H Ελλάδα παράγει και παραπαράγει (την ΕΑΒ την έχετε ακουστά;)

  

της Κατερίνας Μουτσάτσου

“Η Ελλάζα ζεν παγάγει τίποτα” είπε διακόπτοντάς με, η ψευδή Γαλλίδα φίλη-φίλων στο βραδυνό τραπέζι.

Μόλις είχα ισχυριστεί πως η Ελλάδα είναι από τις πιο πλούσιες χώρες σε φυσικούς πόρους και δυναμικό. “Η Ελλάδα παράγει το 30% ενός F-16 για την παγκόσμια αγορά, και το 28% ενός C-130 για την παγκόσμια αγορά.” ”Αποκλείεται! Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο!” αναφώνησε ένας εκ των Ελλήνων, εφοπλιστής, άλλος ένας φίλος-φίλων. Ολόκληρο το Ελληνογαλλικό τραπέζι ξεσηκώθηκε σύσσωμο να με φάει. Συχνό φαινόμενο, το συναντώ συχνά.

Η Γαλλίδα πάλι σάστισε, δεν ήξερε τι είναι το F-16, πόσο μάλλον το C-130. Κατανοητό… πρέπει να έχεις μεγαλώσει στην περιοχή του Αιγαίου, δηλαδή σε πρώην Ελληνοτουρκικά σύνορα (νυν ”σύνορα της Ευρώπης” όπως ακούμε να τα αποκαλούν πλέον οι τηλεοράσεις δια στόματος ξένων επιτηρητών, Ελλήνων τοποτηρητών, και λοιπών “αλητών, ρουφιάνων, δημοσιογράφων” ~ όποιος ήταν στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 2015 ξέρει τι εννοώ) για να γνωρίζεις τι εστί F-16 και C-130. ...

    

Και πρέπει να έχεις την τύχη, την ευτυχία, και την τιμή να έχεις επισκεφτεί την ΕΑΒ, την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (Hellenic Aerospace Industry - HAI). Τότε μόνο, όχι μόνο ξέρεις, αλλά έχεις δει το μεγαλείο της Τανάγρας, και της ΕΑΒ. Έχεις δει τα F-16, C-130, Sinouk κλπ. με τα ίδια σου τα μάτια, και αυτό από κοντά, πολύ κοντά.

H EAB είναι ακριβώς 40 ετών. Διαβάζει κανείς στον επίσημο ιστότοπο της: “Ιδρύθηκε το 1975 και κύρια αποστολή της είναι η παροχή υπηρεσιών και προϊόντων για την υποστήριξη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Παράλληλα η ΕΑΒ, εφαρμόζοντας τα τελευταία χρόνια μία στρατηγική εξωστρέφειας, δημιούργησε μία διευρυμένη πελατειακή βάση και αποτελεί σήμερα αξιόπιστο συνεργάτη των διεθνώς πρωτοστατούντων εταιρειών του βιομηχανικού κλάδου της αεροναυπηγικής.” Αυτά όμως, αν κάποιος ενδιαφερθεί έστω στο ελάχιστο, τα βρίσκει εύκολα στο διαδίκτυο.

Αυτό που δεν μπορεί όμως να βρει στο διαδίκτυο, και κυρίως να νιώσει, είναι την “ψυχή” της ΕΑΒ, και με την “ψυχή”, εννοώ τους ανθρώπους που την απαρτίζουν και που δουλεύουν γι’ αυτήν. Αυτό είναι που θα προσπαθήσω να περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ, με λίγα λόγια εδώ.

