ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ. ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΥΝΑΓΕ.

Γράφει ο Γιώργος του κλικ

Μετά την πρόσφατη δημοσίευση μιας γερμανικής μελέτης που αποδεικνύει ότι το 95% της “βοήθειας” προς την Ελλάδα κατέληξε στις ευρωπαϊκές τράπεζες και λιγότερο από το 5% στα ελληνικά ταμεία, επιβεβαιώνεται περίτρανα η γνωστή παροιμία:

“Ο κόσμος το έχει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι”

Μέχρι πρόσφατα υπήρχαν βέβαια στην χώρα μας κάποιοι ελάχιστοι που αυτό το τεκμηρίωναν με οικονομικά μεγέθη και που φυσικά δεν εμφανίζονταν ποτέ στα κανάλια του δωσιλογισμού. Τώρα όμως πάμπολλα άρθρα δημοσιεύονται και στο εξωτερικό με τους σχολιαστές από κάτω, από τη μια να αναγνωρίζουν την ίδια μοίρα για τους λαούς τους (και να τρίζουν τα δόντια) και από την άλλη να αναρωτιούνται που πήγε ο Λεωνίδας, που πήγε το 21, που πήγε το ΟΧΙ του 40 και που πήγε το ΟΧΙ του 2015.

Παρ όλη την αναγνώριση της σημασίας που έχει η Ελλάδα για τον κόσμο ολόκληρο και που πολύ γλαφυρά εκφράζει με τα ακόλουθα λόγια ένας αρθρογράφος

“Δεν μπορώ να υπογραμμίσω αρκετά το πόσο σπουδαία είναι η Ελλάδα για την ελευθερία, τα δικαιώματα και τον πολιτισμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Η Ελλάδα δεν είναι ένα 'μια κι έξω', ή απλά, ένα μικρό έθνος με πολύ μικρή σημασία για όλους μας. Η Ελλάδα είναι το παν”,

υπάρχει ένα σχόλιο σε κάποια από αυτές τις δημοσιεύσεις που αν διαθέτεις λίγο φιλότιμο θα σε κάνει να κοκκινίσεις και να σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι:

“Μήπως τους αρέσει το στάτους του δούλου;”

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το εξηγήσει διαφορετικά. Ξέρω κι εγώ αδέρφια; Μήπως μας αρέσει;

Ή μήπως τα φαινόμενα απλά εξαπατούν γιατί πάντα πριν την θύελλα βασιλεύει μια βουβή απειλή που εμφανίζεται σαν παράξενη γαλήνη;

Η αλήθεια είναι ότι τα δεσμά που φοράμε είναι τόσο αλγεινά όσο και γελοία αν υπολογίσουμε ότι αυτοί που μας τα φόρτωσαν είναι τόσο αιμοδιψείς και αδίστακτοι όσο ανίκανοι και θρασύδειλοι, είτε τους έχουμε εδώ δίπλα μας να μας “εκπροσωπούν”, είτε μας κουνάνε το δάχτυλο από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Και είναι τόσο εύκολο να απαλλαγούμε από τα δεσμά αυτά ώστε μόνο το κοινωνικό μας κατάντημα μπορεί να εξηγήσει την αδυναμία μας να το πράξουμε.

Τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε μια μικρή αναδρομή μπας και βγει κάποια άκρη.

Εδώ και 30 περίπου χρόνια ο νεοφιλελευθερισμός, έβαλε σε εφαρμογή το οικονομικό όπλο της απορρύθμισης. Η λέξη ακούγεται πολύ επιστημονική και σοφιστικέ αλλά είναι σαν να αποκαλεί ο δήμιος το τσεκούρι ως “τέμνον εργαλείο”. Γιατί απορρύθμιση σημαίνει απλά αντίο στο κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά κεκτημένα.

Μπροστάρηδες στο εγχείρημα ήταν πρώτα ένας ασήμαντος οικονομολόγος της δεκαετίας του 1930 ονόματι Φρίντριχ Χάγιεκ τον οποίο εν όψει του επερχόμενου σφαγείου φρόντισαν να τιμήσουν και με Νόμπελ Οικονομίας το 1974 και στη συνέχεια ο καλύτερος μαθητής του, ο Μίλτον Φρίντμαν της διαβόητης “Σχολής του Σικάγο”, που για πρώτη φορά εφάρμοσε την νεοφιλελεύθερη συνταγή στην ταλαίπωρη Χιλή του γορίλα Πινοσέτ αμέσως μετά την ανατροπή και την δολοφονία του νόμιμου Προέδρου της χώρας Σαλβαντόρ Αλιέντε.

