Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

 

Θέλω να γράψω για ένα παλιό μου φίλο το Γιάννη. Ο Γιάννης λοιπόν ήταν το σημείο αναφοράς της παρέας, είχε απίστευτο χιούμορ, θετική ενέργεια και γενικά περνάγαμε όμορφα μαζί του σαν παρέα. Όμως είχε μία» αρρώστια». Τις γυναίκες. Απίστευτος λάτρης. Πήγαινες για καφέ μαζί του και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να »σκανάρει» τη γύρω περιοχή. Δεν προλάβαινες να πεις «Γιάννη κοίτα» και αυτός όχι μόνο είχε κοιτάξει αλλά σου λεγε και λεπτομέρειες. Όταν πέρναγε γυναίκα από εκεί, το μάτι του πήγαινε σαν του αστρίτη!

   

Μάλιστα είχε αναπτύξει και μια ιδιαίτερη ικανότητα. Δεν ξέρω αν έχετε δει τη σκηνή στον εξορκιστή που το κοριτσάκι γύριζε το κεφάλι του ολόκληρη στροφή. Έτσι κι ο Γιάννης γύριζε το κεφάλι του αν ήταν για γυναίκα 360 μοίρες. Ότι θηλυκό και αν πέρναγε από 18 μέχρι 88 ετών έβρισκε πάντα κάτι θετικό να πει. Ναι είναι αυτό που ονομάζουμε ο κλασσικός σαβουρογ..ς και φυσικά προσπαθούσαμε να τον πειράξουμε λέγοντάς τον έτσι. Αλλά αυτός ανενόχλητος, είχε και γι αυτό απάντηση. Μας έλεγε ότι στατιστικά στις 10 που πήγαινε οι 2 ήταν θεές για να μην χρησιμοποιήσω την έκφραση που έλεγε. Και μην νομίζεις ότι υπερέβαλλε. Είχε τον τρόπο του με τις γυναίκες και πάντα έβρισκε συντροφιά. Αυτό λοιπόν ήταν η αρρώστια του, το κόλλημά του, η μαστούρα του. Οι γυναίκες. Και αυτό τον έκανε ευτυχισμένο. Θα μπορούσε ίσως να ήταν ο Μπάμπης ο φλου του Σιδηρόπουλου. ...

     

Πέρασαν τα χρόνια και χαθήκαμε οι παλιές παρέες. Υποχρεώσεις, οικογένεια, δουλειές  κλπ. κλπ. και να σου λοιπόν μετά από πολύ καιρό βρέθηκα να πίνω με το Γιάννη καφέ για να θυμηθούμε τα παλιά. Απογοήτευση σκέτη. Αυτός δεν ήταν ο Γιάννης που ήξερα αλλά κάποιος άλλος. Ένα ψυχολογικό ράκος, ένας άνθρωπος που φαινόταν ότι είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Η αλήθεια είναι ότι του ήρθαν κάποια στραπάτσα μαζεμένα και τελικά η κρίση και τον αποτελείωσε. Έπασχε από κατάθλιψη. Απ ότι πάσχουν τελικά οι περισσότεροι Έλληνες. Μια χώρα καταθλιπτικών. Να σου πω κάτι; Προτιμώ το Γιάννη που ήξερα με τις υπερβολές του και την »αρρώστια» του παρά αυτόν που είδα.

Έτσι και με τη χώρα μου, μας προτιμώ με τα κουσούρια μας, τις υπερβολές μας και τα ελαττώματα μας αλλά τουλάχιστον πρώτα ζούσαμε, χαιρόμαστε τη ζωή, ενώ τώρα; Φόβος ,αβεβαιότητα, κατάθλιψη και παραλογισμός. Και μη μου πει κάποιος ότι ζούσαμε πάνω απ τις δυνάμεις μας με δανεικά γιατί θα του απαντήσω ότι την κατάθλιψη και τη δυστυχία την παθαίνουν οι πιο αδύναμοι και αυτοί που φταίνε λιγότερο ή καθόλου σε αυτή την κρίση, ενώ τα καθάρματα και τα λαμόγια μένουν στο απυρόβλητο. Γι αυτό παίδες δεν χρειάζεστε Prozac για να το αντιμετωπίσετε, αλλά θυμό οργή και ένα άι σιχτίρ σε όλους και σε όλα που πηδάνε τη ζωή μας και την απαιτήση να την πάρουμε πίσω! Όχι Prozac αλλά οργάνωση και αγώνας. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται. Κατά την γνώμη μου άλλος δρόμος δεν υπάρχει!

By Γελαδάρης

ΠΗΓΗ: gellas