Η επίσκεψη μου στην ΕΑΒ ήταν, είναι και θα είναι από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες μου των τελευταίων χρόνων. Η ΕΑΒ είναι τεράστια και είναι πανέμορφη. Όση ώρα (ώρες!) κράτησε η πλήρης ξενάγηση σε σχεδόν όλους τους κτηριακούς χώρους εκατοντάδων χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που εντάσσονται σε χιλιάδες στρέμματα δίπλα στο αεροδρόμιο της Τανάγρας, είχα την παράλληλη κρυφή ψευδαίσθηση ότι αυτά που έβλεπα αποκλείεται να είναι αληθινά, και αποκλείεται να συμβαίνουν στην Ελλάδα - παρεμπιπτόντως η ΕΑΒ είναι Ελληνική κρατική εταιρεία και συγκαταλέγεται στις ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί). “Μάλλον θα βρίσκομαι σε ένα από αυτά τα σουρεαλιστικά στούντιο της Warner Brothers… Και τα πολεμικά, μαχητικά, πυροσβεστικά αεροπλάνα, οι κινητήρες, τα εξαρτήματα, αλλά και οι τεχνικοί είναι απλώς ντεκόρ και ηθοποιοί” σκεφτόμουν ξανά και ξανά. Κι όμως. Η προσγείωση ενός μαχητικού στο διπλανό διάδρομο του αεροδρομίου της Τανάγρας, όπως και ο ερχομός του πρωθυπουργικού αεροσκάφους για συντήρηση ακριβώς μπροστά μου, ήταν λίγες από τις πολλές υπενθυμίσεις για την επαναφορά μου στην πραγματικότητα: Δε βρισκόμουν σε κινηματογραφικό στούντιο αλλά στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, και αυτό που έβλεπα ήταν πέρα για πέρα αληθινό.

Περιφερόμουν δίπλα σε πραγματικά C-130, Sinouk, F-16, Agusta Bell, είτε ολοκληρωμένα, είτε προς συντήρηση, είτε δίπλα στα εξαρτήματα τους προς συναρμολόγηση, είτε στις πρώτες ύλες τους προς παραγωγή από μηδενικής βάσης. Γύρω μου, εξειδικευμένοι τεχνίτες δούλευαν με αφοσίωση, τεχνογνωσία, επιμέλεια και αστείρευτο μεράκι. Έβλεπες τη λεπτομέρεια, τη γνώση, την άψογη τεχνική, την τελειότητα. Στο πέρασμα μου, όλοι έδειχναν πρόθυμοι να μου δείξουν και να μου εξηγήσουν το κάθε τι. Αισθανόμουν πολύ μικρή μέσα σε τόσους άξιους ανθρώπους. Αυτό που κάνουν έχει απεριόριστη ευθύνη αφού από τα χέρια τους εξαρτάται η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, γιατί όπως όλοι μπορούμε να καταλάβουμε, τα λάθη στην αεροναυπηγική δεν επιτρέπονται. Κάποια στιγμή είδα μια νέα κοπέλα, νέα κι όμορφη… Έφτιαχνε κάτι -μη με ρωτήσετε τι- για το F-16. “Φτιάχνει F-16, είπα μέσα μου.” Δεν είναι υπερβολή, αυτό που έφτιαχνε ήταν κορυφαίο, αφού το παραμικρό εξάρτημα ενός F-16 δεν παύει να είναι… εξάρτημα ενός F-16! Αυτή η κοπέλα, δεν πρέπει ποτέ να χάσει τη δουλειά της, σκέφτηκα, δεν πρέπει ποτέ να ξενιτευτεί.

Και κάπου εδώ αρχίζει η συγκίνηση…

Η ΕΑΒ είχε πριν λίγα χρόνια κοντά στους 3500 εργαζόμενους, ίσως και παραπάνω, “έσφυζε από ζωή!” Τώρα έχει 1300. Περικοπές. Η Τρόικα καραδοκούσε να την αρπάξει, μαζί με ότι άλλο έχει ήδη αρπάξει ή έχει βάλει στόχο να αρπάξει από την έρημη τούτη πανέμορφη πανάξια χώρα. Μαζί λοιπόν με όλα τ’ άλλα, η Τρόικα λιγουρεύτηκε και την ΕΑΒ. Γιατί να μην την πάρει; Να την εκποιήσει, να την πουλήσει κομμάτι-κομμάτι, και μετά να την ιδιωτικοποιήσει! “Αφού δεν είναι βιώσιμη!” Ε βέβαια!… Είναι τίποτα βιώσιμο στην Ελλάδα; Το γνωστό σενάριο, βασισμένο στα γνωστά ψευδή επιχειρήματα. Η ΕΑΒ ήταν κερδοφόρα το 2014. Κερδοφόρα, σε αυτές τις συνθήκες, θα το ξαναπώ, κερδοφόρα. Ήταν ένας από τους τρόπους να κρατηθεί η Τρόικα μακριά. Έστω για την ώρα.