Αργότερα στο ντουέτο αυτό προστέθηκε και ο Ρόμπερτ Μαντέλ, ο οποίος αν και είχε και αυτός κερδίσει ένα Νόμπελ Οικονομίας επειδή απέδειξε ότι είναι αδύνατη η εφαρμογή κοινού νομίσματος σε δυο χώρες διαφορετικής οικονομικής υποδομής χωρίς να καταδικαστεί σε κατάρρευση η μια από τις δυο, εντούτοις στάθηκε ο εμπνευστής του ευρώ, ενός δηλαδή χρεόγραφου που υιοθέτησαν χώρες με τόσο διαφορετική οικονομική ταυτότητα όσο η Ελλάδα και η Γερμανία. Πως και έτσι;

Κατά ομολογία του ίδιου του Μαντέλ στον δημοσιογράφο Γκρεγκ Πάλαστ η πρόταση του για εισαγωγή κοινού νομίσματος στις χώρες της ΕΕ έγινε ακριβώς για να καταρρακωθεί η οικονομία χωρών που λειτουργούσαν ανταγωνιστικά προς την Γερμανία και παράλληλα να συντριβούν τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και προνόμια στις χώρες αυτές.

Δεν έκανε λάθος δηλαδή ο άνθρωπος. Ίσα ίσα εφάρμοσε την θεωρία του αλλά από την ανάποδη.

Στο μεταξύ έπρεπε να προετοιμαστεί το έδαφος στις χώρες που είχαν μπει στο στόχαστρο της νεοφιλελεύθερης επιδίωξης. Οι χώρες αυτές ήταν εκείνες των κοινωνιών της Δυτικής Ευρώπης, εκείνες δηλαδή που βρίσκονταν παγκόσμια στην εμπροσθοφυλακή των κοινωνικών κατακτήσεων και πολιτικών δικαιωμάτων και που είχαν χύσει αίμα για να τα ενσωματώσουν στο Κοινωνικό τους Συμβόλαιο, δηλαδή στα Συντάγματα τους.

Από την εποχή της Χιλής του Πινοσέτ και μετά, σε διάφορα σημεία του κόσμου, στη Νότια και Νοτιοανατολική Ασία, στην Λατινική Αμερική, στην Αφρική, και αργότερα στην Ανατολική Ευρώπη, σε χώρες δηλαδή που επισκεπτόταν συστηματικά το ΔΝΤ, λάμβανε χώρα ένα κοινωνικό σφαγείο το οποίο ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί στην Δυτική Ευρώπη χωρίς την κατάλληλη “προετοιμασία” και “εξημέρωση” του πληθυσμού.

Δικαίως, αν κάποιος παρατηρούσε όσα διαδραματίζονταν τότε στον τρίτο λεγόμενο κόσμο, θα αναρωτιόταν “Μα είναι δυνατόν να τα κάνουν και εδώ αυτά;”. Και όμως, ήταν. Οι καμπάνα χτύπησε το 2001 όταν εισήλθαμε στην εποχή του ευρώ. Και η Ελλάδα, λόγω φυσικού πλούτου, ανοιχτών λογαριασμών από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και δωσιλογικού πολιτικού προσωπικού ήταν στην κορυφή της λίστας.

Η Ελλάδα αν και όχι στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών κατακτήσεων λόγω του ιδιάζοντος αποικιακού καθεστώτος στο οποίο ήταν αιχμάλωτη, είχε εντούτοις αποδείξει ότι ήταν ένα πάρα πολύ σκληρό καρύδι που τους είχε κοστίσει πανάκριβα. Σε σημαντικό βαθμό είχε επηρεάσει την έκβαση στην Ευρώπη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην Ελλάδα, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πειράματος κονιορτοποίησης των  λαών και τον πολιτικών τους δικαιωμάτων στην Δυτική Ευρώπη, οι πρόγονοι των σημερινών νεοφιλελεύθερων είχαν κάνει ένα πρώτο αλλά σημαντικό ξεκαθάρισμα πριν 70 χρόνια με τον εμφύλιο. Όχι μόνο σαρώθηκαν οι κοινωνικές κατακτήσεις της Κυβέρνησης του Βουνού (πχ ο Κώδικας Ποσειδώνας, ένα είδος Συντάγματος της Ελεύθερης Ελλάδας) αλλά απογυμνώθηκε από τα πιο υγιή και μαχητικά της στοιχεία η κοινωνία μας.

