Στου κουφού την πόρτα (του Απόστολου Αποστολόπουλου).

Επί έξη χρόνια ο πολιτικός κόσμος συντίθεται, ανασυντίθεται και τελικάαποσυντίθεται σε σημείο σήψης πλέον. Επί έξη χρόνια οι πολίτες ξαφνιάζονται, αδρανούν, ξεσηκώνονται, καταπίπτουν, εξαπατώνται, ελπίζουν επί ματαίω. Επί έξη χρόνια οι πολιτικοί παίζουν το Μανωλιό με νέα ενδυμασία και οι πολίτες πληρώνουν ακριβά για να δουν το ίδιο έργο. Χτες για όλα έφταιγε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, προχτές ο Παπανδρέου, σήμερα οΤσίπρας. Ένας φαύλος κύκλος. Το ίδιο πολιτικό προσωπικό καταφέρνει να διατηρείται στην κυβερνητική εξουσία εναλλάσσοντας τα πρό-σωπα στους πρώτους ρόλους. Αλλά ταυτόχρονα εκτίθεται ανεπανόρθωτα, εξαχρειώνεται, στερεύουν οι εφεδρείες του. Ο κυοφορούμενος ανασχη-ματισμός με τη μέθοδο «παλιό κρασί σε καινούργιο μπουκάλι» έχει εξαντληθεί πριν καν δει το φως. Η αλλαγή προσώπων είναι, ενίοτε, απαραίτητη και χρήσιμη αλλά το κύριο πιάτο είναι η πολιτική που θα εφαρμόσουν. Και κυρίως η γνώση και η αποφασιστικότητα να το εφαρμόσουν. Η κυβέρνηση, πέρα από τα Μνημόνια, πάσχει από τις ιδεοληψίες των στελεχών και ιδίως από άγνοια της λειτουργίας του Κράτους. Γίνεται συνεχώς λόγος για επενδύσεις και εισροή χρημάτων στα κρατικά ταμεία, και υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις από άλλες χώρες, αλλά μένουν στα χαρτιά από άγνοια ή/και δειλία ανάληψης ευθυνών, επικρατεί ο φόβος ότι οι Δανειστές θα αντιδράσουν χωρίς καν να διερευνηθούν οι δυνατότητες και η άσκηση πίεσης ώστε να υπερνικηθούν οι αντιδράσεις. Κατάθεση όπλων χωρίς μάχη. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπουργοί αντιστέκονται/αδρανούν/καθυστερούν και σε κάθε περίπτωση δεν προωθούν υποθέσεις που θα έλυναν, εν μέρει τουλάχιστον, τα προβλήματα ρευστότητας χωρίς να είναι σαφή τα κίνητρά τους, όχι πάντως, εξ αντικειμένου, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας. Η κυβέρνηση έχει παραδοθεί στις απαιτήσεις των Δανειστών, δεν έχει καν προσπαθήσει να (τους) επιβάλλει τη διάκριση ότι άλλο η εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας απέναντί τους και άλλο οι συναλλαγές με τρίτες χώρες έστω και αν δεν είναι του γούστου τους.

Σωτηρία από το σημερινό πολιτικό προσωπικό δεν περιμένει πλέον σχεδόν κανείς είτε προσέλθει είτε δεν προσέλθει στις κάλπες, όποιον κι αν ψηφίσει με δεν ξέρω ποιο σκεπτικό, αδιάφορο. Ως ανανέωση προσφέρονται, σε ένα κοινό ήδη κουρασμένο και μπουχτισμένο, πρόσωπα ήδη φθαρμένα και αμαρτωλά ή απλώς ανίκανα να αναγνωρίσουν τα προβλήματα και να τα αντιμετωπίσουν με κάποιο αποτέλεσμα. Πχ η κυβέρνηση εμφανίζεται ανίκανη να κάνει τη διάκριση φιλοξενίας και ασυδοσίας ώστε όλοι, Έλληνες και πρόσφυγες, να γνωρίζουν με σαφήνεια τα όρια που χαρακτηρίζουν κάθε ευνομούμενο Κράτος. Ο κάθε ανθρωπισμός δεν μπορεί να είναι λόγος ώστε να παραβιάζεται η κρατική λειτουργία και νομιμότητα. Η στάση της κυβέρνησης προς τους Δανειστές και προς τους πρόσφυγες έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, άγνοια, ατολμία, δειλία, ασχετοσύνη. Παρεμπιπτόντως όσοι Σύριοι πρόσφυγες επέλεξαν την Τουρκία ως πρώτο καταφύγιο είναι λογικό να ανέμεναν φιλική υποδοχή, όπως και έγινε. Συνεπώς λογικό επίσης είναι ότι ξέφευγαν από τις νόμιμες κυβερνητικές/ρωσικές δυνάμεις…