Πολύ πιθανόν, η Τρόικα να καραδοκεί ακόμα. Ένας εκ των υψηλόβαθμων στελεχών της ΕΑΒ είπε με πόνο ψυχής: “Υπάρχει τόση ανεργία στη χώρα, και ενώ χρειαζόμαστε δυναμικό δεν έχουμε δικαίωμα να προσλάβουμε!” Ενώ κάποια άλλη στιγμή είπε: “Από την ΕΑΒ έφυγαν μαζικά, πρόωρα, επιστήμονες, τεχνίτες, εργαζόμενοι με τεχνογνωσία που όχι μόνο δύσκολα χτίζεται αλλά δεν ξαναβρίσκεται και ποτέ. Χάνεται για πάντα.”

Η ξενάγηση είχε πλέον πάρει άλλον τόνο για μένα. Μέσα μου τα συναισθήματα είχαν ξυπνήσει όλη την πολιτική διάσταση του πράγματος. Όποιος με γνωρίζει έστω και λίγο, ξέρει ότι δε θέλω και πολύ.

Ε ναι λοιπόν. Η Ελλάδα, οι Έλληνες επιστήμονες, οι Έλληνες τεχνικοί-τεχνίτες φτιάχνουν, παράγουν, επισκευάζουν, συναρμολογούν, συντηρούν, ελέγχουν, σχεδιάζουν προϊόντα αιχμής τέτοιου τεραστίου μεγέθους, και τέτοιας προηγμένης τεχνολογίας, που ομοίους τους θα βρει κανείς μόνο στις πολύ προηγμένες χώρες του πλανήτη - και αν. Γιατί ο Έλληνας είναι πολύ καλός, είναι τέλειος σε αυτό που κάνει. Επίσης, οι άνθρωποι της ΕΑΒ εκπαιδεύουν και άλλους, προερχόμενους από άλλες χώρες, σ’ αυτή την τεχνολογία και τεχνογνωσία. Η ΕΑΒ είναι σε διαδικασία να μπορεί να παρέχει ακόμα και Bachelor’s και Master’s στους σχετικούς τομείς! Η Ελλάδα λοιπόν, όχι μόνο παράγει… Οι Έλληνες, οι άνθρωποι αυτής της χώρας, όχι μόνο είναι ικανοί να παράξουν, να προσφέρουν γνώση, αλλά και να θριαμβεύσουν ακόμα κι όταν τα μνημόνια τους βάζουν τρικλοποδιές! Άνισος αγώνας, και βρώμικος.

Έφυγα κι εγώ η ίδια, γεμάτη γνώση από την ΕΑΒ. Είχα νιώσει το πάθος και το μεράκι όλων αυτών που δουλεύουν στην εταιρεία, μηδενός εξαιρουμένου. Αισθανόμουν μεγάλο θαυμασμό και απεριόριστο σεβασμό. Οι άνθρωποι της ΕΑΒ δεν είχαν μόνο ζήλο κι αφοσίωση γι’ αυτό που έκαναν… Ένιωθε κανείς πως αγαπούσαν, πονούσαν την ίδια τους την εταιρία. “Να μιλήσεις για την ΕΑΒ” μου έλεγαν ξανά και ξανά, μου το είπαν άνθρωποι σε ηγετικές θέσεις, μου το είπαν στην υποδοχή, μου το είπαν οι τεχνίτες - μου το είπε ένας τεχνίτης ενώ μου έδειχνε την άτρακτο ενός μεταγωγικού. Μου το είπαν όλοι…

