Κινητοποίηση της 14ης-15ης Μαΐου: Σάλπισμα αγώνα και επιστροφής της ελπίδας, ή μια ακόμα τουφεκιά στον αέρα;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Πολλοί με αφορμή την ανακοίνωση και το κάλεσμά μας σε ουσιαστική κινητοποίηση του λαού στις 14-15 Μαΐου θέτουν κάποιους προβληματισμούς. Θεωρούν, ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να μπει σε μια τέτοια κίνηση, δεν πιστεύει ως σωστά αυτά που της απευθύνουμε και δεν θα ακολουθήσει. Είναι εύλογος ο προβληματισμός και απασχολεί όλους όσους βρεθήκαμε στα μετερίζια του αγώνα ήδη από το 2010 και δεν αποτραβηχθήκαμε. 

Όμως εμείς που συνεχίζουμε τι περιθώρια έχουμε; Πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο; Εάν το πιστεύουμε πραγματικά, τότε μόνο μια επιλογή έχουμε. Να βαδίσουμε μπροστά με όσους και όποιους πείθονται και αισθάνονται την ανάγκη να αγωνιστούν. Είναι άλλο θέμα ο τρόπος κι εκεί έχουμε να πούμε πολλά, αλλά το δια ταύτα είναι τώρα! Απέχουμε; Αντίθετα παίρνουμε την πρωτοβουλία; Ή απλά συμμετέχουμε στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις με τρόπο ρουτίνας; Κάνουμε και εμείς την παράστασή μας και πάμε σπίτι μας, επειδή θεωρούμε ότι ο κόσμος δεν έχει πεισθεί να ακολουθήσει, ή ότι δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες; Ή προσπαθούμε να δώσουμε μια άλλη διάσταση, αυτή που ταιριάζει στη δική μας λογική, αλλά και στη λογική του κόσμου που προσδοκά σε κάτι πιο αποτελεσματικό κι ελπιδοφόρο;

Άλλοι πάλι, προτείνουν προκειμένου η κινητοποίηση να πάρει χαρακτήρα όπως εμείς θα θέλαμε, να προχωρήσουμε σε λειτουργικές καταλήψεις και άλλες παρόμοιες ενέργειες που θα επιταχύνουν τις εξελίξεις. Είναι όλα προς διερεύνηση και εξαρτώνται από τι δυνατότητες και τι ευκαιρίες θα έχουν δημιουργηθεί εκείνη τη στιγμή που θα αρχίσουν να συμβαίνουν τα γεγονότα. Εάν προχωρήσουμε βεβαίως, διότι χωρίς να προχωρήσουμε δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Φυσικά το σύνθημά μας -του ΕΠΑΜ συγκεκριμένα- παραμένει -και το δουλεύουμε- για γενικευμένη στάση πληρωμών, λειτουργικές καταλήψεις, γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Το ζήτημα είναι το πιστεύουμε, το προγραμματίζουμε και συμμετέχουμε όλοι μαζί, ή λέμε κι εμείς λόγια παχιά για να εκτονωνόμαστε, γράφοντας «σεντονιάδες» και βομβαρδίζοντας το facebook με like;

Τι ζητάει ο λαός;

