Πόλεμος στη Συρία, τρομοκρατία στην Ευρώπη

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Παρά τα όσα λέγονται και παρά τις προκλήσεις/προβοκάτσιες, όπως η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, η εποχή των διαπραγματεύσεων φαίνεται να πλησιάζει στη Συρία. Οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» ισλαμιστές, εγκαταλείπουν και παραδίδουν τα εδάφη ή τις πόλεις που κατέχουν, πχ τη Χομς, είτε επειδή κάθε περαιτέρω αντίσταση θα ήταν μάταιη είτε επειδή έχουν προηγηθεί συνεννοήσεις για το προσεχές μέλλον.

Η καταγραφή των γεγονότων ως αυτή τη στιγμή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι παράλληλα με τις απόπειρες συνεννόησης υπάρχουν και άλλες που σπρώχνουν στη δημιουργία μιας παγκόσμιας κρίσης με άμεση αντιπαράθεση Ρωσίας - ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Ενδεικτικά αναφέρουμε την υπερπληθώρα Ρωσικών και Δυτικών ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στη ζώνη περί τη Συρία, τη βόμβα στο ρωσικό αεροπλάνο με περισσότερους από 200 τουρίστες στην Αίγυπτο, την πολύνεκρη επίθεση στο Παρίσι και την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία. Αθροιστικά, τα γεγονότα δημιουργούσαν κλίμα εχθρότητας των Ευρωπαίων πολιτών για τους...

μουσουλμάνους άρα ευνοϊκό κλίμα για βομβαρδισμούς στη Συρία και ωθούσαν τη Ρωσία σε άμεση βίαιη αντίδραση ώστε να δημιουργηθεί παγκόσμια κρίση όπως εκείνη της Κούβας τη δεκαετία του 60. Η Ρωσία κερδίζει τις μάχες επί του εδάφους στη Συρία αλλά αν η Τουρκία υποχρέωνε τον Πούτιν σε ταπεινωτική υποχώρηση (όπως ο Χρουστσώφ στην κρίση της Κούβας) τότε το Κρεμλίνο θα έχανε τον πόλεμο. Τελευταία απόπειρα πίεσης, ως τώρα, ήταν η «πληροφορία» ότι η Τουρκία θα κλείσει τα Στενά σε αντίποινα για τις ρωσικές κυρώσεις εναντίον της. Η «πληροφορία» αποσύρθηκε διακριτικά και ο Πούτιν δήλωσε ότι ευελπιστεί πως δεν θα χρειαστεί χρήση πυρηνικών εναντίον της τρομοκρατίας. Μόνο βλάκες δεν κατάλαβαν, δεν συσχέτισαν τα δυο αυτά πράγματα και δεν εννόησαν τη ρωσική απειλή. Από αυτή την αναμέτρηση βγήκε χαμένος ο Ερντογάν. Ο Πούτιν τον κατήγγειλε προσωπικά ότι από τη μια χρηματοδοτεί τους τρομοκράτες και από την άλλη εισπράττει ουκ ολίγα από το εμπόριο λαθραίου πετρελαίου που διευθύνει ο γιος του συναλλασσόμενος με τους Τζιχαντιστές.

Τώρα, στην πράξη, οι δυο πλευρές, η Συμμαχία υπό τις ΗΠΑ συν η Τουρκία και η Συρία-Ρωσία-Ιράν-Χεζμπολά έχουν αποδυθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων, σε αγώνα δρόμου ποιος θα κατέχει τις κρίσιμες περιοχές (πχ τη συνοριακή ζώνη Τουρκίας-Συρίας) ώστε να έχει βαρύνοντα λόγο στην τελική συμφωνία. Εξ αρχής, όπως πάντα, σημασία έχει η λεία του πολέμου και η μοιρασιά της, πως θα αναδιαταχθεί η ευρεία Μ. Ανατολή, ποιος θα πάρει τι και ποιος θα εξοστρακιστεί. Ο Άσαντ είναι ηνομιμότητα και γι’ αυτό η λύσσα να εκδιωχθεί ώστε στην αναμπουμπούλα που θα ακολουθήσει να χαρεί η αγέλη των λύκων που ανέκαθεν νέμονταν την περιοχή.