Στη συνέχεια, με την συμβολή ενός καθαρά ταξικού όπλου που φέρει διάφορα ονόματα τα πιο γνωστά από τα οποία λέγονται “ευρωκομμουνισμός” και “ανανεωτική αριστερά” κατάφεραν να αποσπάσουν την λαϊκή συνείδηση από την μεγάλη πατριωτική της παράδοση η οποία ενσαρκώνεται σε ένα και μόνο όνομα, αυτό του ήρωα Άρη Βελουχιώτη, ταυτίζοντας την έννοια της πατρίδας με τους φασίστες είτε αυτοί λέγονται Χούντα είτε ΧΑ.

Τα υπόλοιπα τα έκαναν η παραγωγική αποδόμηση της χώρας σε συνδυασμό με τον εύκολο δανεισμό, την αργομισθία, την καταρράκωση της αυτο-εκτίμησης του εργαζόμενου, την κομπίνα, τον τηλεοπτικό εξευτελισμό και αποχαύνωση, την ταύτιση της πολιτικής πρακτικής με το ρουσφέτι και το βόλεμα, την διάλυση της Παιδείας, της Ιστορίας αλλά και της κάθε αξίας, τον τορπιλισμό του θεσμού της οικογένειας και άλλα πολλά, αλλά πρωτίστως την γιγαντοποίηση της κοινωνικής ασημαντότητας του “εγώ”.

Το είχε πει η Θάτσερ ανακοινώνοντας την νεοφιλελεύθερη στροφή στην Μ. Βρετανία: “Σημασία δεν έχει το Κράτος αλλά το άτομο”.

Είναι η γιγαντοποίηση του “εγώ” που δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα, ειδικά στους νεώτερους σ' αυτούς που δηλαδή πρώτα πήγαν σχολείο και ύστερα ανδρώθηκαν μέσα σ' αυτό το διεφθαρμένο και απαξιωμένο κοινωνικό περιβάλλον.

Όταν προέχει το “εγώ”, ασυνείδητα, οι έννοιες της κριτικής, της αυτοκριτικής, της παρρησίας, της ταπεινοφροσύνης, τελικά της ευφυίας, πάνε περίπατο και βασιλεύει ο εγωισμός και η αμετροέπεια, δηλαδή η κοινωνική ηλιθιότητα.

Στις συνθήκες αυτές ο άνθρωπος θεωρεί την παραδοχή του λάθους ως κοινωνική υποβάθμιση και εξευτελισμό. Του είναι προσφορότερο να τρέφεται διανοητικά με παραμύθια και ευκολοχώνευτες και εξυπνακίστικες ερμηνείες διαφόρων τύπων οι οποίοι σήμερα ή στο πρόσφατο παρελθόν αυτο-χρίστηκαν “ιστορικοί” ή “φιλόσοφοι”, παρά να κάθεται και να σπάει το κεφάλι του (έχοντας απολέσει όχι μόνο το κριτικό κριτήριο αλλά και τον ίδιο τον χειρισμό της μοναδικής στον κόσμο ελληνικής γλώσσας) πάνω από σοβαρά επιστημονικά ιστορικά βιβλία των οποίων επιπλέον αγνοεί και την ύπαρξη.