Τι ζητάει ο λαός, πολλοί αναρωτιούνται. Μα ο λαός ζητάει πολύ απλά πράγματα. Να τον αφήσουν ήσυχο να ζήσει! Οι πολιτικές που ακολουθούνται, τα μνημόνια και όλα αυτά που μας συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, έχουν δυσκολέψει αφάνταστα τη ζωή. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι μηδενός εξαιρουμένου κι επιζητούν μια λύση. Που θα τους διευκολύνει όμως τη ζωή και θα την κάνει καλύτερη, ή τουλάχιστον να μη χειροτερέψει κι άλλο. Κι όποιος δέχεται συστηματική επίθεση για τόσο πολύ καιρό φοβάται τα χειρότερα. Εδώ είναι και η μεγάλη δυσκολία. Πως δεν θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Αυτό είναι που πρώτα μετράει κάποιος και σ’ αυτό επενδύει η κινδυνολογία από την πλευρά του καθεστώτος και μέχρι τώρα το πετυχαίνει εξαιρετικά, τάζοντας κάθε φορά που επιβάλλονται νέα μέτρα, ότι αυτά θα είναι και τα τελευταία. Η προπαγάνδα, δηλαδή, παίζει μαζί σε δύο επίπεδα, το πρώτο, ότι αν δεν σκύψουμε όλοι το κεφάλι και επιζητήσουμε άλλες λύσεις θα έλθουν τα χειρότερα και το δεύτερο αν δεχτούμε τώρα τα πάντα, η ζωή μας θα καλυτερέψει αυτόματα.

Εμείς προσπαθούμε να του πούμε το πως θα ξεφύγει από αυτό το σπιράλ θανάτου. Να του δείξουμε τον τρόπο για να γίνει καλύτερη η ζωή του. Ίσως το κάνουμε με λάθος τρόπο. Ίσως το κάνουμε πιο πολύπλοκο απ’ ότι είναι. Ίσως κι εμείς λέγοντάς του την αλήθεια «ξερά» και προσπαθώντας να βάλουμε τη μηχανή σε «κίνηση», τον «τρελαίνουμε» και η φυγή -ο «στρουθοκαμηλισμός», η ακινησία δηλαδή περιμένοντας το τέλος με το κεφάλι βαθιά χωμένο στην άμμο- φαίνεται, ότι είναι, πολλές φορές, το αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις. Η πανσπερμία απόψεων, ο πολυκερματισμός και ο βομβαρδισμός πληροφοριών, φαίνεται να μη βοηθάει. Να το δούμε λοιπόν. Κι ας ψάξουμε τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χρειάζεται τελικά ένας φορέας που θα μπορέσει να εμπνεύσει και να οδηγήσει συντεταγμένα στη λύση, ή μπορεί τα πράγματα να γίνουν διαφορετικά και μόνο αυθόρμητα; Πως όμως θα πείσεις τον κόσμο ότι δεν θα έλθουν τα χειρότερα, αν δεν τον πείσεις πρώτα ότι εσύ μπορείς καλύτερα για να ακολουθήσει και να γίνει συμμέτοχος στην προσπάθεια;

Με κινητοποιήσεις απλά; Είναι μήπως λάθος τρόπος αντίδρασης και αντίστασης; Κι αν ναι τι άλλο θα μπορούσε να δώσει πνοή στα πράγματα; Θα προχωρήσουμε τελικά μπροστά παίρνοντας την πρωτοβουλία για δημιουργία κλίματος ρήξης και ανατροπής, ή όχι; Και το ερώτημα το απευθύνω προς όλους τους χώρους και τις συλλογικότητες, που υποτίθενται είναι ενάντια στις ακολουθούμενες καταστροφικές πολιτικές, είτε στο καθαρά πολιτικό, είτε σε κινηματικό επίπεδο.

Θα αφήσουμε τα πράγματα να εξελίσσονται μέχρι να εξαφανιστεί και η τελευταία δυνατότητα αντίστασης και αλλαγής της φοράς των πραγμάτων, ή θα ρισκάρουμε παίρνοντας τις ανάλογες πρωτοβουλίες;

Κίνημα ανατροπής, ή κόμμα εξουσίας;

Όμως πολλοί προβληματίζονται ακόμη, ιδιαίτερα για το χώρο μας. Τι είμαστε τελικά; Πόσο το ΕΠΑΜ παραμένει πιστό στις διακηρύξεις του και στο μετωπικό του χαρακτήρα; Είμαστε ένα κίνημα ανατροπής, ή διολισθαίνουμε σταδιακά σε μια λογική «κόμματος εξουσίας»; Εδώ πράγματι υπάρχει μεγάλη σύγχυση -θαρρώ- και αναμεταξύ μας. Το δίλημμα δεν είναι αυτό. Το δίλημμα είναι αν είμαστε κίνημα διαμαρτυρίας και ακτιβισμού, ή πραγματικό Κίνημα Ανατροπής.