Τις επόμενες μέρες οι εργαζόμενοι είχαν κηρύξει απεργία. Ο μισθός τους έχει κοπεί από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα κάπου στο 50%. Από την άλλη, ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει τις πολιτικές που του επιβάλλουν νομοσχέδια και μνημόνια. “Θα με πάνε μέσα αν δεν εφαρμόσω το νόμο, ή θα μπει κάποιος άλλος στη θέση μου και θα εφαρμόσει τις περικοπές… Στο τέλος θα αναγκαστεί να κλείσει η εταιρεία, και πάνε όλων οι δουλειές. Και πάει κι η ΕΑΒ.”

Όλοι όσοι με φρόντισαν στην ΕΑΒ θα μου μείνουν αξέχαστοι. Η ψυχή της ΕΑΒ είναι τεράστια, ίσως πιο μεγάλη και από τα έργα της, δηλαδή πιο μεγάλη από τα F-16 και τα C-130 και όλα τα άλλα που φτιάχνει και συντηρεί μαζί, αφού είναι ικανή για πολλά περισσότερα αν δεν ήμασταν σε καθεστώς επιτήρησης εξωτερικών δυνάμεων. Επίσης, εδώ μιλώ για την ΕΑΒ, αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως δεν πρόκειται μόνο για την ΕΑΒ: η ΕΑΒ αντικατοπτρίζει την κάθε ικανότατη Ελληνική εταιρεία, ακόμα και την Ελλάδα την ίδια.

Πως να κρατήσεις αυτό το απέραντο, πανέμορφο οικοδόμημα όρθιο; Πως να οραματιστείς το μέλλον;

Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι κατέχω εγώ την απάντηση σε κάτι τέτοιο. Αλλά μια ιδέα έχω αρχίσει να την αποκτώ. Και για μένα το πρώτο βήμα να σώσουμε την ΕΑΒ και την εκάστοτε ΕΑΒ (αν συγκαταλέξουμε και άλλες άξιες Ελληνικές βιομηχανίες ή την Ελληνική τεχνογνωσία στην ίδια λογική) είναι η Αλήθεια. Δεν είναι θεωρητικό αυτό, είναι κάτι πολύ πρακτικό.

Η Γαλλίδα φίλη-φίλων, ο οποιοσδήποτε Έλληνας, ο οποιοσδήποτε-σκέτο που δε γνωρίζει, και που αναμασά ότι αρνητικό ακούει δεξιά και αριστερά… ο καθένας, που αγνοεί την Αλήθεια και αντιδρά προβάλλοντας με μένος το ψεύδος καλά θα κάνει να σιωπά: Το ψέμα σε αντίθεση με την Αλήθεια είναι οπισθοδρομικό, σκοταδιστικό, εγκληματικό.

Ενώ η Αλήθεια είναι ξεκάθαρη: Υπάρχει πανάξιος κόσμος στην Ελλάδα, και πανάξιος κόσμος που έφυγε. Ταλαντούχος, δουλευταράς, παθιασμένος. Και αυτός ο κόσμος διψά να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε το άξιο δυναμικό αυτής της χώρας σε όλα τα επίπεδα να ανθίσει.

Το μόνο που μας μένει είναι να πιστέψουμε πως κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Όλα τα άλλα είναι τεχνικές λεπτομέρειες, και παρεμπιπτόντως, και σε αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες, ως Έλληνες είμαστε ικανότατοι. Αν δε με πιστεύετε κάντε μια βόλτα στην ΕΑΒ - έστω διαδικτυακά.

Άλλωστε - δεν μπορώ να μην το ξαναθυμίσω! Θα το βροντοφωνάζω ξανά και ξανά όπου σταθώ κι όπου βρεθώ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΟ 30% ΕΝΟΣ F-16 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΟΡΑ!

Και πόσα άλλα ακόμα…

από τη σελίδα της Κ.Μ. στοf/b μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.