Η Αριστερά μπερδεύεται και στα πιο απλά. Κανείς δεν κάνει θυσίες, δεν διακινδυνεύει ούτε τρίχα της κεφαλής του, για οποιοδήποτε στόχο και ιδανικό δεν εμπεριέχει, δεν υπόσχεται και δεν συνεπάγεται βελτίωση της ζωής όλων και του καθενός. Είναι ο κοινωνικός αγώνας, ταξικός για τους σχολαστικούς στους τύπους της μαρξιστικής ορολογίας. Αλλά η φτώχεια από μόνη της δεν ξεσηκώνει, αντίθετα φέρνει μοιρολατρία και υποταγή για ένα κομμάτι ψωμί, όλο και μικρότερο. Οι ξεσηκωμοί και οι Επαναστάσεις του περασμένου αιώνα ήταν μαζικές συνάξεις κάθε λογής ανθρώπων, αστών, αγροτών, εργατών, φτωχών και αρκετών πλούσιων, εγγράμματων και αγράμματων, τίμιων και λήσταρχων (πχ στην Ελλάδα και στην Κίνα), που συμπαρατάχθηκαν για να διώξουν τους κυρίαρχους και κατακτητές εν ονόματι της Ελευθερίας, όρο εκ των ων ουκ άνευ, για μια καλύτερη ζωή. 

Την Ελευθερία της Πατρίδας τους. Ελευθερώνεις τον τόπο σου για να ζήσεις καλύτερα σ’ αυτόν τον τόπο. Τα δυο πάνε μαζί. Αλλιώς κουτσαίνεις.

Η Ελλάδα είναι πλέον κανονικό προτεκτοράτο, με τη βούλα των Μνημονίων. Καμία από τις κυβερνήσεις των τελευταίων έξη ετών, από το 2010 ως σήμερα, ούτε η σημερινή ούτε οι προηγούμενες, δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό χωρίς να το εγκρίνουν οι Δανειστές, ούτε Νόμους ούτε τίποτα απολύτως. Δεν μπορεί ούτε καν να θίξει τη διαφθορά και τη διαπλοκή πέρα από τα όρια που επιτρέπουν οι Δανειστές και οι εγχώριοι συνεργάτες τους. Ο Τσίπρας κατήγγειλε στη Βουλή ρουσφέτια και χαριστικές πράξεις του κ. Μητσοτάκη, όταν ήταν υπουργός, αλλά απόφυγε έστω να υπαινιχθεί ότι θα καταργήσει κάτι από όλα αυτά.

Θόρυβος, αγωνία και ιδρώτας λόγω της διαπραγμάτευσης. Αλλά η ουσία είναι μια: Όταν χάνεις μια-μια όλες τις μάχες που δίνεις έρχεται μια στιγμή που δεν έχει πια καμία σημασία αν πράγματι αγωνίστηκες για κάτι καλύτερο, αν είσαι προδότης ή απλώς ανίκανος, αν υποχώρησες σε υπέρτερες δυνάμεις. Αν το αποτέλεσμα, κάθε φορά που τρέχεις στα Παρίσια και στα Βερολίνα, πάει τον κόσμο στα χειρότερα, οι αιτίες και οι δικαιολογίες δεν θα αλλάξουν την πορεία προς την πτώση. Κι αν δεν έχει ήδη έρθει αυτή η στιγμή, καταφθάνει καλπάζοντας. Αλλά στου κουφού την πόρτα…

ΥΓ. Φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται το περυσινό «θρίλερ». Το δις εξαμαρτείν… Ωστόσο άλλες πληροφορίες-αδύνατον να τεκμηριωθούν-υποστηρίζουν ότι όλα έχουν συμφωνηθεί από μηνός και βρίσκονται στο γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας, έτοιμα. Ίδωμεν.

από το «iskra.gr»