Η Ρωσία έχει δώσει την αίσθηση ότι επικρατεί στρατιωτικά και προπαγανδιστικά στο Συριακό και συνεπώς τείνει να ανατραπεί στη διεθνή Κοινή Γνώμη η εντύπωση πως οι ΗΠΑ είναι η μοναδική Υπερδύναμη και ο Κόσμος είναι μονοπολικός. Αν η Ρωσία ανακτήσει τη θέση της ΕΣΣΔ ως η άλλη Υπερδύναμη, ως Συμβασιλέας, οι ΗΠΑ θα έχουν δεχθεί βαθύ πλήγμα με ανυπολόγιστες συνέπειες γεωπολιτικές, πολιτικές και οικονομικές. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις που θέλουν καλές σχέσεις με τη Ρωσία θα ενισχυθούν, το ΝΑΤΟ θα αποδυναμωθεί, η γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ θα καταρρεύσει. Αντίστροφα, αν το τελικό αποτέλεσμα (στο Μεσανατολικό) προκύψει από συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας, ο νέος διπολισμός θα έχει θύματα τους συνεργάτες των Αμερικανών. Οι Αγγλογάλλοι θα μείνουν εκτός νυμφώνος και η Τουρκία δεν θα προλάβει ούτε να γλύψει τα πατώματα για τίποτα ψίχουλα από τα συντρίμμια της νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το Ιράν θα είναι ισχυρός νέος παίκτης ενώ η σταθερότητα του σαουδαραβικού καθεστώτος, κύριου χρηματοδότη των Τζιχαντιστών, θα κινδυνεύσει σοβαρά. Οι Τζιχαντιστές θα χάσουν (και τη ζωή τους) σε κάθε περίπτωση και η τύχη των Κούρδων παραμένει ασαφής.

Στη Συρία η κάθε πλευρά βομβαρδίζει πρωτίστως τους μαχητές/συμμάχους των αντίπαλων με στόχο να τους εξουθενώσει/εξαφανίσει ώστε ο ρόλος τους στις διαπραγματεύσεις να είναι αμελητέος. Όταν κριθεί ότι η κατάσταση δεν μπορεί πια να αλλάξει ουσιαστικά επί του εδάφους τότε θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, για τη διευθέτηση των «κεκτημένων», όπου τα «σαλόνια» αναδιαμορφώνουν όσα κερδήθηκαν με αίμα. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις χώρες της Δύσης δεν είναι παράπλευρη συνέπεια, ούτε είναι παράπλευρες απώλειες τα θύματα. Δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν ούτε αθώοι άμαχοι. Σε κάθε πόλεμο τα μέτωπα και τους κανόνες ορίζει ο αντίπαλος σύμφωνα με τις δυνατότητές του.

Οι επιθέσεις στις ευρωπαϊκές χώρες προκαλούν (ως στόχος ή ως αυτονόητη συνέπεια) φόβο στους πληθυσμούς. Φόβο σίγουρα προκαλούν όχι όμως αυτονόητα και την αναμενόμενη πειθαρχία/συσπείρωση στους επίσημους εκπροσώπους. Οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα αντιδρά όλο και πιο απείθαρχα στις συστημικές ηγεσίες. Αυτές (στις οποίες περιλαμβάνεται και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς) έχουν τόσο ευτελίσει τη Δημοκρατία και το Ήθος ώστε να μην εισακούονται όταν καταγγέλλουν τη Λεπέν ως κίνδυνο για τη Δημοκρατία (Ρεπουμπλίκ) ενώ η πορεία προς την προλεταριοποίηση φοβίζει περισσότερο από τις βόμβες.

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό δεν γράφω για τα καθ’ ημάς. Έχω ήδη αναφέρει ότι τα εκτός είναι σημαντικότερα και ίσως τα μόνα που μπορεί, εισβάλλοντας στα εσωτερικά μας, να ανατρέψουν τη νοσηρή κατάσταση εντός Αθηνών προς το καλύτερο ή και το χειρότερο, όπως συμβαίνει ως τώρα. Ας αναγνωριστεί, ωστόσο, ότι αυτή η κυβέρνηση, παρότι άπειρη και ασυνάρτητη, επιδεικνύει μοναδική στα χρονικά αποφασιστικότητα, αδίστακτη θα έλεγε κανείς, στην εφαρμογή των ξένων επιταγών.

από το «iskra.gr» μέσω http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/