλεγε: “Έχουμε καλό φαγητό”, ο σπιτίσιος Νέγρος έλεγε, “Ναι, έχουμε άφθονο και καλό φαγητό”. “Εμείς” έχουμε άφθονο και καλό φαγητό. Όταν το αφεντικό έλεγε “έχουμε ένα ωραίο σπίτι εδώ”, ο σπιτίσιος Νέγρος έλεγε, “Ναι, έχουμε ένα ωραίο σπίτι εδώ”. Όταν το αφεντικό αρρώσταινε, ο σπιτίσιος Νέγρος ταυτιζόταν τόσο πολύ με το αφεντικό του που έλεγε, “Τι τρέχει αφεντικό, είμαστε άρρωστοι;”. Ο πόνος του αφεντικού του ήταν και δικός του πόνος.  Και τον πονούσε περισσότερο να είναι άρρωστο το αφεντικό του από το να είναι άρρωστος ο ίδιος. Όταν το σπίτι έπιανε φωτιά, αυτό το είδος του Νέγρου θα αγωνιζόταν πιο σκληρά για να σβήσει τη φωτιά στο σπίτι του αφεντικού από όσο το ίδιο το αφεντικό. Υπήρχε όμως και ένας άλλος Νέγρος, έξω, στο χωράφι. Ο σπιτίσιος Νέγρος ήταν η μειοψηφία. Η μάζα – οι χωραφίσιοι Νέγροι, ήταν η μάζα. Ήταν η πλειοψηφία. Όταν το αφεντικό αρρώσταινε, προσεύχονταν να πεθάνει. Αν το σπίτι του έπιανε φωτιά, προσεύχονταν να έρθει ένας άνεμος και να δυναμώσει την φωτιά. Αν κάποιος ερχόταν στον σπιτίσιο Νέγρο και του έλεγε, “Πάμε, την κοπανάμε”, φυσικά ο Μπάρμπα Θωμάς θα έλεγε, “Να πάμε που; Τι θα μπορούσα να κάνω χωρίς αφεντικό; Πού θα ζήσω; Πώς θα ντυθώ; Ποιος θα με φροντίζει;”. Αυτός είναι ο σπιτίσιος Νέγρος. Αν όμως πηγαίνατε στον χωραφίσιο Νέγρο και του λέγατε, “Πάμε, την κοπανάμε”, αυτός δεν θα σας ρωτούσε το πού και πώς. Θα έλεγε, "Ναι, πάμε". Αυτός ο Νέγρος μας τελείωσε τότε.

Δεν είναι μια τέλεια περιγραφή του “νέου Ευρωπαίου” απέναντι στις ΗΠΑ;

Και είμαι βέβαιος ότι οι αξιωματικοί των ΗΠΑ θα έχουν πολύ περισσότερο σεβασμό προς τους Ρώσους "αντιπάλους" τους παρά προς τους “συμμάχους” τους στο ΝΑΤΟ (Έχω συχνά παρατηρήσει αυτή τη στάση στους στρατιώτες των ΗΠΑ).

Παρόλα αυτά, δεν έχω χάσει κάθε ελπίδα.

Κατ' αρχάς, θέλω να πιστεύω ότι οι νεοσυντηρητικοί μπορούν ακόμα να ηττηθούν στις ΗΠΑ και ότι αυτό που εγώ αποκαλώ “παλιά Αγγλική φρουρά” μπορεί να τους δώσει τα παπούτσια στο χέρι. Δεύτερον, δεν έχω χάσει την ελπίδα σε δύο ευρωπαϊκά έθνη: την Γαλλία και την Ιταλία. Θα μπορούσα να κάνω και λάθος αλλά μου φαίνεται ότι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί είναι, στην Ευρώπη, εκείνοι που λιγότερο επηρεάζονται από την αυτοκρατορική μηχανή προπαγάνδας, ίσως λόγω της πολύπλοκης και πλούσιας ιστορίας τους, ποιος ξέρει. Νομίζω ότι υπάρχει ένα τυπικό Λατινικό (εννοώ πολιτισμικά, όχι θρησκευτικά) πνεύμα αντίστασης και εξέγερσης που δεν έχει πλήρως ξεριζωθεί από τον γαλλικό και τον ιταλικό λαό. Θα μπορούσα βεβαίως να είμαι πολύ αφελής και εντελώς λάθος. Είχα μεγάλες ελπίδες  στους Έλληνες, όμως το μόνο που μπόρεσαν να επιστρατεύσουν ήταν η δύναμη αντίστασης ενός βρεγμένου πυροτεχνήματος. Ακόμη και οι πάντα περήφανοι Σέρβοι φαίνεται να έχουν γονατίσει, τουλάχιστον προς το παρόν. Είναι όντως ένα πολύ θλιβερό θέαμα.

Στο μεταξύ, υπάρχουν ενδείξεις ότι η Ρωσία βγαίνει από την ύφεση. Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις σχεδιάζουν πάνω από 2000 στρατιωτικές ασκήσεις μόνο για το 2016. Όσο για το ρωσικό λαό, στηρίζουν ακόμα συντριπτικά τον Πούτιν. Μετά την επερχόμενη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, αυτή η δημοτικότητα είναι πιθανό να ανέβει ακόμη ψηλότερα.

The Saker

  

Επιμέλεια μετάφρασης: Ο Γιώργος του Κλικ

  

ΠΗΓΗ: thesaker