Και το κακό ολοκληρώνεται με την άλωση και την εξαγορά εκ μέρους του νεοφιλελευθερισμού του συντριπτικού μέρους της ακαδημαϊκής κοινότητας όπως, μεταξύ άλλων, περιγράφτηκε στο ντοκιμαντέρ Inside Job το 2010. Στην Ελλάδα σήμερα οποιαδήποτε ιστορική ανάμνηση που σχετίζεται με εθνικά δεινά, εθνική αξιοπρέπεια ή εθνικό αγώνα απελευθέρωσης πλήττεται με τρόπο ύπουλο, πλάγιο και απαξιωτικό προκειμένου να προωθηθεί μια αντίληψη “συνύπαρξης” και “ανοχής” που, ανάλογα με το ακροατήριο και για να μην χρησιμοποιούμε συνέχεια την λέξη “παγκοσμιοποίηση” που ταιριάζει μόνο σε κεφάλαια και προϊόντα και που τρομάζει όσο να 'ναι, άλλοτε μασκαρεύεται ως διεθνισμός και άλλοτε προβάλλεται στη μορφή του κενού νοήματος κοσμοπολιτισμού, με μια “κοινή ηθική”, άλλο κενό νοήματος νόημα από τη στιγμή που φιλοσοφικά δεν έχει οριστεί ακόμα τι ακριβώς είναι η ηθική. Δεν έχει όμως σημασία το νόημα αλλά η αποδοχή της αντίληψης της συνύπαρξης μεταξύ δούλων όπου η ηθική ταυτίζεται με την απόλυτη ανηθικότητα. Απολύτως κοσμοπολιτικά.

Εξάλλου ο νεοφιλελευθερισμός έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής της ηθικής του μέσα από τις “ελευθερίες” και τα “δικαιώματα” που προάγει: απελευθέρωση της παιδοφιλίας, της κτηνοβασίας, γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων με δικαίωμα υιοθεσίας, γονέας Α και γονέας Β αντί για “πατέρας” και “μάνα”, κατάργηση των αρσενικών και θηλυκών άρθρων και αντωνυμιών για τα παιδιά για να μην είμαστε... σεξιστές και άλλες τέτοιες ωραίες κατακτήσεις ελευθερίας και ισότητας.

Και ναι μεν ο κοσμοπολιτισμός απευθύνεται προς τους αφελείς, ο διεθνισμός όμως έχει σαν στόχο ανθρώπους με μια υποτιθέμενη κοινωνική και μαρξική κατάρτιση που δεν θα έπρεπε, τουλάχιστον a priori, να ονομάζουμε αφελείς.

Πολλοί συμπολίτες μας σήμερα που εντάσσονται σε έναν από τους λίγους ακόμα οργανωμένους χώρους προοδευτικών ανθρώπων, εκείνον της λεγόμενης αριστεράς, δυστυχώς πάσχουν από την ίδια ασθένεια του “εγώ” (στην οποία εμβαπτίστηκε εδώ και 30 χρόνια ολόκληρη η κοινωνία χωρίς εμβόλια για αριστερούς ή δεξιούς) με την έννοια ότι δεν κοιτάνε πρώτα την κοινωνία και μετά το βιβλίο αλλά κάνουν το αντίστροφο γιατί δεν είναι σε θέση να παραδεχτούν ότι, όπως ο Μαρξ με τον διαλεκτικό υλισμό του διδάσκει, δεν είναι οι έννοιες που διαμορφώνουν την κοινωνία αλλά η κοινωνία που γεννάει τις έννοιες. Ταμπουρώνονται λοιπόν πίσω από τσιτάτα, προλήψεις, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες σχετικές με το τι είναι και τι πρέπει να θεωρείται σήμερα “αριστερό” προκειμένου να του δώσουν την σφραγίδα της έγκρισης.

Παπαγαλίζουν έννοιες όπως “προλεταριάτο”, “εργατική τάξη”, “διεθνισμός” κλπ χωρίς να μπορούν να ξεκολλήσουν από έμμονες ιδέες που δεν βρίσκουν κανένα αντίκρυσμα σ' αυτό που λέγεται ελληνική κοινωνία σήμερα. Με το ζόρι αποδέχονται, αν την αποδέχονται, την έννοια “λαός”, περί “πατριωτισμού” δε ούτε που θέλουν να ακούσουν κουβέντα. Τα διάφορα ηγετικά και θεωρητικά λαμόγια που είτε κυβερνάνε σήμερα, είτε ετοιμάζονται να κυβερνήσουν αύριο, έχουν κάνει καλή δουλειά τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε πρόσφατο συνέδριο γνωστού κόμματος της λεγόμενης επαναστατικής αριστεράς δεν κατάφερε να περάσει πρόταση που ζητούσε να υιοθετηθεί, όχι ο πατριωτικός, αλλά έστω ο εθνικός χαρακτήρας του αγώνα σήμερα. Τέτοιο χάλι.