Ένα πραγματικό κίνημα ανατροπής, προσβλέπει ακριβώς στην εξουσία. Ανατρέπεις ένα καθεστώς (μια εξουσία), για να επιβάλλεις ένα άλλο καθεστώς, μια νέα εξουσία! Βεβαίως με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και όρους. Φυσικά υπάρχουν και οι αντιεξουσιαστές, αλλά και αυτοί, καταλύοντας ένα καθεστώς με εξουσιαστικές δομές, κάτι πρέπει να κάνουν προκειμένου να διατηρηθεί ο έλεγχος και να μην υπάρξει πισωγύρισμα σε ακόμα χειρότερο καθεστώς, αλλά δεν μας έχουν πείσει ότι διαθέτουν έστω και το απειροελάχιστο σχέδιο για κάτι τέτοιο. Στην περίπτωσή μας,επιδιώκουμε να ανατρέψουμε το φαύλο καθεστώς της υποτέλειας και της ξένης εξάρτησης, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και την ίδια τη χρεοκρατία. Να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας, εγκαθιδρύοντας καθεστώς πραγματικής δημοκρατίας, που θα οδηγήσει με τη σειρά του στην ευημερία τον ελληνικό λαό και έχουμε καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση για το πως μπορεί να γίνει αυτό. Μπορούμε να το πετύχουμε αυτό αν δεν πάρουμε την εξουσία στα χέρια μας; Όχι βέβαια!

Συνεπώς, ως πραγματικό κίνημα ανατροπής, δεν μπορεί παρά να είμαστε -εν δυνάμει τουλάχιστον- «κόμμα» εξουσίας. Αυτό δείχνει η παγκόσμια ιστορία από καταβολής κόσμου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι μπολσεβίκοι, ο Φιντέλ Κάστρο, οι Σαντινίστας κ.α., αλλά και από την άλλη πλευρά -και απολύτως εχθρικά προς τη δική μας δημοκρατική λογική-, το ναζιστικό και το φασιστικό κίνημα του μεσοπολέμου. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλά παραδείγματα επαναστατικών, ή σε κάθε περίπτωση κινημάτων φορέων κοινωνικής αλλαγής ακόμα και αντιδραστικών, αλλά λίγη κοινή λογική φτάνει.

Συνεπώς, κίνημα ανατροπής και κόμμα εξουσίας δεν είναι ασύμβατες έννοιες, αλλά αλληλένδετες και αλληλοσυμπληρούμενες.

Φυσικά δεν είναι όλα τα κόμματα εξουσίας κινήματα ανατροπής, ούτε αυτό αποτελεί προϋπόθεση για τα λεγόμενα «αστικά» κόμματα. (Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ κτλ υπήρξαν ποτέ ως κινήματα ανατροπής, παρ’ όλη τη φιλολογία περί “αλλαγής”, επανίδρυσης του κράτους και άλλα φληναφήματα, -ίσως το ΠΑΣΟΚ να υπήρξε φευγαλέα στο πολύ πρώιμο στάδιο της αυτοοργάνωσής του το 1974, αλλά μέχρις εκεί. Ούτε φυσικά τα κόμματα του «σωλήνα» ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Λεβέντης κτλ, που σχηματίζονται για να επιτελέσουν συγκεκριμένο σκοπό την κατάλληλη στιγμή).

Αλλά αντίθετα με τα «αστικά» κόμματα, που δεν έχουν κανένα λόγο να αποτελούν -και από τη φύση τους δεν μπορούν- «κινήματα ανατροπής», όλα τα πραγματικά ανατρεπτικά κινήματα δεν μπορεί παρά να είναι -τουλάχιστον εν δυνάμει- «κόμματα εξουσίας», διαφορετικά είναι καταδικασμένα στην αποτυχία και τον εκφυλισμό (πχ το αυθόρμητο κίνημα των πλατειών του 2011).

