ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ (Πρώτη δημοσίευση 9/12/2015. Αφιερωμένο στην επιστροφή των "θεσμών).

Αριστερά: Βλέπουμε το γνωστό σε όλους μας Χίλτον όπου στεγάζονται οι "εταίροι" της κατοχικής τερατόικας.    

Δεξιά: Βλέπουμε το κτίριο της οδού Κοραή 4 όπου στεγαζόταν κατά τη διάρκεια της παλιάς Κατοχής το Γερμανικό Φρουραρχείο, γνωστό ως Κομαντατούρα.

Δανειζόμαστε στοιχεία από τον περίπατο που είχε διοργανώσει με αφορμή την συμπλήρωση 71 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας το WE [1], περπατώντας ξανά στους δρόμους που χτυπούσε η καρδιά της πρωτεύουσας στην Κατοχή του '40 και αφορούν την ιστορία του κτηρίου της οδού  Κοραή 4. ...

"....Ο περίπατος περνάει από την οδό Μέρλιν 6, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Γκεστάπο και όπου «έδρευαν» οι Έλληνες κουκουλοφόροι, προδότες και πράκτορες, αλλά και από το κτίριο της οδού Κοραή 4 όπου στεγαζόταν η γερμανική στρατιωτική διοίκηση. «Στην προπολεμική Αθήνα ήταν ελάχιστα τα μεγάλα κτίρια», επισημαίνει η κ. Λάζου, «και έτσι κάθε ένα από αυτά είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς. Το συγκεκριμένο ανήκε στην Εθνική Ασφαλιστική και στην κατοχή στέγασε το Γερμανικό Φρουραρχείο, γνωστό ως Κομαντατούρα». Τα υπόγειά της λειτούργησαν ως κρατητήρια, εδώ οδηγούνταν όλοι οι συλληφθέντες των αντιστασιακών κινητοποιήσεων και των κατοχικών μπλόκων." [1]

Το κάθε απεσταλμένο επιτελείο σε μία καταλυμένη χώρα (αποικία - προτεκτοράτο) χωρίς Εθνική κυριαρχία και νομική υπόσταση κράτους,  επιλέγει ανάλογα με τις ανάγκες του και ένα κέντρο επιχειρήσεων. 

Στη σημερινή οικονομικά κατεχόμενη Ελλάδα το νέο άνδρο των εκπροσώπων των δανειστών του υπερεθνικού κεφαλαίου που σκλαβώνει λαό και πατρίδα με υπερόπλα τόσο το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος όσο και τα "εργαλεία" του Ευρωπαϊσμού, βρίσκεται στο Χίλτον. 

Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις του λαού δεν γίνονται στα υπόγεια του κτηρίου όπως παλιά αλλά με την εξέλιξη της τεχνολογίας η προπαγάνδα του δόγματος του σοκ μεταφέρει τον βασανισμό και την εκκαθάριση μέσα στο κάθε σπίτι. Μέσα στην οικιακή απομόνωση ο φόβος και η απελπισία οδηγούν από το "σπάσιμο" του ηθικού και την παράδοση-παραίτηση μέχρι τις χιλιάδες αυτοκτονίες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. 

(Μέλη των διαβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας, στη γωνία Πανεπιστημίου και Βασ. Σοφίας)

Από τον περίπατο που λέγαμε παραπάνω διαβάζουμε επίσης  τα εξής: 

"Εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία για να ρωτήσουμε και άλλα πράγματα για την Κατοχή. Όπως, για παράδειγμα, πώς λειτουργούσε το κράτος και οι υπηρεσίες του. «Το κράτος ήταν διαλυμένο από όλες τις απόψεις», τονίζει η κ. Λάζου. «Ο κατακτητής ενδιαφερόταν να διατηρήσει μια στοιχειώδη οικονομική δραστηριότητα και παραγωγή αφού σκοπός του ήταν να απομυζά από κάθε κατεχόμενη χώρα τον πλούτο της για να χρηματοδοτεί τον πόλεμο. Όμως απέτυχε οικτρά. Ειδικά προς το τέλος της Κατοχής, ολόκληρη η ελληνική παραγωγή δεν έφτανε ούτε στο 6% του ποσού που είχε οριστεί ως η “συνεισφορά” της Ελλάδας στον κατακτητή της»." [1]

Βρίσκουμε ομοιότητες με σήμερα;

Μήπως με την καθημερινή απομύζηση μας, με ατέλειωτους φόρους, με χαράτσια, με τρομοκρατία, με αυτό το ατέλειωτο στύψιμο της μύγας ώστε να γεννήσει ξύγκι από το τίποτα για να χορτάσουν οι αιμοδιψείς νεοναζί δανειστές "φίλοι" "εταίροι" "σύμμαχοί" μας, δεν οδηγούν στην διάλυση της όποιας παραγωγικής ικανότητας έχει απομείνει στη Πατρίδα μας, στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, στην αποσάθρωση και στην καταστροφή. 

Η σημερινή κατάκτηση οφείλουμε να πούμε ότι είναι "μπαμπέσικη". Έχει εξελιχθεί ακόμα και επικοινωνιακά. Η "διαπραγμάτευση" του ξεπουλήματος γίνεται με όρους γεύματος εργασίας με κουστούμι. Επιφανειακά δεν ανοίγει μύτη. Η πλειοψηφία όμως των σημερινών νοικοκυριών ξέρει από πρώτο χέρι το μικρό ή μεγάλο δράμα που αντιμετωπίζει μέσα στο σπίτι της. Το θέμα είναι ο κάθε πολίτης να εντοπίσει την πηγή που προκαλεί τα δεινά του. Μετά να κάνει το καίριο και αποφασιστικό βήμα ώστε να οργανωθεί ο λαός και να ορθώσει την αντίστασή του απέναντι στο 3ο μνημονίο, και την τελική λύση που ετοιμάζεται.

Θα μπορούσαμε να δώσουμε και άλλα συγκριτικά παραδείγματα, τηρουμένων των αναλογιών των δυο εποχών, είτε ως δεδομένα είτε ως εικόνες του χθες με το σήμερα. Αλλά είναι περιττό. Μένουμε στη σύγκριση των δύο κτηρίων της πρώτης εικόνας. 

Τα πρόσωπα στους ρόλους εξουσίας που απαρτίζουν την υλοποίηση της κατοχικής πολιτικής διάλυσης ενός κράτους έθνους,  εναλλάσσονται τόσο γρήγορα,  που σίγουρα θα ξεχάσουμε κάποιους. 

Ο λαός ξέρει και λόγο της ανάγκης δείχνει να μην ξεχνά όπως παλιότερα.

Καλό αγώνα για την λευτεριά.

Ομάδα Τελευταία Έξοδος

[1] Τα μυστικά της κατεχόμενης Αθήνας