Άρα λοιπόν είναι όλα μαύρα και χωρίς ελπίδα;

Δεν θα το έλεγα. Λίγοι μόνο μήνες έχουν περάσει από τότε που ο ελληνικός λαός έδειξε κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες εκφοβισμού, εκβιασμού και απειλών από όλες τις κατευθύνσεις (ακόμα και με έξοδο από το ευρώ, ας το κάνουν γαργάρα τώρα επειδή τους καίει και τους τσουρουφλίζει) το πραγματικό του πιστεύω με το 62% και με τον ολονύχτιο λυτρωτικό χορό του στο Σύνταγμα.

Οι Έλληνες σήμερα, ότι και να ψηφίζουν, ότι και να λένε, όποιες κουταμάρες και να επιδεικνύουν, όσο και απελπισμένοι και σε αδιέξοδο και αν αισθάνονται, νοιώθουν μέσα τους όλα αυτά που τους βασανίζουν, τα έχουν εντοπίσει ξεκάθαρα και δεν βλέπουν την ώρα να απαλλαγούν.

Εκείνο που τους λείπει δεν είναι ούτε καν η παρότρυνση. Εκείνο που τους λείπει είναι η αφορμή.

Ποτέ, κανένας λαός δεν ενήργησε “κατόπιν ωρίμου σκέψεως” ή κατόπιν κάποιου κύκλου σπουδών περί “επαναστατικής κατάρτισης”. Ήταν πάντα το συναίσθημα και το “γαμώτο” που τον έκαναν να ξεσηκωθεί. Τελευταίο παράδειγμα η Αίγυπτος με την επανάσταση της 30ης Ιουνίου 2013 και την “μεγαλύτερη διαδήλωση” (14 εκατομμύρια άνθρωποι!) στην ιστορία της χώρας. Ο λαός εναντίον όλων, κυβέρνησης και Αμερικανών συμπεριλαμβανομένων. Χρειάστηκε να επέμβει ο στρατός όχι για να πατάξει την εξέγερση, αυτό ήταν αδύνατο, αλλά σαν πυροσβέστης, για να καθαιρέσει και να συλλάβει τον κρυπτο-τζιχαντιστή Μόρσι που ήθελε να μετατρέψει τη χώρα σε Σαουδική Αραβία, και να σβήσει έτσι η επαναστατική φωτιά. Φωνή λαού οργή Θεού το λένε.

Βέβαια η αφορμή ούτε προγραμματίζεται ούτε παροτρύνεται. Απλά δίνεται τυχαία. Οι συνθήκες όμως είναι από καιρό ώριμες. Αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά τα λαμόγια και εδώ και στις Βρυξέλλες και αποτελεί τον μόνιμο εφιάλτη τους.

Θα κάνουν ότι μπορούν για να μας κρατήσουν υπόδουλους, θα μεταχειριστούν κάθε μέσο. Στο τέλος όμως θα την δώσουν την αφορμή, ακόμα και με ένα φαινομενικά ασήμαντο επεισόδιο.

Και τότε θα γελάσει επιτέλους το χειλάκι μας και ο κάθε πικραμένος. Για τα καλά.

Βέβαια παραμένει το ερωτηματικό του “μετά”. Στο ερωτηματικό αυτό μόνο η οργάνωση μπορεί να δώσει λύση πριν προλάβουν πάλι “αυτοί” να βάλουν στο χέρι την κατάσταση με πιο ήπια μέσα και υποσχέσεις. Γιατί αν δουν τα σκούρα θα το κάνουν. Και χρέη θα χαρίσουν και ότι θέλουν τα παιδιά. Αρκεί να μην φύγουν τα πρόβατα από το μαντρί.

Μια παλλαϊκή οργάνωση ώστε να μην επιστρέψουμε στον ίδιο παρονομαστή, έστω χωρίς το χρέος. Ένα απελευθερωτικό μέτωπο που να τελειώσει τη δουλειά που εντελώς άδικα και άδοξα άφησε στη μέση το ΕΑΜ του 41-44.

Όποιος όμως, εντός ή εκτός, πιστεύει ότι η Ελλάδα κοιμάται, είναι ο ίδιος μακρυά νυχτωμένος και κούνια που τον κούναγε. Δεν υπάρχει φασισμός που να μην γκρεμίστηκε. Είναι νομοτελειακό και αφήστε Κασσάνδρες και λοιπά λαμόγια να λένε.