Υπάρχουν κι άλλες πολύ σημαντικές διαφορές. Ένα κίνημα διαμαρτυρίας, ή ακτιβισμού, μπορεί να ξέρει καλά τι δεν θέλει και να διαμαρτύρεται για τα συμβαίνοντα, αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει. Πολλές φορές είναι «αντί» και ετεροπροσδιορίζεται (αντι-φασιστικό, αντι-ρατσιστικό κτλ), έτσι -μολονότι χρήσιμο εκεί που δεν υφίστανται οργανωμένες πολιτικές δομές, επί της ουσίας αναποτελεσματικό και παρά τη δημιουργία μιας «αγωνιστικής» ψευδαίσθησης στους συμμετέχοντες, είτε αυτής της κοινωνικής συμμετοχής, του εθελοντισμού, της αλληλεγγύης και της δημιουργίας-, παραμένει ευάλωτο σε υποχειριασμούς και στην εξυπηρέτηση ύποπτων σκοπιμοτήτων τρίτων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώροι αυτοί αποτελούν το προσφορότερο πεδίο δράσης μυστικών υπηρεσιών, ύποπτων ΜΚΟ τύπου «open society foundation» του Σόρος κτλ, ώστε τέτοιου είδους κινήματα να αποτελούν -εν τέλει και παρά τις αγνές προθέσεις πολλών από τους συμμετέχοντες- αναχώματα και τροχοπέδη σε οποιαδήποτε διαδικασία ουσιαστικής πολιτικής ωρίμανσης και ανατρεπτικής διαδικασίας.

Αντίθετα ένα κίνημα ανατροπής, άρα διεκδικητικό της εξουσίας, οφείλει να αυτοπροσδιορίζεται, να ξέρει με απόλυτη σαφήνεια το τι θέλει να πετύχει και να έχει σαφές σχέδιο και πρόγραμμα προς τούτο, ξεκαθαρίζοντας συνάμα τις γραμμές του, από οποιοδήποτε στοιχείο μπορεί -ηθελημένα, ή αθέλητα- να αποπροσανατολίσει και να φθείρει την προοπτική για την ανατρεπτική διαδικασία. Πολλοί λένε στον αγώνα δεν περισσεύει κανείς και έχουν εν μέρει δίκιο. Όμως η ζωή άλλα μας δείχνει καθημερινά. Σε έναν αγώνα που διαρκεί, πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί που δεν αντέχουν και τα παρατάνε, οι δειλοί, αλλά και οι χρήσιμοι ηλίθιοι στην υπηρεσία του αντιπάλου, ενδεχομένως και ελάχιστοι πουλημένοι. Απ’ όλους αυτούς -ένα κίνημα ανατροπής- οφείλει να ξεμπερδεύει το γρηγορότερο. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να έχει ξεκάθαρο «δια ταύτα».

Ανεξάρτητα αν πολλοί δεν τα έχουν αυτά εντελώς καθαρά στο μυαλό τους και μπερδεύονται πολλές φορές συγχέοντας τις έννοιες με βάση την ιδεοληψία τους, ένα τέτοιο κίνημα χρειαζόμαστε.

Υπάρχει; Υπάρχει μια πανσπερμία ομάδων, οργανώσεων, ακόμα και κομμάτων. Ξέρουν όλοι αυτοί τι θέλουν ακριβώς, έχουν σαφείς στόχους και σχέδιο; Προφανώς ελάχιστοι!

