Ανοιξιάτικα

 

Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα, γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα

Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης 

Φυτρώνουν άνθη στο παραπέτασμα τούτη την άνοιξη. Μυγδαλιάς, νεραντζιάς ή κιτρομηλιάς, έχει ελάχιστη σημασία. Τυλίγεται η ελπίδα, σαν τανάλια, πάνω στα σύρματα και τα κλαδεύει χίλια κομμάτια. Η είδηση περικλείει όλης της γης την απαντοχή: «Την ατσάλινη περίφραξη της σιδηροδρομικής γραμμής στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας - ΠΓΔΜ στόλισαν με λουλούδια οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους». Να μοσχοβολήσει ο δρόμος που, μέσω της γειτονικής χώρας, θα τους οδηγήσει κάποτε στη βόρεια Ευρώπη, η οποία τους ξελογιάζει σαν αμφίθυμη, ακατάδεκτη και πολύφερνη νύφη. Κρίμα που δεν σκαμπάζουν από ελληνική μουσική. Τουλάχιστον δυο τραγούδια, που ανακαλώ πρόχειρα στη μνήμη μου, τους κολλάνε γάντι.

Ωδή στην αβέβαιη πορεία τους το πρώτο. Η συγκλονιστική φωνή του Νίκου Ξυλούρη αποδίδει ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, μελοποιημένη από τον Χρήστο Λεοντή: «Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει, μας κυνηγάει./ Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα/ γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα/ γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα/ πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος./ Πιο κοντά, πιο κοντά/ μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους».

Στη δεκαεξάχρονη αρσακειάδα Δροσίνα Δροσίνη -η επανάληψη βαφτιστικού και επιθέτου προσδίδει μια αλλόκοτη γοητεία στα ονόματα- που περί το 1882 έτρεχε στην οδό Παρθεναγωγείου, σημερινή Πεσματζόγλου. Ο εξάδελφός της ποιητής Γεώργιος την αντίκρισε απ' το παράθυρο την ώρα που τίναζε ολάνθιστο δέντρο κι όταν επέστρεψε στο σπίτι, σε δέκα λεπτά, της διάβασε τους παρακάτω στίχους:«Εκούνησε την ανθισμένη αμυγδαλιά/ με τα χεράκια της/ και γέμισε από άνθη η πλάτη,/ η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.// Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή/ γλυκά τη φίλησα/ της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή/ κι έτσι της μίλησα:// Τρελή, να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά/ τι τόσο βιάζεσαι;/ Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά/ δεν το στοχάζεσαι;// Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά/ τα παιχνιδάκια σου/ σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά/ και τα γυαλάκια σου». Το έντυσε με νότες άγνωστος συνθέτης και έκτοτε συντροφεύει κοριτσάκια, όπως αυτό της φωτογραφίας, ώς τα βαθιά τους γεράματα, σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις ή όπου αλλού.

ΠΗΓΗ: efsyn