Όμως το ΕΠΑΜ δεν ετεροπροσδιορίζεται. Ξέρει τι θέλει και έχει επεξεργαστεί ως ένα μεγάλο βαθμό -τουλάχιστον- τον τρόπο. Έχει πολύ καλά επεξεργασμένο σχέδιο και προτείνει σαφέστατες λύσεις. Έχει ξεκάθαρο το «δια ταύτα». Συνεπώς δεν μπορεί να είναι μόνο ένα κίνημα διαμαρτυρίας και ακτιβισμού, ούτε απλά ένα κίνημα αλληλέγγυων στα αναξιοπαθούντα στρώματα του πληθυσμού από την κρίση. Ποτέ δεν είχε τέτοιο σκοπό και ρόλο να παίξει. Δημιουργήθηκε για ένα και μοναδικό λόγο και στόχο την απελευθέρωση της Πατρίδας. Η διαμαρτυρία και η αλληλεγγύη είναι συμπληρωματικά χαρακτηριστικά και δεν μπορούν να επισκιάζουν και εν τέλει να αποπροσανατολίζουν από την πραγματική στόχευση. Υπερβαίνοντας τα παραδοσιακά σχήματα, είναιΕθνικοαπελευθερωτικό Δημοκρατικό Κίνημα!

Είναι ατόφιο κίνημα Ανατροπής. Ξεκάθαρα! Το DNA του είναι αυτό, από την ίδρυσή του και αυτό δεν αλλάζει. Συνεπώς υπάρχει ο φορέας που θέτει ξεκάθαρα το θέμα της εξουσίας -εδώ και τώρα- ως προϋπόθεση για την καλυτέρευση της ζωής όλων. Γι’ αυτό οφείλει να αποκτήσει το συντομότερο δυνατό χαρακτηριστικά «κόμματος» (διεκδικητικού της) εξουσίας και να πείσει ότι μπορεί να ηγηθεί μιας τέτοιας ολοκληρωμένης προσπάθειας ανατροπής. Υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω, τουλάχιστον με τόσο ξεκάθαρες θέσεις; Αν υπήρχε γιατί δεν το βλέπουμε;

Η διεκδίκηση της εξουσίας δεν αποκλείει καθόλου την κινηματική δράση, την αλληλεγγύη και τις ακτιβίστικες ενέργειες, ίσα-ίσα, τις προϋποθέτει. Αλλά όχι χύμα και στον βρόντο. Κάθε κίνηση, κάθε δράση, ακόμα και κάθε πράξη αλληλεγγύης θα πρέπει να εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό, που θα εξυπηρετεί τον τελικό στόχο που δεν είναι άλλος από τηνανατροπή του καθεστώτος και την ανάληψη της εξουσίας, για να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη αυτά που πιστεύουμε και λέμε, την απελευθέρωση της χώρας δηλαδή και την ευημερία του ελληνικού λαού στην μεγάλη του πλειοψηφία.

Γι’ αυτό είναι αναγκαία η παρουσία μας σε κάθε πολιτικό αγώνα και μάχη, τόσο στο πεζοδρόμιο, όσο και στο κοινοβούλιο. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Αντίθετα μάλιστα.

Στην πορεία προς την ανατροπή οφείλουμε να χρησιμοποιούμε κάθε πρόσφορο τρόπο, κάθε εργαλείο και μέσο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως ορισμένοι καλοθελητές, ή παντελώς ανίδεοι από κοινωνικούς αγώνες και όψιμοι «μαχητές» -του πληκτρολογίου βεβαίως-, έσπευσαν πολλές φορές να μας κατηγορήσουν. Αντίθετα μάλιστα, ως βαθιά δημοκρατικό κίνημα -μετωπικού χαρακτήρα- χρησιμοποιούμε ειρηνικά και δημοκρατικά μέσα και παλεύουμε, ώστε ποτέ ο λαός να μην αναγκαστεί να αμυνθεί διαφορετικά. Όπλα μας η ειλικρίνεια στις προθέσεις, η βαθιά ανάλυση των δεδομένων, η πειθαρχημένη οργάνωση, ο σχεδιασμός, η πίστη στον τελικό σκοπό, η αποφασιστικότητα στη δράση.

Ωστόσο, δεν αρκεί και είναι πολύ λίγο, να μπούμε στο κοινοβούλιο με ένα μικρό, ή μεγαλύτερο ποσοστό. Για να πετύχουμε το στόχο μας χρειάζεται η ανάπτυξη ενός ρωμαλέου μαζικού λαϊκού κινήματος, που θα μπορεί να υποστηρίξει την πραγμάτωση των σκοπών μας. Η είσοδός μας όμως στο κοινοβούλιο ακόμα και με ένα ελάχιστο ποσοστό, μπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά στη δημιουργία αυτού του μαζικού ρεύματος μέσα στην κοινωνία. Γι’ αυτό και η συμμετοχή μας στις εκλογές είναι αναγκαία σε κάθε περίπτωση. Όπως και η παρουσία μας στους δρόμους, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο κοινωνικής δράσης ακόμα και απλής συναναστροφής.

Μην μπλέκουμε τις αδυναμίες που παρουσιάζει η επικοινωνιακή μας τακτική και τα λάθη, που οπωσδήποτε πρέπει να διορθωθούν, με τη στόχευσή μας και τον χαρακτήρα του Μετώπου. Επ’ ουδενί δεν θέλουμε να γίνουμε κόμμα εξουσίας για να κάνουμε παρέα στο κοινοβούλιο με τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη και τους όμοιούς τους -ή να διώξουμε αυτούς για να έλθουμε εμείς να κάνουμε μια από τα ίδια, ή περίπου. Η τραυματική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι δίδαγμα για όλους και ηχηρό μήνυμα προς όλους. Αν οφείλουμε να γίνουμε «κόμμα» εξουσίας είναι για να ανατρέψουμε το καθεστώς ως γνήσιο και αυθεντικό δημοκρατικό κίνημα ανατροπής. Να απελευθερώσουμε την Πατρίδα και να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο!

Μην φανταζόμαστε την ανατροπή ως κάποια έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου. Χωρίς να θέλω να προδικάζω οτιδήποτε, αλλά το πιθανότερο, ακόμα και αν η κοινωνία οδηγηθεί σε έκρηξη και μπορέσουμε να φτάσουμε σε γενική πολιτική απεργία, -που πρώτοι εμείς, ήδη από το 2012 θέσαμε ως στρατηγική μας επιλογή και μέσο ανατροπής-, εκλογές θα καταλήξουμε τελικά, αλλά με ευνοϊκούς τους όρους πλέον για το λαϊκό κίνημα. Το ζήτημα θα είναι αν θα είμαστε εμείς, διαθέτοντας το σχέδιο της επόμενης ημέρας, μαζί και πλάι στο λαό, αυτοί που θα έχουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα καθορίζουμε τις εξελίξεις. Διαφορετικά, ακόμα και τότε, η ήττα για το λαό θα είναι συντριπτική!

Είναι λάθος να πιστέψει κανείς, ότι ως ΕΠΑΜ για να γίνουμε «κόμμα εξουσίας» πρέπει να απεκδυθούμε τον μετωπικό και κινηματικό μας χαρακτήρα, το ίδιο όπως είναι λάθος και το αντίστροφο, να αρνούμαστε την προοπτική εξουσίας προκειμένου να μη χάσουμε τα κινηματικά μας χαρακτηριστικά. (Αυτό είναι το ολέθριο λάθος στη λογική ορισμένων λίγων τελευταία, που άφησαν έτσι τον εαυτό τους έκθετο σε υποχειριασμούς αισχίστου είδους, από ελάχιστους επιτήδειους, που στόχευσαν -αν όχι στη διάλυση- στη μετατροπή του Μετώπου σε ένα καθηλωμένο κίνημα διαμαρτυρίας, απόλυτα διαχειρίσιμο και ανώδυνο για το καθεστώς). Και τα δύο αυτά -κινηματική δράση και προοπτική εξουσίας- είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανατροπή, την απελευθέρωση της Πατρίδας και την πρόοδο αυτού του τόπου.

Αν μπερδεύεται ο κόσμος, οφείλουμε να του ξεκαθαρίζουμε εμείς τα πράγματα, αφού βέβαια μπορέσουμε να τα ξεκαθαρίσουμε πρώτα μέσα μας. Απλή λογική, ξεκάθαρη στόχευση, ειλικρίνεια, εντιμότητα και αποφασιστικότητα είναι οι «μαγικές» λέξεις και όλα θα γίνουν πιο εύκολα.

Βεβαίως πολλοί προτείνουν να αλλάξουμε στυλ, ρητορική και τα τοιαύτα. Να γίνουμε πιο ελκυστικοί. Όλα αυτά είναι προς συζήτηση. Απόψεις όμως και πολιτικές θέσεις είναι αδύνατο να αλλάξουμε, διότι τότε δεν υφίσταται καμιά ανάγκη να υπάρχουμε. Εκεί έξω ο μπαξές διαθέτει τεράστια ποικιλία από «ροζουλί» και άλλες αποχρώσεις!

Όντως ο κόσμος μπορεί να φοβάται τη σύγκρουση και ενδεχομένως καλά κάνει, αφού δεν βλέπει κατάλληλη ηγεσία. Το 62% όμως του δημοψηφίσματος πέρσι, δείχνει ότι αν δημιουργηθούν κατάλληλες προϋποθέσεις ξεπερνάει τους φόβους του, ανεξάρτητα αν στην προκειμένη περίπτωση η ηγεσία του τον πρόδωσε. Εμείς τη φοβόμαστε τη σύγκρουση; Αν όχι, ας δείξουμε σε όλους ότι είμαστε φύση (και μπορούμε να κατακτούμε σταδιακά τη θέση) ηγέτιδα δύναμη που μπορούν να εμπιστευθούν οι πολλοί. Ας το αποφασίσουμε εμείς πρώτα και τον τρόπο θα τον βρούμε. Αν εμείς είμαστε αναποφάσιστοι και μπερδεμένοι, πως έχουμε την αναίδεια να ζητάμε από τους άλλους να μας εμπιστευτούν;

Φυσικά η κατάσταση τώρα είναι πολύ πιο δύσκολη μετά το χαστούκι που έφαγε ο κόσμος από την προδοσία του Τσίπρα (όσο κι αν εμείς το είχαμε προβλέψει και είχαμε προειδοποιήσει γι’ αυτό) και δεν μπορεί πια να εμπιστευτεί κανέναν. Η δική μας μόνο υπομονή και επιμονή μπορεί σιγά-σιγά να αλλάξουν τα πράγματα.... Αν αντέξουμε.... Γι’ αυτό είναι μέγα λάθος, να τα βάζουμε μόνο με τον εαυτό μας και να θεωρούμε, ότι μόνο εμείς φταίμε που δεν μας ακούει ο κόσμος και δεν προχωράμε με το βηματισμό που θέλουμε και απαιτούν οι καιροί, ή ότι άμα βελτιώσουμε λίγο τη ρητορική και το προφίλ μας θα γίνει κάτι το πολύ διαφορετικό.

Για να φέρουμε την Ελπίδα ξανά

Τέλος, εδώ είμαστε. Θέλουμε με αφορμή την πανευρωπαϊκή κινητοποίηση της 15ης Μαΐου, με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε, να κατέβουμε στους δρόμους και τις πλατείες και να αγωνιστούμε πραγματικά για κάτι το διαφορετικό και καλύτερο, ή μπροστά στη δυσκολία παραιτούμαστε και τρωγόμαστε με τις κάλτσες μας; -Και πάλι δεν αναφέρομαι μόνο στο ΕΠΑΜ, που -έτσι κι αλλιώς- έχει πάρει τις αποφάσεις του, αλλά συνολικά στο κίνημα.

Είναι προφανώς ένα σκληρό στοίχημα με τεράστια ρίσκα στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί μετά από έξι χρόνια κατάλυσης κάθε έννοιας κυρίαρχου κράτους και δημοκρατικής λειτουργίας, με τον κόσμο απηυδισμένο στη πιο βαθιά απογοήτευση για το ίδιο του το μέλλον . Μπορούμε να κάνουμε το άλμα και να φέρουμε την Ελπίδα στο προσκήνιο; Θα δείξει...

Και θα έλθουν αργά, ή γρήγορα οι εκλογές και θα δείξει διπλά!

Εξαρτάται μόνον από εμάς; Όχι βέβαια! Εμείς οφείλουμε όμως να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο καθήκον μας. Κι ας χάσουμε στην τελική. Ωστόσο οφείλουμε να προσέλθουμε με πίστη και αισιοδοξία για τη Νίκη. Και τότε δεν θα χάσουμε!

Η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση της 15ης/5 ίσως να είναι η ευκαιρία και η απαρχή μιας μεγάλης αλλαγής. Δεν μπορούμε να μένουμε άπραγοι περιμένοντας καλύτερες συνθήκες, ομφαλοσκοπώντας. Αυτές οι καλύτερες συνθήκες αφορούν μόνο τους γραφειοκράτες και αυτούς που όπως λέει ο λαός «όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»....

Οφείλουμε να πειστούμε και να πείσουμε, ότι εμείς τουλάχιστον δεν πάμε στην κινητοποίηση για μια ακόμα τουφεκιά στον αέρα, ότι έστω και λίγοι είμαστε αποφασισμένοι. Έτσι μπορεί κάτι να καταφέρουμε. Ίσως κάτι μεγάλο! Εκεί στη δράση και στην πράξη θα φανεί. Θα μετρηθούμε και θα αποδείξουμε αν και τι μπορούμε. Αν μπορούμε να δημιουργήσουμε ευνοϊκότερους συσχετισμούς μέσα στην κοινωνία, κι ας μην έχουμε άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα.

Γι’ αυτό και εμείς, το ΕΠΑΜ, καλούμε σε αγώνα ουσίας με διάρκεια και όχι απλά σε συμμετοχή μιας μέρας στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση. Πάμε με τη θέληση να μείνουμε, μαζί με όλους τους άλλους που θα προσέλθουν, δίνοντας πραγματικό αγώνα. Και πάμε ανοικτά, με την ταυτότητά μας, τις σημαίες, τα σήματα και τα συνθήματά μας, χωρίς την υποκρισία και τον φερετζέ του δήθεν ακομμάτιστου και καλούμε όλους να πράξουν το ίδιο. Κι εκεί με ξεκάθαρη την ταυτότητα και τη θέση του καθένα απέναντι στον κόσμο, θα φανεί και η διάθεση όλων για ουσιαστική ενότητα και πραγματικό αγώνα ανατροπής.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά γι’ αυτό πάμε. Για να νικήσουμε πάμε! Και γι’ αυτό οφείλουμε να προετοιμαστούμε και να προετοιμάσουμε. Να δώσουμε στον κόσμο αυτή την προοπτική. Την προοπτική και την αίσθηση του “εφικτού” της Νίκης. Δηλαδή την Ελπίδα ξανά. Και να την παλέψουμε με κάθε μέσο και τρόπο.

Μπαίνουμε μπροστά σε αυτή τη μάχη για να καταφέρουμε κάτι σημαντικό, έστω κι αν αυτό δεν γίνει άμεσα και όχι απλά και μόνο για τη ρουτίνα. Το ζήτημα είναι να πείσουμε για την ειλικρίνεια και την αποφασιστικότητά μας, έτσι κι άλλοι πολλοί θα ακολουθήσουν, γιατί ο κόσμος δεν είναι ότι κοιμάται, καταλαβαίνει και ψάχνει από κάπου να πιαστεί, απλά μετά από τόσες απογοητεύσεις δεν εμπιστεύεται. Αν καταφέρουμε να το σπάσουμε έστω και λίγο αυτό, θα είναι ήδη μια πρώτη -καθόλου μικρή- νίκη.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της ΠΓ του ΕΠΑΜ

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.